Poetycko by Piterr

Poniższy tekst jest niczym innym, jak tylko przedstawieniem moimi słowami mitu o Demeter i Korze. Zmieniłem i nagiąłem dla własnych potrzeb kilka rzeczy związanych z mitem, ale jest to moja twórczość i mam prawo do czegoś takiego. No.

Ziemia czarna

W ziemi ziarna

Już zasiane

Ptactwo z ziemi wypędzane

Tak Demeter urodzaju pilnuje

W cieniu drzewa spokojnie haftuje

Czasu ma dużo

Dni jej się nie dłużą

Z ziaren zboże nieprędko wyrośnie

I spokój panuje, jest całkiem znośnie

Lecz nie od wszystkiego odpocząć jej można

Macierzyństwo – rzecz dość ważna

Oto na łące wietrznej nieopodal się bawi

Kora, Demetry córka

Nie wie, że od niebezpieczeństwa nic jej nie wybawi

I że może nie ujrzeć światła jutra

Hypnos, bóg snu, wręcza Demetrze maki

Demeter przyjmuje z wdzięcznością kwiaty

Nie wie, że sen ogarnie ją nagle

Hypnos czeka, aż w zasadzkę wpadnie

Hades zapłatę porządną mu obiecał za to

Bo Pan Umarłych chce, by Korę za żonę mu dano

Młoda dziewczyna

Alarmu nie wszczyna

Bo po co?

Niewinny sen – matka zechciała odpocząć

Oddala się dalej

By bukiet uzbierać matce zaspanej

Nagle znikąd ziemia się otwiera

Bukiet upuszcza – potem pozbiera

Hades na rydwanie

Zajęcie chce przerwać damie

Wielki, potężny, na czarno ubrany

         Zaciągnąć chce Korę do Hadesu bramy

Ona krzyczy, woła, płacze

„Nigdy ci tego nie wybaczę!”

Lecz on ogłuchł jakby nagle

„Puść mnie, szybko, straszny Diable”

Lecz on ciągnie coraz głębiej

„Światła nie zobaczysz więcej”

Już nie krzyczy, woła, płacze

Myśli tylko „czy naprawdę już matki nie zobaczę…?”

Tymczasem Demeter, ze snu wyrwana

Rozgląda się wokół zaspana

Z początku wszystko w porządku

Tylko trochę burczy w żołądku

Więc bogini na obiad chce iść

W ramionach trzymając winogron Dionizosowych kiść

„Koro, już czas

Na posiłek wzywają nas”

Woła w stronę pola

Wie, że zabawę córce przerwać pora

Chwilę swej córki oczekuje

„Gdzie to dziewczę się snuje?”

Czeka minut kilka, parę

„Będzie Kora miała karę”

Lecz z ubiegiem minut kilku

Myśli o niebezpieczeństwach – niedźwiedziu, wilku…

Nie ma Kory!

Porwały ją potwory!

Co począć ma Demetra?

Sama nie pójdzie do piekła

Bo jej wszystko powiedziano,

Jak Korę w Podziemia zabrano

Pani ziemi urodzajnej

Do Zeusa w sprawie jasnej

Idzie szybkim, żwawym krokiem

Zeus z udawanym szokiem

Mówi szybko, wręcz pośpiesznie:

„Nie wiedziałem, siostro, że Hades córkę twą weźmie”

Na to Demeter wściekła odpowiada:

„Nie powiesz mi, to ludzi czeka zagłada”

I wyszła pozostawiając brata u siebie

U siebie, rzecz jasna, w Niebie

Urodzaj polom odbiera

Zarazę na świecie rozsiewa

„Jestem matką, zostaw nam pszenicy garstkę”

Mówi kobieta ze wsi greckiej Urodzaju Matce

„Ha, ha, kochana

Pszenica odebrana

Ma córka śmierci za mąż wydana

Ja też matką, córce oddana

Ma córka porwana

Przez Hadesa, chama”

I tak mówi ludziom wszędzie

Lecz im bez plonów się nie obejdzie

Kora, już Persefona

Położona na jej głowie Podziemia Korona

Płacze noce, dnie, wieczory

A Demeter brak jest Kory

Zeus nie wie, co uczynić

By wszystkich uszczęśliwić

Ludzi, Korę, Demeter, Hadesa

Choć zawsze powtarzał, że w ich sprawy się nie miesza

Nie wie kogo się poradzić

Z kimś chce się wreszcie naradzić

Lecz nie proste dla niego jest to

 Ludzie myślą, że wie wszystko

Wreszcie Temida, sprawiedliwość prawdziwa

Mówi, a Zeus głową na tak kiwa

Na pół roku Korę u Demeter zostawić

By potem małżonka mogła zabawić

Zeus ogłasza światu nowinę

Hades niechętnie, ponurą ma minę

Demeter z radości płacze

„Wreszcie swe dziecko znowu zobaczę!”

I tak Październik, Listopad, Grudzień

A także Luty, Marzec i Styczeń

Pod bramę Hadesu Demeter zostawiała

Bo, nieszczęsna wyjścia nie miała

Wtedy Demeter w żałobie po córce

Ziemię zostawiała jałową w śniegu skorupce.

Natomiast Lipiec, Sierpień i Wrzesień

A także Maj, Czerwiec i Kwiecień

Hades oddawał matce jej Korę

By mogła z nią przebywać w urodzajną porę

Urodzajną dlatego, bo Demeter bogini

Szczęśliwa nikogo o nic nie wini

Tylko rozsiewa urodzaj wokoło

Takie już toczy się pór roku koło…

Demeter, niby zwykła, szara władczyni

Plony – nic ważnego

Nie to co Ares, Atena i inni

Lecz zapamiętaj tę historię, kolego

O bogini, która poświęciła się dla dobrego

Która od zawsze córkę kochała

I nigdy nie przestała…

Kogo podziwiasz? Aresa? Zeusa?

Mnie historia ich krwawa nie rusza

Demeter najsilniejsza od zawsze była

W Korę nigdy nie zwątpiła.