Serce Gai (Epilog)

Jest to szósta i ostatnia część mojego opowiadania pt. „Serce Gai”. Poczułam, że muszę to skończyć.Cieszę się, że moje pierwsze „dzieło” przypadło Wam do gustu mimo fatalnej jakości i masy błędów. Też przykro mi, że to koniec… Ale nie umiem rozstać się z Roxy, zbyt ją polubiłam. Mam nadzieję, że epilog spodoba Wam się równie mocno, co piąty rozdział.

I jeszcze jedna wiadomość: na razie kończę z pisania opowiadań. Moje wiersze będą się czasem pokazywały, ale wszystkie opowiadania zawieszam na czas nieokreślony. Jak uda mi się skończyć książkę, przez którą podjęłam tę decyzję, kontynuuję je.

Dla Selene, za piękne zakończenie cudownego opowiadania.

Techniczne: „Wspomnienia” były jednoczęściówką i nie przewiduję w tym punkcie zmian.

Zielona trawa pod moimi bosymi stopami pieści je po trudach podróży.

Błękitne niebo nad moją głową jest rajem dla oczu oślepłych w ciemności.

Ptaki świergoczące na szmaragdowych drzewach wypełniają mój umysł słodką muzyką.

Szum strumyka, przy którym siedzę, uspokaja mnie.

– Czy to jest raj? Czy tak wygląda śmierć? – mówię głośno patrząc na drobne rybki i kijanki pływające w czystej, kryształowej wodzie. Beztroskie.

Pamiętam…

Cierpienie. Strach. Ciemność.

A potem…

Ciepło promieni słonecznych na twarzy. Lekki podmuch wiatru. Pierwsze od wielu miesięcy…

Ból. Obezwładniający. Rozchodzący się po całym ciele. Ból gorszy, niż miesiące spędzone w Labiryncie.

Ból strzały zagłębiającej się w ciało.

A teraz… Nie ma go już. Odszedł.

Wyciągam się na trawie spoglądając w niebo.

Cisza… Wolność.

Jak długo na to czekałam…