Poetycko by Chione

To coś, co piszę z totalnym brakiem weny dedykuję Bogince i Chione. Wszelkie zażalenia kierować pod adres: chora na brak weny, wyobraźnia Chione.

Pozdrawiam

Chione

„Dusza”

Dusza siedzi na kamieniu i myśli:

Czymże ja sobie zasłużyłam na taki los?

Czy moje życie naprawdę było ulotne,

Jak zboża kłos?

Przecież ja nic takiego nie zrobiłam,

A mimo to do Elizjum trafiłam.

Jednak nudno tu:

Dusza krewnych nie ma.

A ci co są,

Na Równinie kar się znajdują.

Na ziemię chciałaby wrócić.

I zastanawia się smutna:

Dlaczego moja rodzina była taka butna?

Mordowali, zabijali dla samej przyjemności.

Nigdy w życiu nie zaznali żadnej miłości.

Więc dusza się męczy dalej.

Chociaż coraz wytrwalej,

Znosi trudy, i biegnie

dalej, dalej, dalej.

Kamień swój zostawiła.

Elizjum porzuciła.

I biegnie.

Dalej, dalej, byle tylko dalej.

Nie chce szczęśliwego wieść „życia”,

W przyjemnym dla dobrych miejscu.

Bo gdy przyjaciół ani bliskich tu nie ma,

Nie warto siedzieć i udawać radosną.

Woli biec.

Ma już plan:

Ponieważ złych,

swoich krewniaków się wstydzi

i dostać się do nich nie może,

to w zapomnienie wieczne wpadnie

i wróci na Elizjum pola,

gdy jej pamięć upadnie.

Biegnie dusza.

O tak! Już blisko! Już tutaj!

I we rzeki Lete,

Otchłań się zatraciła.

Wiem, wiem. TO JEST TOTALNA TARGEDIA. Ale cóż ja poradzę na brak weny? Tak to już czasami jest.

Nie odpowiadam za wszelkie urazy psychiczne (a będzie ich zapewne sporo) po przeczytaniu tego CZEGOŚ. I plis: nie dobijać mnie w komentarzach.

Pozdrawiam

Chione