Poetycko by Arachne

Od autorki: coś, co podobno ma udawać wiersz. Wszelkie pretensje proszę kierować do „miłych” ludzi z mojego osiedla. I, szczerze mówiąc, nie obraziłabym się, gdyby te „pretensje” przybrały formę lufy wiatrówki.

Pozdrawiam

Arachne

Wojna niszczy piękno oraz tych, którzy mogą je tworzyć. Tak jak zniszczyła dłonie syna Apolla. A odebrać komuś sens życia to gorzej, niż go zabić.

Przez kogo?

Pamiętam te dłonie- między nimi się mieścił cały mój świat

Pamiętam te dłonie, łapiące niewłaściwie F-dur

Pamiętam te dłonie, zrywające dla mnie najpiękniejszy kwiat

Pamiętam, jak przybliżały mi szczyty gór

Pięć palców pękło, jak pięć gitary strun

A szóstą było moje serce

Choć w słusznej sprawie, choć w wojnie przeciw złu

To żal bezbrzeżny wybrzmieć nie chce

Pamiętam te dłonie, napinające łuk

Pamiętam te dłonie, ściskające miecz

Pamiętam te dłonie, w rozpaczy rwące bruk

Pamiętam jak się uniosły w geście „ratuj się!”

Pięć palców pękło, jak pięć w pudełku kredek

A szóstą było moje serce

Choć w słusznej sprawie, choć docenione w niebie

To żal bezdenny wybrzmieć nie chce

Pamiętam te dłonie, kruszone jak w imadle

Pamiętam te dłonie, palone ogniem żywym

Pamiętam te dłonie, jak zabawki połamane

Pamiętam- po nocach już zawsze będą mi się śniły

Dziesięć palców pękło, jak dziesięć w kołczanie strzał

Kolejną było moje serce

Choć w słusznej sprawie, choć nikt wyjścia nie miał

To żal bezmierny wybrzmieć nie chce

Już nie trącą gitary strun

Już nie uleczą chorego

Już nie dla nich rysowania trud

Już twarzy mojej nie obejmą…

PS: Czachu, jeśli pod tym wpisem pojawi się JAKIKOLWIEK niestosowny koment, to najpierw urwę Ci łeb, a dopiero później będę się pytać, czyja to sprawka. Miej to na uwadze.