Wiele nieszczęść związanych z kotem

– Holy?

-Czego chcesz Travis? – powiedziałam z goryczą

– N-n-n-n-iczego, tylko w jadalni znalazłem to Twoje ważne pudełko – powiedział ze strachem i szybko wręczając mi szkatułkę wybieg znowu psocić się. Nigdy ni rozumiałam czemu ludzie boją się mnie i nadał nie rozumiem. Musiałam sprawdzić zawartość pojemnika. Bałam się o niego bardziej niż o własne życie. Kolejna dziwna rzecz o mnie.

-Holy!!! – usłyszałam dziewczęcy krzyk z podwórka. Wiedziałam kto to. Szybko wybiegłam z domku.

-Ayla już biegnę. – Zobaczyłam postać rudowłosej dziewczyny, która siedziała na ziemi. Podeszłam do niej najszybciej jak się dało.

-Co się stało? – Ayla była córką Afrodyty tylko ona się mnie nie bała. Jako jedyna z dzieci bogini piękności nie bała się ubrudzić, za obie rzeczy byłam jej wdzięczna.

-Nic, ale chciałam żebyś przyszła. Znowu byłaś niemiła dla Travisa? – zapytała z wyrzutem.

-Nie to on tak szybko wybiegł nawet nie zdążyłam podziękować.-wytłumaczyłam się.

-To dobrze.-powiedziała z wytchnieniem

-Czemu zależy Ci, aby inni mnie lubili? – zapytałam z uśmiechem.

– Bo jesteś moją przyjaciółką. Teraz chodź idziemy na kolację.- i pociągnęła mnie za rękę.

Kiedy dotarłyśmy na miejsce wszyscy już siedzieli. Ayla usiadła przy stole Afrodyty, a ja zobaczyłam swoje miejsce przy stole dzieci Hermesa. Nikt obok niego nie siedział. Usiadłam i w pośpiechu zjadłam kolację.

-Dzisiaj mamy ognisko. – powiedział Chieron. Wszyscy cieszyli się z wyjątkiem mnie. Jak to dobrze, że obecność nie jest obowiązkowa- pomyślałam w duchu. Po kolacji wszyscy udali się na ognisko (nie wyłączając Ayly), a ja skierowałam się do domku numer 12. Znowu będę sama. Lecz nagle przycwałował do mnie Chieron.

-Wiem, ze nie wybierasz się na ognisko i uszanuję twoją decyzję kochana, ale weź to.-powiedział z uśmiechem wręczając mi pakunek.

-Nie będziesz czuła się samotnie – i odszedł tak niespodziewanie jak się pojawił.

Szybko otworzyłam pakunek. Był tam śliczny, mały czarny kotek Pogłaskałam go, a on wtulił się w moją rękę z zaufaniem. Wiedziałam, że się dogadamy.

– I jak Cię nazwać? – zastanawiałam się na głos.

-Najlepiej Nomeo. – odezwał się kot ludzkim głosem.

-Ty…ty… – jąkałam się ze strachem.

-Ja umiem mówić. Genialna jesteś. – powiedział kot z sarkazmem.

– Właściwie nie jestem prezentem od Pana Jestemkoniemimyślężewszystkie rozumyzjadłem. Jestem prezentem od twej matki. A oto Ona – i gdy dokończyła zdanie przede mną pojawiła się smukła kobieta…