Śmiertelna

Dedykuje to opowiadanie meli56 ponieważ to ona mnie zainspirowała do napisania go.

PROLOG

Jeśli na początek opowiadania napiszę, że jest pierwszą opublikowana przeze mnie historią, ale w obozie jestem od lat to będzie BZDURA! Pomyślicie, że jestem jedna z  tych nawiedzonych fanek Percy’ego Jakcson’a, które na sam dźwięk jego imienia wzdychają i w sennych marzeniach żyją w jego świecie. Przykro mi ale muszę was rozczarować, ja do nich nie należę. Moja historia jak już wspomniałam nie zaczęła się dawno temu, lecz w czwartek trzy dni temu, kiedy o 7:30 zadzwonił budzik i rozpoczął się ten koszmarny dzień.

Tak to był ten dzień. Dzień, od którego zmieniło się całe moje życie.

Wstałam z łóżka, wsunęłam stopy w kapcie i stanęłam przed lustrem. Przeciągnęłam dłonią po włosach ściągając przy tym gumkę, która trzymała je ściśle związane. Miałam krótkie wiecznie potargane włosy, lśniące w słońcu jak metaliczna powierzchnia noża. W dali za oknem odbijającym swa jasną poświatę w lustrze widać było Long Island rozpościerające swe wody. Jeszcze nie wzeszłe słońce wychylające się bojaźliwie zza linii horyzontu. Sceneria skusiła mnie do wyjścia i przypatrzenia się temu pięknemu zjawisku. Było chłodno. Silny wiatr dmuchał mi w twarz przynosząc nie tak daleki zapach słonej wody morskiej. To jednak nie przeszkadzało mi w bieganiu o wschodzie słońca; kiedy noc traci swe ostatnie szarości; kiedy  chłodny wiatr przynosi wspomnienia….

Jeśli by próbować  określić jednym słowem jaka jestem to pierwsze nasuwające się na usta to: Marzycielka…

****

Stanęłam w drzwiach szkoły ona już na mnie czekała („ona” to w prostym tłumaczeniu Mela moja przyjaciółka). Jej ciemne włosy kontrastowały z jasnym podkoszulkiem, na którego bokach bujnie rozkładając się delikatnie powiewały włosy. Miała też torbę, ale nie z przyborami szkolnymi lecz najważniejszymi rzeczami, które są potrzebne w podróżują z resztom wyglądałam podobnie: krótkie spodenki w kolorze khaki i  biała bluzka. Też miałam torbę ale moja to była typowa torba podróżnika.

****

Nareszcie! Pomysł przebrania się za dorosłych i odebrana nagrody był świetny, wszystko poszło zgodnie z planem. Gdy tylko wydostałyśmy się z tłocznego holu zaczęłyśmy krzyczeć z radości

-May udało się! Udało się! Mamy 600 000 euro!

Wrzeszczała Nelly.

-objedziemy cały świat.

Zachwycała się dalej.

-Wiesz, że Mioli jedzie z nami.

Powiedziałam zbijając ją z tropu.

-Czy ten zapchlony kocur musi zatruwać nawet największe moje marzenia?

Wkurzała się.

-hmm…Tak!

powiedziałam ze złośliwym uśmieszkiem…