Filia Neptunum Posidon (2)

-Dobra. Niech wam będzie. Uciekajmy.

Oboje odetchnęli z ulgą. Zaprowadzili mnie do parku gdzie czekały dwa konie, ze skrzydłami. Zaniemówiłam. Były piękne. Percy wsiadł na czarnego pegaza, a ja z tą dziewczyną na brązową klacz. Poderwaliśmy się do lotu. To było coś niesamowitego. Zapomniałam o strachu i o goniących nas potworach teraz wrzeszczących przeraźliwie na ziemi. Byliśmy już bardzo wysoko kiedy poczułam jak zimno mi jest.

-Daleko jeszcze?- krzyknęłam żebym mnie usłyszeli.

-Nie, zaraz lądujemy.- odpowiedział Percy

-A tak w ogóle to gdzie lecimy?- spytałam

Chłopak zaśmiał się.

-Zobaczysz. Spodoba ci się. Będziemy tam bezpieczni.

Wtedy zaczęliśmy lądować. Nie bałam się. Nigdy nie jeździłam na koniu, ani tym bardzie na latającym koniu, ale czułam się pewnie. Pegaz wylądował z gracją. Otoczyła nas gromada obozowiczów. Mieli na sobie pomarańczowe koszulki z napisem ‘Obóz Herosów’.  Trochę mnie to zdziwiło, ale nie dałam tego po sobie poznać. Nawet nie próbowałam się uśmiechać. Dwie dziewczyny zabrały latające konie. A kilkoro chłopaków miało ze sobą apteczki i nosze. Pewnie spodziewali się naszego przybycia. Gdy zorientowali się że wszyscy są cali i zdrowi odeszli. Została tylko jedna dziewczyna.

-Nareszcie! Myślałam, że się nie doczekam waszego powrotu. To już chyba tydzień.- powiedziała do Percy’ego z wyrzutem. Chłopak zaśmiał się.

-A ty jesteś…- tym razem zwróciła się do mnie.

-Katharina.- odpowiedziałam.

-Cześć, Katharina. Ja jestem Annabeth, to Rachel- wskazała na rudowłosą dziewczynę, a ta uśmiechnęła się- i Percy

-Witamy w Obozie Herosów.- powiedział chłopak z uśmiechem.- Ja z Annabeth musimy  już iść, ale Rachel ci wszystko pokaże i wytłumaczy. Na razie.

-Na razie.- pożegnałam go z kamienną twarzą.