Trudne początki (3)

Od Autorki: Trzecia część mojego opowiadania Trudne początki. Zapewne znowu wielki klops, bo nie mam ręki do pisania… To „opowiadanie” dedykuję: Bogince, Almatei, Cioci Artemidzie (xd) oraz Thalii., Artemitenie, Pegazowatej (lamorożec x3) i Pallas Atenie 😉 Mam nikłe nadzieje, że się spodoba…

Obóz Herosów popada w ruinę

Clarisse pokazała mi wszystkie miejscówki w obozie. To miejsce jest ogromne! Wydawała się spoko. Gdy tak sobie spacerowałyśmy po placu bojowym, zapytałam.

– Clar… a co to za impreza powitalna?

– Aaa nic wielkiego.- odpowiedziała. – Pieczemy kiełbaski, jest ognisko, śpiewamy pieśni greckie i czekamy, aż twój boski rodzic cię oficjalnie uzna. Potem dostajesz swój pierwszy koralik z włócznią, jeżeli Ares to twój boski rodzic i normalnie idziemy spać, bo jak nie, to przyjdą harpie i nas zeżrą a potem to już tylko jelitem grubym i….

– Hehe dobre dobre. A też dostanę taką koszulkę?

– Pewnie.- wzruszyła ramionami. – Czemu nie? Choć, teraz pójdziemy do zbrojowni po twój nowy chełm i miecz. Wiedziałam, że przybędziesz, więc specjalnie rano użyłam perswazji na dzieciach Hefajstosa, aby zrobiły coś specjalnego.

– Jej, dzięki. Ale…ponoć ja jestem inna i…

– I?

– I może to znaczy, żebym do wojny lepiej się nie mieszała… – Nastała cisza, a potem Clarisse parsknęła śmiechem.

– Hahaha! To chyba największa pierdoła jaką w życiu usłyszałam! Posłuchaj: „Inny” to pojęcie względne. U nas znaczy to „niezwykły” albo „potężny”. Gdyby Ares powiedział, że jest z tobą coś nie tak, znaczyłoby to, że jesteś po prostu „ciulem”.

– Dzięki. Chyba pójdę się ogarnąć na to ognisko. Będę w domku. Pa!

– Dozo!

***

Zachód był już cholernie blisko. Niecierpliwie czekałam na ludzi z domku Aresa. Na drzwiach domku był wywieszony harmonogram. Mieli jeszcze zajęcia z pirotechniki. Nagle”Bam, łubudu!” i mocne walnięcie drzwiami w nos. Widać nie było mądre wstawianie dźwiękoszczelnych drzwi. Otworzył je umięśniony blondyn z tatuażem „F*** Love”, najwyraźniej jakiś Emo. Nazywał się Philip. Chyba nie był zachwycony tym, że leżałam plackiem na dywanie.

– O kurde! Sory! Mark! – ryknął. – I kurna na co ci były te metalowe drzwi?!

– Po pierwsze: Japa śledziu! Beze mnie dalej by ci wiewiórki do bokserek wchodziły więc może trochę szacunku, kurna! Nie moja wina, że metalowe były dźwiękoszczelne! – Wrzasnął rudy chłopak z nadmiernym trądzikiem. Otarłam sobie twarz, miałam złotą rękę. Podeszła do mnie Clarisse, pokręciła głową i podała mi rękę.

– Będzie git, tylko napij się naktaru, bo trochę ichoru ci uleciało. – podała mi szklankę z trupią czaszką i napisem „Extreme dangerous”. Wypiłam, smakowało jak kisiel pitny. Było naprawdę smaczne.

– Ooookej tylko… NIE! Nie wszystko! – Clarisse zabrała mi szklankę, ale była już pusta.

– O cholera…Fione? Jak się czujesz?

– Dobrze, czemu pytasz?

– Bo herosi jak wypiją wszystko to mogą no….”eksplodować”.

– Nic takiego nie czuję…

– Dobrze… – Clar przyglądała mi się niepewnie. – Dzieci Aresa! Zbiórka! Idziemy na ognisko! Wymarsz! – ryknęła i otworzyła drzwi.

***

Byli już wszyscy obozowicze, zabrakło tylko Chejrona i pana D. Dzieci Hefajstosa zrobiły ognisko, dzieci Apollina robiły próbę chóru a dzieci Afrodyty się malowały (Tak, chłopcy też). Chejron i Dionizos już przybyli.

– Oficjalnie rozpoczynam ceremonie powitalną! Na początek niech wszyscy podadzą rękę nowoprzybyłej! – Wstałam, zaczęły dzieci Ateny a skończył syn Posejdona (łiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii Percy!) ale o dziwo, z krzaków wyszedł jakiś chłopak w wieku ok. 10-13 lat.

– Nie spóźniłem się? – zapytał.

– Nico, bracie! – krzyknął Percy. Rozmawiali przez chwilę a potem i mnie Nico podał rękę.

– Hej! A co to za okazja? Chejronie, też mogę? – Zapytała jakaś ruda dziewczyna, umazana farbą na brodzie i policzkach. To pewnie Rachel.

– Niech więc teraz objawi się boski rodzic! – Chejron krzyknął i spojrzał w niebo. Nim obejrzałam się za Clarisse, stałam już w czerwonym świetle. Nade mną pojawiła się czerwona włócznia. Clar i Mark przybili piątki, Apollinowie jęczeli a gość od Afrodyty zemdlał.

– Witaj córko A… – Coś się zmieniło. Popatrzyłam jeszcze raz na światło, zmieniło kolor na różowy. Pomyślałam „O kurde! Tylko nie Afrodyta!”. Spojrzałam w górę, pojawił się nowy znak. Biały gryf z kołem. Clarisse i Mark też spojrzeli. Panu D. kopara opadła. Nie wiem czemu, ale odniosłam wrażenie, że zrobił to sztucznie.

– Bogini? Tutaj? Taka młoda?…- i światła zgasły. Nastąpiła cisza, a ja ciszę lubię tylko gdy siedzę w wannie.

– Niemożliwe…- Rachel wstała, jej oczy pozieleniały i zaczęła recytować znane mi już słowa:

Pięciu Herosów łódź krwista zawiezie,

i jednego boga ze sobą zabierze,

płynąć trzeba teraz, czas was wszystkich nagli

byście zło potworne, za dni dziesięć powstrzymali.

To mówiąc, zemdlała. Podbiegli do niej dzieci Apollina i zrobili swoje, a do mnie podszedł Chejron. Nie wiem skąd, nie wiem jak, ale gdy pomyślałam o gasnącym ognisku, cały obóz stanął w płomieniach. Być może był to tylko wymysł mojej wyobraźni, ale wszyscy klepali się po głowach i krzyczeli.

– Nie myśl o ogniu! Tylko nie ogień! – krzyczał pan D.

– To o czym mam myśleć?! Tu jest cholernie zimno!

– Nie wiem! O jednorożcach! – zrobiłam jak kazał. Wokoło było pełno jednorożców, ale pojawił się jeszcze jeden problem. Jednorożce wyjadały innym włosy…