Ambrozja (2)

Jest to fragment, pełen barwnych opisów, dlatego kto takowych nie lubi radzę nie czytać 😛

Fedra została zabrana przez Aresa na Olimp(Ares dostanie reprymendę od Zeusa za pomoc śmiertelniczce ale czego się nie robi dla miłości xD) i poznaje najważniejszych bogów. Z góry bardzo przepraszam za błędy, których jest dużo ;( Niestety wciąż się kształcę, ale jak to mówi stare przysłowie : ‘’ Trening czyni mistrza’’ 😀

Z dedykacją dla wszystkich blogowiczów i mojej kochanej rodziny

‘’Spotkanie z Bogami ’’.

Fedra siedziała w milczeniu wpatrując się w nieokreślony punkt. Czuła się nieswojo na Olimpie; nie pasowała do tego przepychu, bogactwa. Ares siedział tuż koło niej i w zamyśleniu przeczyszczał smukły sztylet. Minęło kilka sekund nim wreszcie ogromne, pozłacane wrota sali narad otworzyły się z hukiem. Do środka wkroczył wysoki mężczyzna i rozglądnął się dookoła.

-To Zeus, mój ojciec. – szepnął Ares.

Zeus był zupełnie inny niż go sobie wyobrażała. Wyglądał na trzydziestoletniego mężczyznę, był niezwykle wysoki i dobrze zbudowany; na ramiona narzucił elegancką pelerynę, jedynie idealnie gładki tors miał nagi. Twarz boga miała harmonijne rysy, ciemne oczy ciskały gromy a czarne, lekko falujące włosy okalał wieniec laurowy wykuty ze złota. Był ideałem urody męskiej.

Kiedy tylko przekroczył próg spojrzał w ich stronę; jego marmurowe oblicze stężało nieco gdy jego wzrok spoczął na bogu wojny. Skinął tylko głową Fedrze i przeszedł przez salę by usiąść na szczycie stołu.

Nie miała czasu by dłużej zwracać na niego uwagę, ponieważ do środka wszedł kolejny bóg.

Był to szczupły młodzieniec o kasztanowych włosach i twarzy aniołka; na głowie miał wieniec – ale nie taki jak Zeus, ze złota – tylko z najprawdziwszego wawrzynu. Odziany był w białą togę związaną elegancko na jednym ramieniu.

-To Apollo. – poinformował Fedrę Ares. Apollo, przechodząc koło Fedry skinął głową bratu i uśmiechnął się figlarnie do Fedry.

-A to Artemida, jego siostra.

Odwróciła głowę w stronę drzwi; do Sali wkroczyła dziewczynka. A przynajmniej za dziewczynkę wzięła ją Fedra kiedy bogini weszła do Sali narad. Była drobnej budowy, szczuplutka i niska, ale szczególnie uwagę przyciągała jej twarz; idealnie gładka, od której biła mleczno – złota poświata. W falujących, opadających na ramiona, jasnobrązowych lokach błyszczał diadem w kształcie pół- księżyca. Miała na sobie wysoko podpiętą suknię i mocne sandały uwiązane silnymi rzemieniami dookoła nóg. Podobnie jak brat miała ogromne, szaro – błęktine oczy i delikatne rysy.  Artemida także skinęła Aresowi, jednak Fedrę obrzuciła nieco podejrzliwym spojrzeniem.  Tymczasem do środka wkroczyły dwie kobiety i mężczyzna.

Pierwsza z nich była zjawiskowo piękna; wysoka i kobieca, odziana w długą, pozłacaną szatę, opadającą do stóp w poważnych fałdach i uwydatniającą kształtną talię i biodra. Miała długie, ciemno – brązowe włosy, które wijąc się w falach sięgały aż za biodra. W porcelanowym obliczu boginii odznaczały się ciemne, idealnie wymodelowane brwi  i intensywnie zielone oczy okolone gęstymi rzęsami. Na jej ramieniu przycupnęła śnieżnobiała sowa; Fedra nie miała wątpliwości, że przed nią stała boginii sprawiedliwości – Atena.

Druga z niewiast gorówała nad wszystkimi wzrostem i była równie urodziwa, miała jednak znacznie dojrzalszą urodę; czarne fantastycznie ufryzowane loki  i duże, ciemne oczy. Odziana była w karminową szatę i niedbale przerzuconą przez ramię chlamidę.

Ostatni z bogów, który kroczył za nimi był wysokim chłopakiem o ciemnych  włosach i pięknie wyrzeźbionym ciele oraz umięśnionych ramionach. Na głowie miał misternie zdobiony  hełm, zaś ubrany  był w wysoko przepasaną szatę, przerzuconą przez ramię chlamidę oraz sandały o mocnych rzemieniach. Jego twarz, okolona kruczoczarnymi włosami zachwycała idealnymi rysami.

-To Posejdon. – szepnął Ares.

Fedra czuła się jakby śniła; postacie, które do tej pory uważała za bajdę,  stały przed nią teraz wszystkie.