Tajemnica dwanaściorga (Prolog)

Miecz wbity pod jej żebrem upadł na ziemię z cichym brzękiem. Z rany sączyła się krew. Dziewczyna uderzyła plecami o mokry piasek. Ostatnią walkę stoczyła w podziemnej grocie, która służyła im za schron. A on? On ich zdradził!

Przez wiele lat spiskował przeciwko nim jak podstępna żmija. Wślizgnął się do nich udając, że jest po ich stronie. Doszedł do najbardziej zacieśnionych kręgów ich tajemnicy, a później zdradził. Nie zważając na nic. Był szpiegiem. A teraz stał nad nią i z podstępnym uśmiechem patrzył jak umiera.

Z namiotu wychynęła głowa. Ujrzawszy tę okrutną scenę mordu chłopak jak strzała wybiegł z wnętrza. Zdyszany stanął twarzą do mordercy.

– Jak mogłeś?! Ty draniu! Ona Ci ufała! Wszyscy Ci ufaliśmy!- wrzasnął z ostrzem przy jego gardle. Zdrajca zniknął rozpływając się w czarnym pyle.

Zdruzgotany padł na kolana przed umierającą. Dłońmi zakrył ranę i nacisnął z całej siły. Dziewczyna jęknęła. Naparł całym ciężarem swojego ciała. Nie dał rady powstrzymać krwotoku. Wykrwawiła się.

Bezradny położył głowę na martwym ciele swej ukochanej i odpuściły go wszelkie siły. Z jego oczu pociekły łzy. Nie starał się ich powstrzymać.