Słodkie kłamstwo

Uwaga, opowiadanie yaoi… Mam nadzieję, że to opowiadanie skłoni was do refleksji…

-I będę Cie kochał przez wieki.- Jego usta poruszały się tak magicznie wypowiadając te słodkie słowa. Ale jakie znaczenia mają słowa w tym świecie fałszu? Jego piaskowe włosy opadały na uśmiechniętą twarz kochanka. Wpatrywał się w niego błękitnymi oczami z uwielbieniem. Ich usta złączyły się w jednym z tysiąca pocałunków, wyrazów uczucia. Czymże było to uczucie? Ile warte było w świecie kłamstwa i obłudy? Piaskowo włosy objął swojego swego brązowowłosego partnera. Ich skrywane przed światem uczucie, owiane sekretem, tak gorące…  Ta ciepła letnia noc miała być tylko jedną z kolejnych, pod których osłoną mogli cieszyć się sobą. Delikatność i miękkość ust, wilgoć pocałunków i ta emocjonująca bliskość wywoływały drżenie serca.

-Chce być zawszę z tobą.- Wyszeptał brązowowłosy na ucho kochankowi. Myślał, że może na niego liczyć. Obdarzył go tak wielkim zaufaniem, przekazując mu swojej lęki, uczucia, przemyślenia, a także oddając swoje spragnione miłości ciało. Kochał go i tylko to się liczyło. Piaskowo włosy uśmiechnął się pod nosem, jakoś dziwnie.- Obiecaj mi, że nigdy mnie nie opuścisz!- Wrzasnął nagle, ten którego włosy miały barwę brązową. Na imię miał Will, ale czy to miało jakieś znaczenie? Miał zielone wiecznie podkrążone oczy, które wydawały się świecić w ciemności. Był synem boga mórz, a jego kochanek króla bogów. Nikt nie zezwolił by na ten związek, więc musieli go utrzymywać w sekrecie. Czułe wyznania i porażająca bliskość każdej letniej nocy w tym odludnym lesie.

-Obiecuję… A masz to o co prosiłem?

-Tak…- William sięgnął po dosyć sporą paczkę i podał ją partnerowi. Ten szybko odwinął papier. W jego oczach pojawił się błysk. To było to- trójząb Posejdona. Patrzył w magiczny artefakt jak zaczarowany.- Dla Ciebie wszystko.

Ta noc była jakże gorąca. Wyrazy wdzięczności pod postacią pomnika uczuć, który razem budowali… Ale ile to było warte?

Następnego dnia zniknął… Zniknął z trójzębem, zostawiając Wiliam samego, pogrążonego w czarnej rozpaczy. Oh, gdzie teraz były zapewnienia o miłości, gdzie teraz były ich gorące noce, dziesiątki wyznań. Oh, ile to było warte?  Nie było go dzień, dwa, tydzień. Will tracił nadzieję, że go jeszcze kiedykolwiek zobaczy. Serce wyło z tęsknoty. Ludzie dziwili się jego wielkiemu smutkowi. Nie wiedzieli o uczuciu, o uczcie zmysłów.

Minęło więcej czasu, Posejdon obwiniał wszystkich, ale nie syna, który w  rzeczywistości był temu winny, o kradzież artefaktu. Brązowowłosego zżerało poczucie winy, ale nie mógł wydać kochanka. Mimo upływu czasu i świadomości zdrady uczucie wciąż kwitło w jego sercu, zawalając go smutkiem i pokładami najczarniejszej rozpaczy i beznadziejności.

A potem spotkał go na polu walki. Byli po przeciwnych stronach barykady. Nadszedł czas by w końcu się rozmówili. Wypowiedzieli żale i tęsknoty.

-Czemu uciekłeś? Czemu zostawiłeś mnie samego? Obiecałeś, że nigdy tego nie zrobisz.

-A ty naiwny uwierzyłeś. Nigdy Cie nie kochałem. Złamałem bariery tylko dla własnych celów. Brzydzę się tobą i tym co robiliśmy.

-Ale…- W oczach Willa zebrały się łzy. Przyjaciel był w istocie wrogiem. Nic nie warte było to uczucie. On był taki jak wszyscy, a wszyscy kłamali. Świat był pełen kłamstwa i obłudy.

-Okłamałem Cię, to było tylko takie małe, niewinne, słodkie kłamstwo.

-,, Małe, niewinne, słodkie kłamstwo”! Złamałeś mi serce! Zapłacisz za to!

Skrzyżowali usta w tańcu śmierci. Le dance makabre – pojedynek na śmierć i życie. By odegrać go perfekcyjnie trzeba było być idealnym szermierzem. A obydwoje nie mieli sobie równych w sztuce posługiwania się bronią białą. Miłość przerodziła się w nienawiść, wyrazy uczucia zmieniły swą formę. Zdrajca musiał być ukarany. Cios za ciosem, ramie w ramie, zwycięzca się nie wyłaniał. Byli równi, znali wzajemnie swoje słabe punkty. Szala zwycięstwa latała w te i we w te. Wiele godzin pojedynku i ani jednego draśnięcia. W końcu jednak syn Posejdona zyskał przewagę. W decydującym momencie zawahał się jednak. Chwila wahania była zgubą. Miecz przebił ciało i wbił się w serce. Łzy ponownie wezbrały się w jego oczach. Umarł w imię słodkiego kłamstewka.

Czy istnieje prawdziwa miłość? Czymże są słowa, a nawet czyny w dzisiejszych czasach, w dobie materializmu? Teraz nawet uczucia są na sprzedasz. Słodkie gierki czyimś kosztem są na początku dziennym. Czy tak powinno być? Świat, w którym pieniądze i przedmioty biorą górę nad cielesnością, która znowu wymiata uczucia w kąt… Pytam się więc, czy istnieje prawdziwa miłość?