Siostra Annabeth (5)

To opko dedykuję Chione.

Trudno mi było w to uwierzyć, przyszła po nas sama Erynia, jedna z bardziej liczących się osób w podziemiu. Na szczęście miała na sobie strój prawnika.  Bardzo, zdziwiło mnie to, jak ludzko wyglądała. Percy, oczywiście wspominał mi,  jak ludzkim człowiekiem była, gdy udawała jego nauczycielkę, Panią Dods. (czy coś w tym stylu, nie pamiętam jestem przecież heroską) Mimo tego nie spodziewałam się, że powie coś w stylu: ”Oprowadzę was po podziemiu. Pan Hades już czeka.”. Annabeth i Elene też wyglądały na zaskoczone. Erynia zaczęła już iść przed siebie, więc obudziłyśmy się z rozmyślań i dogoniłyśmy ją. Gdy wchodziłyśmy do podziemia, poczułam nagły niepokój -dlaczego -tego nie wiedziałam, pewnie Annabeth powiedziała by coś w stylu: -Lily się niepokoi dlatego, że to nie jest naturalne środowisko większości herosów, zaś nasza Elene powinna się tu czuć znakomicie.- myśląc o tym postanowiłam zapytać dziewczyn:

-Jak się tu czujecie? Najprawdopodobniej tu zacznie się nasza misja.- zaczęłam z wielkim niepokojem.                                                                                                                         – Ja, gdy tu jestem, przypominam sobie swoją pierwszą wizytę w podziemiu, kiedy bawiłam się z pieskiem Hadesa, Cerberkiem i nie powiem, ta zabawa była całkiem fajna.- westchnęła Ann., tak jakby chciała cofnąć się w czasie.

– Mnie się tu nawet podoba.-oświadczyła Elene.- Może to dlatego, że jestem córką bogini ciemności.

Nagle Erynia powiedziała:

– A to są pola elizejskie na które trafia,- to mówiąc popatrzała na nas z oczami mówiącymi: dlaczego?- niestety, większość dobrych herosów.- patrzała tak jakby wolała wszystkich torturować na Polach Kary. No cóż, nie ma jej się co dziwić, ma takie nudne życie.

*

Pięć minut później  doszłyśmy do Hadesowego pałacu. Poczułam gęsią skórkę. Było tu zimno i mrocznie. Kiedy weszłyśmy do sali tronowej, bardzo się zdziwiłam, gdyż zobaczyłam ogród, stalowy co prawda, ale jednak ogród.

Hades siedział smutny na tronie.

– Panie Hadesie, czy mógłby nam pan powiedzieć, gdzie zacznie się, skończy i na czym będzie polegać nasza misja?- zapytałam szybko.

– No dobrze może zacznijmy od tego, że wasza misja będzie się składać z trzech części. Musicie sprawić, aby dwa obozy: rzymski oraz grecki, nie były ze sobą zwaśnione. Dokonacie tego poprzez podróżowanie w czasie. Wiecie o co mi chodzi? Macie dojść do przyczyny kłótni. Cała trudność tej misji polega na tym, że musicie wrócić do jutrzejszego zachodu słońca. Zrozumiałyście? No to, powodzenia!- to ostatnie powiedział z takim smutkiem, że pomyślałam: Może on jednak ma uczucia?- nagle Hades dopowiedział jeszcze:

-Przecież nie powiedziałem wam o najważniejszym, a mianowicie musicie zabrać ze sobą mojego Cerberka. No i odkryć sposób przemieszczania się w czasie. Co do tego ostatniego mam podpowiedź: tylko jeden potwór ma moc przenoszenia się w czasie, zdobądź cie trofeum, a przeniesiecie się do przeszłości.- teraz zrozumiałam dlaczego jest taki smutny. My zabieramy Cerbera, Persefona przyjeżdża dopiero za kilka miesięcy, a on zostanie całkiem sam nie licząc Nika, którego jakoś też nigdzie nie  widzieliśmy.

– No to może zacznijmy od tego, że znajdziemy jakiegoś potwora, który ma zdolności opisane przez Hadesa. Ja nie wiem co to jest. Macie może jakieś pomysły?- zapytałam czując podenerwowanie, że one też nie będą wiedziały.

– Ja tam nie wiem, jestem na obozie drugi rok, ale o potworach nic się nie nauczyłam.-  tu popatrzała na Ann z mściwą satysfakcją.

– Ja tam muszę sobie przypomnieć co to było.-tu uśmiechnęła się do swojej poprzedniczki.- To, że nic nie wiesz to twoja wina. Trzeba było się uczyć.

– Przestańcie się kłócić , nie ma o co.- powiedziałam zdesperowana.

Chodziłyśmy po podziemiu, gdy nagle odezwała się moja siostra:

– Już wiem co to jest z a potwór…- tu zrobiła efektywną pauzę. – to Minotaur.

Mam nadzieję, że wam się spodobało, pozdrawiam Annabeth1999.