Pragnienie zemsty (Prolog)

Dla Myksy, która pierwsza przeczytała i oceniła ten prolog, Boginki, za jej opowiadanie „Ciemna Strona Szafiru”, Chione, za liczne dedykacje i „Chione – prawdziwą historię” oraz  dla Selene, za „Perłowe łzy”.

Wybaczcie za powalającą długość, ale uznałam, że powinnam przerwać w tym momencie. Mam nadzieję, że to będzie o wiele lepsze opowiadanie od MzG, a na pewno bardziej dramatyczne. Polecam przy słuchaniu Epici.

Miłej lektury

arwen_LivTyler

Miękki dotyk  jego dłoni, ciepło jego ciała. Nasze równe oddechy i serca bijące w tym samym rytmie. Wiatr muskający nasze twarzy i włosy. Kolorowe drzewa o barwach ożywionych przez słońce. Nie musiałam spoglądać na bok, by wiedzieć, że jest tam piękna twarz ze szmaragdowymi oczami, okolona ciemnozłotymi falami. Że mój ukochany patrzy na mnie z czułością i oddaniem. Kochałam go, a on mnie. Było idyllicznie.

Dlaczego nie pozostaliśmy w tym parku choćby dziesięć minut dłużej?!

Zbliżaliśmy się do ulicy. Na wprost było moje miejsce zamieszkania, dom jednorodzinny z uroczymi, okrągłymi oknami i zielonymi dachówkami. Na lewo mieścił się sklep spożywczy.

– Pójdę do sklepu po lody. Ty idź poczekaj na mnie w domu.

– OK. – odpowiedział i ruszył w stronę mojego mieszkania.

Dlaczego nie poszedł ze mną do tego sklepu?!

Przez chwilę patrzyłam się na promienie słońca, igrające w jego włosach, zapominając o bożym świecie. W pewnym momencie zreflektowałam się i ruszyłam do sklepu.

Doskonale pamiętam te lody. Wiśniowo – śmietankowo – czekoladowe. Z bakaliami.

Pamiętam też przerażoną twarz sprzedawczyni momencie, kiedy skończyło się moje dotychczasowe życie.

A także okropny huk. Chwilę później  wybiegłam ze sklepu, tknięta okropna myślą i ujrzałam widok, który złamał moje serce.

Mój dom legł w gruzach. Zostały z niego ruiny.

Przez chwilę wydawało mi się, że mój mózg się zatrzymał. Potem w mgnieniu oka przetoczyły mi się przed oczami twarze mojej mamy, siostry i mojego chłopaka. Mojego ukochanego. I zrozumiałam.

W tej chwili przestałam być dzieckiem. Definitywnie. Moje ciało przeszył skurcz bólu, a mój mózg przeszyła informacja: zabici.

Z płaczem przebiegłam przez ulice, nie zważając na samochody. Dotarłam do resztek  mojego domu i zobaczyłam coś strasznego. Zwłoki. Tego było już za wiele. Padłam na kolana w gruzach. Nie mogłam w to uwierzyć. Ale musiałam. Nigdy dotąd nie cierpiałam tak potwornie.. Każda komórka mojego ciała zwijała się z bólu. Tak bardzo chciałam zapomnieć, nic już nie wiedzieć, zatracić się w ciemności.

Dlaczego?! Dlaczego?! Dlaczego?!

Po jakimś czasie, który zdawał mi się godzinami, podniosłam wzrok. I na tle zgliszczy zobaczyłam kilka postaci, wysokich na kilka metrów. Jedna z nich rozwaliła ostatnią ścianę, która pozostała z mojego domu. Usłyszałam nieludzki, chrapliwy, sadystyczny śmiech. Chciałam tam biec, ale nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Po chwili zresztą zniknęły. Nie mam pojęcia jak.

Zaniosłam się spazmatycznym szlochem i wrzasnęłam:

– Zniszczyliście moje życie! Ale ja zniszczę was!

CDN