Przygody Percy’ego Jackson’a

Byłem nadal w Nowym Yorku. Ostatnie kilka godzin dzieliło mnie od wyjazdu na Obóz. Siedziałem podekscytowany na ostatniej lekcji jaką była chemia. Nie mogłem się za bardzo skupić na zajęciach. Myślałem tylko i wyłącznie o dzwonku, który będzie za  25 minut i 34 sekundy. 25 minut i 33 sekundy.

–        Percy, mógłbyś mi wreszcie pomóc!

Odwróciłem się do Jennifer, która patrzyła na mnie spode łba. Trzymała w ręce próbówkę z jakąś dziwną żółtą substancją.

–        Musimy to skończyć  przed dzwonkiem inaczej będziemy musieli poprawiać nasz projekt przez resztę wakacji.

Te słowa podziałały na mnie jak kubeł z zimną wodą.

–        Skończymy o nic się nie bój. Tylko jakbyś mogła mi przypomnieć co my właściwie robimy.

Jennifer przewróciła oczami i spojrzała na mnie jak na głupka.

–        Dobra. Zrobię to sama. Nie przejmuj się.- powiedziała z frustracją.

–        Ok, ale jak co to chciałem pomóc.- odpowiedziałem.

–        Jasne..

Do końca lekcji się więcej nie odezwała. Nie przeszkadzało mi to ani trochę. 20 minut i 15 sekund. Jeszcze tylko trochę.

Wreszcie zadzwonił dzwonek. Zabrałem plecak i wyszedłem z klasy nie zwracając uwagi na wołanie Jennifer. Wiedziałem, że skończyła projekt, i że powie nauczycielce jakim wspaniałym pomocnikiem byłem. Dziś był ostatni dzień szkoły, a ja dalej byłem jej uczniem. To było naprawdę dziwne biorąc pod uwagę, że rzadko mi się to zdarzało.

–        Percy!

Odwróciłem się i zobaczyłem biegnącego w moją stronę pana Blofisa. Tak naprawdę był moim ojczymem od paru miesięcy.

–        Słuchaj.- powiedział łapiąc oddech.- Może byś poczekał na mnie. Wezmę tylko parę rzeczy i pojedziemy razem, co?

Skinąłem głową. Paul uśmiechnął się i pobiegł po swoje rzeczy. Ruszyłem powolnym krokiem w stronę parkingu. Oparłem się o auto ojczyma i obserwowałem ze zniecierpliwieniem drzwi szkoły.

Nagle z nich wybiegła Jennifer, a za nią dwóch kolesi. Znałem ich, zresztą jak wszyscy w tej szkole. Byli to bracia, którzy znęcali się nad innymi i wyłudzali kasę. Zatrzymali dziewczynę i przyparli ją do muru… Nie wtrącaj się Percy. Myśl o obozie, o Annabeth, Groverze i Tysonie.”

–        Zostawcie mnie!- krzyknęła, gdy jeden z braci nią potrząsnął.

–        Oczywiście, tylko dawaj kasę mała.- odparł Greg. Don pokiwał głową

–        No właśnie. I to już.

Bracia zaczęli szarpać się z Jennifer. Patrzyłem na to czując, że moje ADHD nie pozwoli mi długo zwlekać. ,,Nie, nie pakuj się w kłopoty. Już wszystko tak dobrze szło”. Niestety sam siebie nie posłuchałem.

–        Hej!-krzyknąłem w ich kierunku.- Zostawcie ją.

Don i Greg odwrócili się w moim kierunku.

–        Do nas mówisz? Zrobić z ciebie mielonkę?- zaśmiał się Don

–        Niekoniecznie.- powiedziałem zaciskając zęby i czekając na to co się dalej wydarzy.

–        Greg mamy buntownika na horyzoncie. Co z nim zrobimy?

Spojrzałem na Jennifer i powiedziałem bezgłośnie ,,Wiej”. Nie musiałem tego powtarzać.

–        No na co czekacie?- rzuciłem w kierunku braci.- Nie będę czekał wiecznie.

Greg i Don wyszczerzyli się do siebie i ruszyli w moją stronę. Wtedy coś na chwilę przysłoniło słońce. Na ogrodzeniu usiadła moja dawna nauczycielka z matematyki. Harpia prosto z Hadesu. Nie wiem co zauważyli Don i Greg, ale miny mieli przerażone. Nie czekając na nic, uciekli. Spojrzałem na Harpię i wyciągnąłem z kieszeni długopis.

–        Nie będzie ci potrzebny mój drogi.- zaskrzeczała.- Niestety nie mogę cię zabić. Pan chce cię widzieć.

–        Jaki ,,Pan”- byłem kompletnie skołowany.

–        Pan Podziemia. Hades kazał mi cię przyprowadzić.

Nie zdążyłem zareagować. Harpia chwyciła mnie szponami i uniosła w górę tak szybko, że upuściłem swoją jedyną broń.