Hybris (Prolog)

Zdenerwowana chodziła po kamiennej posadzce na Olimpie. Szła w jedną i w drugą stronę. Trzy kroki w prawo, trzy kroki w lewo, i tak cały czas.

Co oni sobie wyobrażają?

Wyrzucać ją z domu za coś, czego nie zrobiła! Okropne prawa, okropne. Długie ,proste, srebrne włosy ,falowały na wietrze. Pełna, dolna warga była przygryziona z zdenerwowaniem. Zatrzymała się i westchnęła. Spojrzała na swoją potarganą, białą szatę. Symbol jej władzy, tego ,że jest.. Była kimś. Kimś ważnym, szanowanym, podziwianym, a teraz? Teraz jest nikim.. Przez mężczyznę.

-Hybris –usłyszała cichy głos i odwróciła się w stronę posłańca bogów. No tak, sami boją się powiedzieć prawdy, więc wysyłają niewinnego sługę.

-Hybris –powtórzył mężczyzna, a na jej skórze zagościła gęsia skórka. Lekko zadrżała i poczuła chłód w sercu ,kiedy bóg powiedział. –Już czas, abyś zeszła na ziemie.