Filia Neptunum Posidon (6)

To już ostatnia część opowiadania. Chciałabym ją zadedykować wszyskim czytającym to moje wypociny…;) i przepraszam za błędy :>

Otworzyłam oczy. Leżałam na wygodnym łóżku wśród miękkiej pościeli. Przez okno wpadało światło przyjemnie ogrzewając mi twarz. W pokoju było przytulnie, było tu wiele łóżek. Na jednym leżał chłopak. Miał może 14 lat. Jego ręka była owinięta w bandaże przez które prześwitywała krew. Miał czarne włosy opadające na czoło, był ubrany w koszule nocną taką samą jaką ja miałam na sobie. Spał, więc mogłam swobodnie sie mu przyglądać. Po chwili uświadomiłam sobie, że go znam. Zerwałam sie przerażona z łóżka, ale pulsujący ból w głowie sprawił, że znowu osunęłam się na poduszki. To był Nicko di Angelo, a ja nadal byłam w obozie. Serce waliło mi jak młot. Cały czas zastanawiałam się jak mogę stąd uciec biorąc pod uwagę to jak fatalnie się czułam. Wtedy on otworzył oczy. Spojrzał na mnie.

-Tu jesteś bezpieczna. Tamten obóz był stworzony przez Mgłę. Na pewno wyglądał bardzo przekonywująco skoro się nie zorientowałaś. Najprawdopodobniej wyglądał jak ten prawdziwy.  Jednak tam były potwory, a ja nim nie jestem. Nikt tutaj nim nie jest. Nie wiem jak mogę ci to udowodnić, ale musisz  mi chyba po prostu zaufać. Udało nam się ciebie uratować. Nie wiemy dlaczego, ale tamtym potworom bardzo zależało na twojej krwi. Zresztą pogadamy później. Teraz powinnaś odpocząć.

Emanował od niego taki spokój, ze trudno mi było uwierzyć, że jest synem Hadesa. Czy mogłam mu uwierzyć? Czy na pewno jestem tu bezpieczna? Może to kolejna pułapka. Nicko ma  jednak racje, powinnam odpocząć, ale jeśli to kolejna zasadzka to powinnam jak najszybciej opuścić  to miejsce

-Gdzie jesteśmy?- Spytałam.

-W lecznicy. W Obozie Herosów, tym prawdziwym.- Uśmiechną się. O bogowie, jak syn Hadesa może mieć tak wspaniały uśmiech? Był mroczny i tajemniczy, ale jednocześnie miły.

-Widzę, że nasze śpiące królewny sie obudziły. -Usłyszałam donośny głos.

Spojrzałam w stronę drzwi. Dziewczyna cały czas sie uśmiechała. Była ode mnie zdecydowanie starsza. Mogła mieć 18, może 19 lat. Najpierw podeszła do mnie. Wzięła mój nadgarstek i spojrzała na zegarek. Mamrotała coś pod nosem, ale jej nie zrozumiałam. Podała mi srebrzysty napój. Był ciepły i smakował jak cappuccino.

-Pij, pij kochanieńka. Do dna.- Powiedziała.- Och, przepraszam, nawet się nie przedstawiłam. Jestem Maggie, córka Apolla. Zajmuje sie rannymi lub chorymi herosami.

Była jak promyczek słońca. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Nie! Nie mogę po raz kolejny dać się oszukać tym samym sposobem.

-A jak tam nasz mroczny królewicz?- Spytała Nicka podchodząc do niego.- Do twarzy ci w różowym.

A tak. Nie powiedziałam wam. Ta koszula, w którą oboje byliśmy ubrani, była różowa w wielkie białe grochy, a syn Hadesa wyglądał w niej co najmniej dziwnie z tą swoją bladą twarzą i czarnymi włosami.

Nicko posłał Meggie ironiczny uśmiech. Ale ona jakby tego nie zauważyła i dalej szczerzyła zęby. Podała mu ten sam srebrzysty napój i odwinęła bandaże. Z tego co zauważyłam rana była w pełni zabliźniona.

-Bardzo dobrze. Bardzo dobrze.- Powiedziała Maggie.- Jest parę osób które chciałyby z tobą porozmawiać.-  Powiedziała, zapewne do mnie.

-Kto?- Spytałam

-Chejron, Percy i Annabeth.

-O nie! Oni są ostatnimi osobami z którymi chciałabym porozmawiać.

Jednak Meggie jest bardzo przekonywująca i w końcu zgodziłam się na rozmowę. Chejron, Percy i Annabeth zachowywali się normalnie. Próbowali mnie przekonać, że tamte wydarzenia, tamten obóz i obozowicze byli wytworem Mgły, ale już jestem bezpieczna.

-Znalazł cie Nicko.- Spojrzałam na syna Hadesa, a ten spuścił wzrok.- Wcześniej miał sen w którym widział jak jesteś uznawana, ale nie tutaj tylko gdzie indziej. On widział  prawdziwe oblicze tego miejsca i tamtych ludzi. W ostatniej chwili udało nam się ciebie znaleźć. Byłaś umierająca. Przeleżałaś tu nieprzytomna 3 tygodnie. Przez ten czas nie dowiedzieliśmy się jednak dlaczego te potwory chciały zdobyć twoją krew.

Chejron mówił spokojnie i powoli.

-A co z tymi potworami? Jak udało się wam ich powstrzymać?- Spytałam po chwili.

-Nie było łatwo.- Powiedział Percy.- Najbardziej ucierpiał Nicko. Leżał tutaj 3 tygodnie, jak ty. Nie pokonaliśmy ich. Uciekły. Nie wiemy gdzie. Wydaje nam się, że jest ich więcej i nie spoczną póki nie dostaną tego czego chcą.

Rozmawialiśmy tak wiele godzin. W końcu Maggie wygoniła ich wszystkich i kazała mi odpoczywać. Ja jednak nie mogłam spać do późnej nocy.

Czyli to nie był koniec. Wręcz przeciwnie to był dopiero początek. Mojemu życiu zagrażało ogromne niebezpieczeństwo, zwłaszcza jeśli Percy miał racje. Ale nie mogłam im w pełni zaufać. Postanowiłam, że tu zostanę, ale zachowam więcej ostrożności. Świadomość, że mam   jakikolwiek(!) plan działania sprawiła, że poczułam się pewnie. A te całe potwory to mogą mnie co najwyżej w pietę pocałować.

TheEnd