Żelazne Serce (Prolog)

To „coś” dedykuję Sog, Pallas Atenie, Celehiriusowi i Admince… od mazak18

W ciemnej krainie, gdzie zawsze jest noc słychać dziecięce śmiechy. One dają tej krainie więcej radości i śmiechu. Każdy cień, który je zobaczy ma na ustach pełen szczerej radości uśmiech. A nad dziećmi stoją dwie postacie. Jedna z nich wygląda jak modelka. Jej długie czarne włosy świetnie współgrają z wyblakłymi od śmierci oczami. Koło niej stoi umięśniony mężczyzna. Ma na sobie grecką zbroję i patrzy z uwielbieniem na kobietę. Do tych dwojga podchodzi jeszcze jedna osoba. Ma na sobie srebrne ubrania. Czarnowłosa patrzy w dal i przy tym mówi do nowo przybyłej:

– Bianco, jesteś córką Hadesa, czemu stąd nie odejdziesz?

– Bardzo bym chciała, ale nawet ja nie mogę opuszczać Hadesu.- odpowiada smutno łowczyni- Mogę wysłać twoje dzieci do Obozu Herosów, ale sama nie wyjdę…

– Gdy masz taką moc, to chociaż nas odeślesz?- pyta z nadzieją mężczyzna

– Nie mogę przykro mi.- zaczyna się cicho tłumaczyć Bianca- Wy umarliście, a wasze dzieci się tu urodziły.

– Dobrze…- mówi smutno kobieta- chociaż oni będą tam mieszkać…

– A gdy wszyscy obozowicze będą jeździć do rodziców latem i zimą, to co? Oni do nas przyjadą?- pyta z ciekawością Charles Backendorf

– Na tak krótki okres, może uda mi się coś wynegocjować z Ojcem- mówi z błyskiem w oku Córka Hadesa- pozwoli wam na pewno…

– Oby tak, chcę widzieć swoje dzieci chociaż kilka razy na rok- mówi prawie płacząc Silena

Zanim Charles zacznie ją uspakajać do nich podbiegają dzieci. Chłopiec i dziewczynka. Dziewczynka ma brązowe oczy i czarne włosy, a chłopiec ma ciemno brązowe włosy i zielone oczy, oboje mieli ciemno, ale nie taką jak ich Ojciec karnację. Kiedy zobaczyli swoją Matkę płaczącą spytali swoimi dziecięcymi głosikami:

– Czemu Mamusia płaczę? Co się stało?- spytali z żalem

– Nic mi się nie stało, chodźmy się pobawić- kiedy odchodziła z dziećmi, Silena popatrzyła na Charlesa swoim pięknymi oczami i już przygotowywała się na pożegnanie.