Poetycko by magiap

Kilka osób poprosiło, więc o to kolejny Coś autorstwa magiap. Tak, tak. Znowu panika na sali. To przeróbka wiersza, który został napisany przez magia w zeszłym roku szkolnym. Na temat tego Cosia i swoich odczuć po jego przeczytaniu proszę o wypowiadanie się w komentarzach. I Coś i Autorka będą zadowoleni.

A tego Cosia pragnę zadedykować Bogince, za jej rymowankę w komentarzu pod Cosiem nr1, która bardzo zachęciła mnie do napisania Cosia nr2, a także Arachne, Chione, Pallas Atenie i Reynie za to, że były tak wspaniałe i stworzyły grono osób, które przeczytały mój poprzedni Coś.

Stracone natchnienia

-Dlaczego płaczesz

– Przez moje Stracone Natchnienia

– Nie rozumiem

Wyjaśnij

– Nie dam rady

Zrozumie mnie tylko pisarz, poeta

– Może jednak spróbujesz

– No, dobrze

– Więc czemu rozpaczasz nad

Straconymi Natchnieniami

– Moje kochane Stracone Natchnienia

Wiążąc ledwie koniec z końcem

Ułożyły się na jakiejś zapomnianej polanie

Nieskończone i niekończące się

Smutne, wesołe, zapomniane

I nieprzeznaczone do poznania przez ludzi

Moje biedne wiersze, opowiadania

Jak gdyby Muzy już na zawsze je opuściły

Jak pojedynczą rękawiczkę wrzuconą do Tartaru

Zignorowały je jak wyschnięte koryto Okeano

I nawet Apollo nie próbował ich uratować

Spisał je po prostu na straty

Tylko ja za nimi płakałam i wciąż płacze

Za straconym i nieodzyskiwalnym Natchnieniem

Za szansami

Które zaprzepaściłam

Ponieważ

Są dla mnie ważniejsze niż złoto i pieniądze świata

Kochałam je nad życie

Były całym moim światem

Nowym światem

Do którego mogłam uciec

I je straciłam

Moje kochane Natchnienia

Straciłam je

Dlatego płacze

Teraz rozumiesz

– Nie do końca

– Jak już mówiłam

Zrozumie mnie tylko pisarz, poeta

Który także stracił

Swoje Natchnienia