INNY ŚWIAT

Dla Sog. Jest to kontynuacja Serca Gai. Będzie miała pewnie coś koło 2-5 części, ale musiałam zmienić narrację… I tytuł. Mam nadzieję, że się spodoba 

Krąg obozowiczów zacisnął się wokół ciała dziewczyny. Była brudna, poraniona i pewnie dawno nie kontaktowała się z ludźmi, ale miała coś, co przyciągało wzrok. Nie były to czarne loki do pasa, ani skóra dziewczyny – koszmarnie blada i szorstka. Była to pomarańczowa obozowa koszulka. Oraz oczy. Wielkie, puste, kiedyś pewnie smutne i pełne strachu, lecz teraz nie wyrażały nic. Ale nie to było najgorsze. Miały kolor bardzo jasnego błękitu. Były to oczy niewidzące, okolone ropą i strupami. W jej piersi tkwiła strzała, wypuszczona, przez któregoś z obozowych łuczników i nie przeznaczona bynajmniej dla niej. Z ust ciekła strużka krwi.

– Co to za zbiegowisko? Przepuście mnie! – szesnastoletni chłopak przepychał się przez tłum, trzymając za rękę blondynkę o szarych oczach. Gdy w zasięgu jego wzroku pojawiła się szatynka, stanął skamieniały.

– T-to n-nie-m-możl-liwe…

Percy upadł na kolana przy dziewczynie i trzymając ją za rękę, patrzył ze smutkiem i rozgoryczeniem na jej twarz.

Annabeth, która, tak jak Percy, zatrzymała się na widok rannej, teraz otrząsnęła się z szoku i pobiegła po pomoc do Chejrona.

– Co się stało Annabeth? Trzęsiesz się, jakbyś zobaczyła ducha – półżartem odezwał się Will, jeden z synów Apolla, gdy ta biegła w kierunku obozu. Córka Ateny popatrzyła na niego z takim lękiem w oczach, że herosowi wydawało się, że dziewczyna naprawdę zobaczyła coś nie z tego świata. Natychmiast spoważniał.

– Gdzie? – zapytał po prostu. Blondynka wskazała kierunek ręką i pobiegła dalej szukać centaura.

Will chwycił łuk i torbę z ziołami, które dotychczas spoczywały na ziemi i pobiegł we wskazanym kierunku. ‘Albo duch, albo ktoś ciężko ranny’ – pomyślał. ’Nic innego nie przeraziłoby tak Annabeth’. Gdy dobiegł na miejsce jego oczom ukazał się niecodzienny widok: krąg obozowiczów ustawiony wokół Percy’ego, klęczącego nad jakimś leżącym ciałem.

– Przepraszam. Przepuśćcie mnie! – przepychał się przez tłum, który stał jak skamieniały.

Potem ją zobaczył.

– Siódemka herosów na misję wyruszy,

Przewagę tytana jak szkło pokruszy,

W mrokach dżungli Serce Gai odzyska,

Gdzie największa rzeka świata wytryska.

Cichy głos córki Hekate upiornie przerwał martwą ciszę na polanie.

– Daruj sobie, skradasz się z gracją stada słoni

– Jak nie będziesz próbował podpalić mi włosów, to cię nie ugryzę

– Po co tu przyszedłeś?

– Nie, nie wiem.

– No co? Też protestowałam, ale dziesięć córek Afrodyty z aparatem to przekonujący widok.

– Daruj sobie. Komplementy to do córek bogini piękności. Idziesz, czy stoisz i się gapisz?

– Przymknij się idioto, nie widzisz, że myślę!

– Biegiem!

Te słowa w tej chwili uderzyły w niego z całą mocą. To były JEJ słowa.

– Roxy… – szepnął i nachylił się nad nią lekko muskając jej wargi swoimi.