Bracia z Wielkiej Trójki też kochają (2)

No więc dedyka będzie dla wszystkich z drugiego turnusu obozu herosów, czyli: Nyx, Percy’ego, Hadesika13grr, Świerszcza, Steamy’ego (tego od Zusa xD), Olii, Atalanty, nicadiangelo2001 oraz dla Adminki, Chione i Pallas Ateny  oraz Sog.

Nie pamiętam, kiedy spostrzegłam, że kajak zaczął nabierać wody.

Chyba ja i Danny rozmawialiśmy wtedy o bogach greckich. On powiedział, iż nie możliwe jest, by na przykład, Afrodyta wynurzyła się z piany morskiej. Bynajmniej, zgodziłam się z nim, lecz w głębi duszy czułam, ze jest zupełnie inaczej. Czułam, że oni żyją z nami tu i teraz, podczas, gdy my, nic o tym nie wiemy.

O teraz sobie przypomniałam, jak to się stało! Danny powiedział:

– Posejdonie, jeśli istniejesz, to udowodnij mi to, bo ja jakoś nie wierzę!- ,, Niedobrze” – pomyślałam- ,,Jego pewny siebie ton na pewno rozgniewa Pana Mórz, o ile taki ktoś żyje na tym świecie”.

Pod nami utworzył się ogromny wir, który już po chwili zabrał moje wiosło. Wiedziałam, że kajak nie ma szans przetrwać, a my razem z nim. – I to by było na tyle z mojego życia- pomyślałam i uroniłam jedną wielką łzę…

Nie zamierzyłam krzyczeć, ani robić nic głupiego, co i tak by mi nie pomogło. Popatrzyłam ostatni raz na mojego niedoszłego chłopaka i ogarnęła mnie panika.

– Ja nie chcę umierać!- darłam się na cały głos. A niebo płakało razem ze mną, roniąc wielkie łzy deszczu. Wkrótce po tym zachłysnęłam się wodą.

***

– Gdzie ja jestem?- zapytałam zdumiona faktem, że żyję.

– W Obozie Herosów dla młodych półbogów- odparł mi jakiś stary, spokojny głos. –Nie musisz się niczym martwić Mario. Tutaj nic nie zagraża życiu. A przynajmniej twojemu.

– Skąd znasz moje imię?! Kim jesteś?! I co ja tu robię?! – zadawałam po kolei, te nieco chaotyczne zapytania. Wtem z lekcji greckiej mitologii przypomniałam sobie dla kogo przeznaczone było to miejsce.

– Przecież ja tu nie… nie… nie…- zaczęłam, ale nie dokończyłam, bo ktoś wstrzyknął mi w ramię strzykawkę z, chyba lekiem usypiającym, gdyż chwilę potem odpłynęłam w niebyt.

***

– Teraz ja będę odpowiadać na twoje wcześniejsze pytania- wyszeptała cicho jakaś dziewczyna. Znaczy wyglądała na dorosłą babkę, lecz… nieważne.

– Jesteś  kobietą, której chce Hades. Wskrzesił Cię i poprosił Nas, herosów, abyśmy uleczyli twe zranienia. Kiedy wyzdrowiejesz mamy oddać ciało i duszę należące do ciebie, do jego twierdzy znaczy do Erebu- stwierdziła bez emocji, jakby to wszystko było jej obojętne.

Po tym co usłyszałam zrobiłam palm face. Dosłownie i w przenośni. Gapiłam się na nią jak głupi na ser.

– Czyli, to, że żyję to wasza zasługa. Dzięki.- Rzekłam rozbawiona.

– I Hadesa. A tak w ogóle, to jestem Annabeth Chase, córka Ateny.

To mówiąc wyciągnęła do mnie rękę i potrząsnęła włosami. Miałam wrażenie, jakby jej stalowoszare oczy przeszywały mnie na wylot. Popatrzyłam na nią moimi brązowymi narządami wzroku i przeszył mnie dreszcz.

– Maria. Maria di LAngelo*- powiedziałam grzecznie, po czym uścisnęłam jej rękę.

***

Następnego dnia zostałam wysłana do królestwa Podziemi. Miała mnie tam zaprowadzić nie jaka Hazel Levesque. Okazała się bardzo miła. Z wyglądu była nawet do mnie podobna.

W królestwie Pana tego miejsca było straszliwie ciemno. Zaczęłam się bać. Lecz wszelkie lęki minęły, kiedy zobaczyłam faceta, który śnił mi się od kilku lat. Miał czarne oczy  i ciemne włosy.

– Mario! Tyle lat i wreszcie doczekałaś się swojej reinkarnacji- powiedział uśmiechnięty.

– Nie wiem kim jesteś!- krzyknęłam. – Jednak mam wrażenie jakbym kochała Cię nie od dziś.

– Tak właśnie jest, kochanie- powiedział. Podszedł do mnie, a moje serce zabiło mocniej.- Nasze dusze są sobie przeznaczone… Kocham…- nie dokończył i mnie pocałował.

– Ja ciebie też… – odrzekłam i zaczęłam odwzajemniać pocałunek. Wtedy pojawiła się ona. Persefona. W czarnych szatach wyglądała olśniewająco. Powiedziała:

-Ten kto miał nie żyć, powinien być martwy.

Wybierz co chcesz przeczytać

Wersja z happy Endem:

Cisnęła we mnie kulą ognia, ale odbiła się ode mnie jak od lustra i trafiła w nią. I tak nadszedł koniec królowej Podziemia. Kilka dni potem odbył się nasz ślub.

Wersja bez happy Endu:

Cisnęła we mnie kulą ognia, a ja chwilę później zamieniłam się w proch. I tak dobiegł końca mój żywot. Usłyszałam jeszcze śmiech Persefony i płacz Hadesa.

*Celowo napisałam di LAngelo

KONIEC

Podobało wam się? Mam nadzieję. Przepraszam za pewnie ogromną ilość błędów językowych itp. Pozdrawiam,

Annabeth1999.