Ambrozja (Prolog)

Wiatr wył opętańczo niosąc ze sobą woń strachu. Na tle ciemno – granatowego nieba odznaczały się delikatnym blaskiem ledwo widoczne gwiazdy. W powietrzu czuć było zbliżającą się zagładę. Wyrocznia stała na tarasie, wpatrując się w znajdujące się pod nim ogrody posiadłości, w której mieszkała. Intuicja podpowiadała jej, że tej nocy odwiedzi ją ktoś niezwykły. To dlatego, zaraz po wieczerzy, odesłała swoje strażniczki, pod pretekstem potrzeby medytacji i spokoju. Czuła  jego obecność. Był już blisko, bardzo blisko.

-Witaj, Kalhan.

Odwróciła się i pochyliła głowę.

-Zeusie.

Oczy gromowładcy zmierzyły ją uważnym spojrzeniem. Mężczyzna uśmiechnął się i skinął jej na przywitanie.

-Wiedziałaś, że przybędę do Ciebie z wizytą? – zapytał siadając w fotelu. Pokiwała głową w zamyśleniu, nic jednak nie rzekła.

-Apollo poinformował mnie o twojej wizji. Powiedz mi, co widziałaś.

Wyrocznia usiadła naprzeciw niego, wciąż milcząc uparcie.

-To bardzo istotne. – powiedział cicho Zeus.

-Z jakiego powodu? I dlaczego tutaj jesteś?

Władca bogów skrzywił się  mimowolnie i spojrzał w niebo; milczał przez dłuższą chwilę.

-Moja wizyta ma związek z przepowiednią dotyczącą Wybrańca. Proszę Cię więc abyś ze mną współpracowała. – odpowiedział wreszcie znużonym tonem, który zdenerwował Kalhan.

-Wyjaw mi zatem jej powód.

Zeus z trudem powstrzymał się od rzucenia w nią piorunem; czy kobiety zawsze muszą być tak uparte?  Sięgnął za płaszcz i wyciągnął okrągły medalion, zawieszony na grubym, miedzianym łańcuchu; na jego powierzchni wyryto dwa trójkąty stykające się wierzchołkami a wzdłuż ich boków cztery słowa:

βαθυγνώμων, ἀλκά, ἀφαυρός, ἀναπυρόω

Wyrocznia wciągnęła głośno powietrze ustami na jego widok.

-Do diaska! – wstała jak oparzona – Dlaczego go tutaj przyniosłeś?!

Oczy gromowładcy pociemniały, wyraz twarzy stężał.

-Nie jest już bezpieczny na Olimpie. Zresztą, wiesz najlepiej ze wszystkich nas do kogo ma trafić, droga Kalhan.

-Ale…

-Fatum. Słyszałaś o czymś takim? – przerwał jej Zeus.  Kalhan przeklnęła pod nosem i odwróciła wzrok.

-Jesteście bezlitośni.

-Nie my. Ja nie mam tutaj nic do powiedzenia. Naprawdę mi przykro. Ale obiecuję, że wybraniec będzie pod naszą opieką. Będziemy go pilnować do odpowiedniego momentu. Zadbam o to.

Wyrocznia uśmiechnęła się tak krzywo, jakby połknęła coś wyjątkowo gorzkiego.

-Dyplomatycznie to ująłeś. Chciałeś powiedzieć, że będziecie go hodować, jak się hoduje prosiaka na rzeź. – warknęła, jednocześnie zastanawiając się czy aby  nie przesadziła z bezczelnością. Zeus westchnął i przetarł oczy.

-Za każdym razem zapominasz, że nie wszystko zależy ode mnie. Nie musisz mi mówić kim jest Wybraniec. Dowiem się tego i bez twoich informacji – podał jej ostrożnie medalion – ale Isidhar powinna jak najszybciej trafić do swojego nowego, tymczasowego właściciela.

Kalhan przymknęła oczy i bez słowa schowała go. Zeus tymczasem wstał i pochylił głowę.

-Wybacz mi, ale mam pełno spraw na głowie. Miłego wieczoru. – rzekł i już go nie było. Siedziała przez chwilę wpatrując się w nieokreślony punkt. W końcu wstała i w tym momencie zaczęło jej brakować powietrza. Upadła na kolana i ukryła twarz w dłoniach gdy jej głowę przeszył okrutny ból.

Zobaczyła kobietę o bursztynowych włosach trzymającą na rękach malutką dziewczynkę owiniętą w kocyk; na prawym ramieniu noworodka widniał czarny półksiężyc Światło, krzyk i piorun.

Kiedy się ocknęła poczuła, że ma policzki mokre od łez. Oddychała z trudem i nie była w stanie poruszyć ani jednym mięśniem.

Wybranką była córka Ledy. Wybranką bogów było dziecko jej przyjaciółki, które przyszło na świat właśnie w tej chwili. Zatkała usta dłonią powstrzymując krzyk. Spojrzała w niebo.

Było szkarłatne.