Śmiertelna (3)

Przepraszam za tak długą nieobecność na blogu ale teraz powracam z opkiem dla wszystkich superowych ludzi, z którymi gadała na chacie!!!

Zobaczyć świat w ziarenku piasku,

I niebo w dzikiej roślinie,

Nieskończoność uchwycić w ręku,

A wieczność w godzinie,

Święto fortuny

Sytuacja miała się dość dziwnie.Latający statek spowity w płomienie wylądował w chwili gdy ciągle jeszcze w szoku wkroczyłam do obozu.Jako lotnisko wyznaczono mu „Pole Marsowe” cokolwiek to było.Zdążyłam poznać już kilka osób.Jako pierwsi podbiegli do mnie dwóch chłopaków i jedna czarnowłosa dziewczyna.Przedstawili się:

-Jestem Percy, a to Hazel i Frank.

-jestem Renn-Percy nerwowo uścisnął moja dłoń, i pędem ruszył w stronę statku. Hazel i Frank zostali ze mną tłumacząc mi jego zdenerwowanie.

-Percy stracił pamięć.Pamiętał jedynie dwa imiona swoje własne, i jakiejś dziewczyny Annabeth.Teraz po wielu miesiącach się z nią spotyka……-Hazel nie dała mu dokończyć

-Musi ja bardzo kochać skoro tak mu zależy-wtrąciła Hazel wymownie  patrząc na Franka.

-Chodźmy już  ich przywitać-dodała z dziwnym zakłopotaniem.Spojrzałam na chłopaka pytającym spojrzeniem.z ruchu jego warg zdołałam odczytać coś w tym stylu: nie teraz, potem się o wszystkim dowiesz (albo coś podobnego).Pobiegliśmy za rozgorączkowana Hazel, która pędziła ja na wyścigi.na miejscu o mało się nie wywróciłam, gdy nagle z pod ziemi wychynął wielki rubin wielkości mojej stopy!Hazel podbiegła do mnie przepraszając ze łzami w oczach.Nic  nie rozumiejąc, z obolałą nogom poszłam dalej.

****

W dolinie ocienionej przez rododendrony, blisko granicy lasu, gdzie bulgotał strumień zielony od alg osiadłych na kamieniach,gdzie gołębie i makolągwy fruwały wśród ogromnych sosen,znajdowała się jaskinia, na wpół ukryta przez wypiętrzone skały w górze i sztywne ciężkie liście rosnące na dole.                                                                                                                                                                                               Las wypełniały rozmaite dźwięki: szmer strumienia pomiędzy głazami, szum wiatru wśród iglastych sosnowych konarów, brzęczenie owadów i wrzaski małych nadrzewnych ssaków oraz ptasie trele; od czasu do czasu silniejszy podmuch wiatru przyginał gałęzie cedru lub jodły, które jęczały jak wiolonczela.                                                                                                                                                                                                Słońce świeciło tutaj jasno, chociaż nierównomiernie; kolumny cytrynowozłocistego blasku wbijały się w leśną ściółkę pomiędzy smugami i kałużami zielonobrązowego cienia, światło było wiecznie ruchome, wiecznie zmienne, ponieważ dryfujące mgły często przepływały wśród wierzchołków drzew, filtrowały słoneczne promienie na odcień perłowy i powlekały każdą szyszkę warstewką wilgoci, która lśniła po odejściu mgły.Czasami wilgoć w chmurach kondensowała się w drobniutkie kropelki ni to mgły, ni to mżawki, która raczej spływała, niż spadała na ziemię,szemrząc  cichutko wśród milionów igieł.                                                                                                                      Wzdłuż strumienia biegła wąska ścieżka prowadząca do wioski u wylotu doliny  i na wpół zrujnowanej świątyni na drugim końcu, gdzie wyblakła  jedwabna flaga ciągle powiewała na wietrze, z startego już materiału może na było rozróżnić jedynie małą namiastkę kolorów   z poprzedniego wyglądu flagi.Osobliwy efekt światła i mgły ubierał szczyt doliny w wieczną tęcze.Na polanie, w kapliczce, miedzy szumiącymi drzewami, falował nie zliczony tłum.   Dzieciaki poubierane w ciężkie zbroje, dźwigające w rękach ciężkie miecze lub  włócznie i tarcze.Stał w równych rzędach, każda kohorta z flagom powiewającą na wietrze.A na środku, siedziała ciemnowłosa dziewczyna na   przepięknym pegazie.Trzymała w ręku pięknego złotego orła, znak legionu.Wszyscy byli równo poustawiani  w lśniących zbrojach, tylko mała grupka  stojąca na uboczu odznaczała się od wszystkich.Jak pewnie się domyślacie (bo zgadnąć nie było trudno) ja do tej grupki należałam.Obok, stała przemądrzała blondi, której imienia nie znałam (i poznać nie chciałam)szepcząca coś na ucho Perciemu, (poznaliśmy się z pół godziny temu).Dalej stała Piper i Jason (od razu po wysondowaniu i ogólnym ogłoszeniom podeszli do mnie i się przywitali), byli miłą i sympatyczną parą (przez co Reyna dostała załamania nerwowego).Potem stali Hazel i Leo, kłócący się szeptem i biedny Frank próbujący ich rozdzielić.Dalej stało jeszcze kilka osób, które pomagały sterować statkiem.Kilka kroków dalej stały Amazonki.Nie to jednak zaprzątało moje myśli, lecz  gdzie do jasnej cholery   podziała się Nelly.Moje rozmyślania przerwał donośny, dudniący, kobiecy głos.To jakaś lalunia przemawiała do legionistów:

-Na początek tego spotkania oddajmy cześć Jupiterowi!

Włócznie zaczęły miarowo uderzać o ziemie.

-BUM!

-BUM,BUM!

-BUM!

I wtedy jak we śnie wszyscy zaczęli mówić modlitwę miarowo w takt uderzeń.

-Primum et ultimum Iovis Iuppiter caelo subest.

Iovi Iuppiter est momenti et omnia est valet

Radix Deus caelum et terram et omnia astra

Iovem „spiritum” in turbine ignis ubi non

Iuppiter est causa mare, solem, lunam, et dominus rex omnium.

Najdziwniejsze było to, że JA (śpiąca na lekcjach łaciny) wszystko zrozumiałam….. brzmiało to mniej więcej tak:

Zeus jest pierwszym i Zeus jest ostatnim, on  włada błyskawicami.

Zeus jest głównym i jest najważniejszy Zeus jest wszystkim

Zeus jest jest korzeniem ziemi i niebios z wszystkimi jego gwiazdami

Zeus jest ,,tchem” wszystkiego, burzą ognia, która nigdy nie odpoczywa 

Zeus jest stwórcą morza, księżyca, słońca i jest królem, panem wszystkich istot.

Potem ta lalunia na pegazie (tak zwana „Reyna”)zaczęła coś bełkotać.Mówiła o drugim obozie herosów o jego przedstawicielach, którzy raczyli nas swoją obecnością….. dalej przestałam słuchać jej słów oparłam głowę na lasce, którą kazał mi potrzymać jeden z obozowiczów.

Myślałam że mi się przywidziało, ale na skraju lasu ujrzałam materializującą się w DOSŁOWNYM tego słowa znaczeniu Nelly…..Stwierdziłam, że musiało mi się przywidzieć i zasnęłam na dobre….

***

Obudził mnie hałas, który w dodatku sama wydałam osuwając się na ziemie, wstałam w tej chwili gdy „Reyna” wypowiedziała moje imię:

-……. i Renn-Szturchnęłam Leo stojącego najbliżej

-Oco chodzi?-spytałam głośnym szeptem.

-Masz wyjść na środek!!!-powiedział poirytowany.Wyszłam na środek pola idąc za przykładem Nelly.Kiedy stanęłam na środku wydarzyło się wiele, wiele rzeczy na raz…