Miecz o Podwójnej Klindze

Zgodnie z zapowiedzią, stworzyłem pierwszą część mojego opowiadania pt.: ,,Miecz O Podwójnej Klindze”
Chciałbym je zadedykować Nanie, Chione i Pallas Atenie, a także całej reszcie czytelników moich wierszy 😀
Pozdrawiam,
Bjorn Srebrnogrzywy

-,,IT’S RAINING BLOOD!!!”

Już dawno odkryłem, że Slayer jest najwspanialszym rodzajem budzika, zatem nie omieszkałem ustawić go sobie na poranne wstawanie.  Jako że nie mam zupełnie nikogo, kto by mnie budził (poza tą skądinąd piękną piosenką o deszczu krwi), innego wyjścia nie ma i niebyło. No i nie będzie.

Przeciągnąłem się kocio i niemiłosiernie zaspany, wstałem z łóżka z miną śpiącego morsa. Powlokłem się do obszernej, ale żałośnie pustej jadalni.

Musiałem sobie jak zawsze sam zrobić śniadanie. Nie omieszkałem zapomnieć (choć lewa półkóla mojego umysłu nadal hibernowała) o wielkim,parującym dzbankiem kawy, napoju, który trzymał mnie przy życiu w ponure, licealne poranki. Ten zwyczaj ma też złą stronę- w połączeniu z moim ADHD czyni mnie tak nadpobudliwym, że trudno powstrzymać mi drżenie rąk.

Podczas śniadania jak zawsze nic nie mówiłem (bo i do kogo?), choć zdarzało mi się mówić samemu do siebie. Tym razem jednak pozostała konfrontacja z własnymi myślami (niezbyt miłymi, więc oszczędzę wam ich wysłuchiwania).

Po zjedzeniu wstałem, zasunąłem krzesło i mechanicznie  zacząłem sprzątać ze stołu. Nie zamierzałem się spóźnić- w szkole zawsze zachowywałem się przeciętnie (na ile mi się tylko udawało), gdyż jakieś duże wyróżnienie i lub wielka nagana w stylu ,,chce tu widzieć jutro twoich rodziców” byłaby zabójcza dla mnie.

Czemu? Wiem, że to piekielenie dziwne, ale nie mam rodziny. Ani rodziców. Jestem zupełnie sam.

Jeszcze dziwniejsze jest to, że nie pamiętam nic od czasu, kiedy odprowadził mnie tu ,,przyjaciel mego ojca”-wysoki, odziany na czarno prawnik. Miałem wówczas piętnaście lat, ale choć już dwukrotnie próbowano okraść mój dom ( w końcu jestem w nim sam, a sąsiedzi kupili historyjkę, że mama nie żyje, a tata jest aktywizotrem, który utracił fortunę), zostawali zbici na kwaśne jabłko swoistą kombinacją sztuk walki, którą umiałem od czasu, dokąd sięgam pamięcią (czyli ledwie do jednego roku).

Wyszedłem, zakluczyłem dom skompliwkowanym zamkiem szyfrowym, który umiałem od zawsze, wsiadłem na wielki czarny harley, mój ukochany motor, którego swego czasu przerobiłem, malując mu (mój talent plastyczny ogranicza się do ognia i czaszek) płomienie na obu bokach i pozmieniałem odrobinkę rury wydechowe, tak że teraz przypominały wydłużone czaszki- no i odpaliłem gaz, jadąc 60 km/h prosto do mojego liceum.

Zajechałem motorem na miniparkingu dla motorów i skuterów, przypiąłem  go do ogrodzenia superwytrzymałą linką i wszedłem przez ogromne, ponure drzwi  (bardziej pasowałoby:  wrota) tego przeklętego liceo-gimnazjum wojskowego o niechlubnej nazwie Westover Hall.

W holu czekał już na mnie mój najlepszy (warto dodać, że jedyny) przyjaciel Waren. Uśmiechnął się na mój widok; powodem pewnie było moje standardowe ubranie- czarne bojówki, czarny T-shirt z logiem Iron Maiden, glany nabijane ćwiekami i charakterystyczne karwasze (również z ćwiekami). Zawsze przychodziłem do szkoły ubrany tak samo, a nauczycielki zdawały się nie zauważać, że nie mam mundurka.

Jedyny belfer, który patrzył na mnie złym wzrokiem, uczył języka francurskiego. Gościu miał dziwaczną fryzurę i oczy w dwóch kolorach, ponadto nazywał się jakoś idiotycznie. Niestety, nie mam pamięci do nazwisk. Słyszałem też, że kilka lat temu zniknął ze szkoły, ale pojawił się ponownie.

To wszystko nie sprawiało, że pałałem do niego sympatią, ale… ważne było jedno: nie podpaść.

Z rozważań wyrwało mnie powitanie Warena:

-Cześć,  Julius!

Uśmechnąłem się w odpowiedzi, co wyszło odrobinkę, jakbym się krzywił, i pozdrowiłem go w odpowiedzi.

-Wiesz, że dziś Cierniak ma zrobić kartkówkę? Mam wyciek odpowiedzi od Annie, chcesz?

Aaa, właśnie! Koleś nazywał się Cierniak!

-Yyy, dzięki, Waren. Myślę, że co jak co, ale francuski choć troszke umiem. Jakoś tak nie lubię korzystać z odpowiedzi-Asertywnie odmówiłem.

Waren doskonale wiedział, że z moim ADHD będę miał problem z napisaniem ,,kot”, ale nie nalegał.

Poszliśmy dalej, a nasze stopy dudniły po posadzce.

Chwila….? Dudniły?!

Nagle zatrząsł się cały grunt. Udało mi się złapać równowagę, lecz Waren nie miał szans- szedł po środku halu, więc nie miał na czym się oprzeć. Rąbnął głową o posadzkę- na szczęście, fortuna okazała się łakawa, gdyż uderzył się w miejscu, gdzie położony był gruby dywan. Ledwo jednak wstał, kolejne wstrząsy wywaliły go i prawie mnie na ziemię po raz kolejny.

I wtedy… usłyszałem syk. Głośny, obleśny, niemiły sssssyyyyk, który sprawił, że włosy stanęły mi dęba na głowie (z moją grzywą rudych włosów takie coś musiało wyglądać na serio śmiesznie).

Krzyknąłem ostrzegawczo.

Z posadzki, rozrzucając kawałki kamieni na wszystkie strony, wyprysnął czarny, obrzydliwy i ogromny wąż z podwójnym, czarnym ogonem, sycząc i plując czarnym kwasem na wszystkie strony. Jego dwa ogony, zakończone każda dwoma czarnymi ostrzami, tłukły na wszystkie strony, rozbijając posągi i zbroje ustawione wzdłuż ściany.

Potwór podniósł wielgachny łeb i rozłożył kołnierz, podobny do tego, który ma kobra. Rzowidlony język przecinął powietrze, a oczy gada spojrzały mego przyjaciela.

Cholera, pomyślałem. Przez chwilę zastanawialem się, czy ucieczka byłaby dobrym wyjściem, ale nie opuszczę przyjaciela- w dodatku jedynego- w takiej sytuacji. Wyciągnąłem z buta długi sztylet, który zawsze przy sobie nosiłem, a którego dziwnym trafem wykrywacze metalu przy wejściu do Westover Hall nie wykrywałem i uderzyłem w chwili, kiedy wąż zaatakował Warena.

Usłyszałem obrzydliwy chrzęst łamiących się kości mojego przyjaciela, kiedy bestia połknęła go i oblizała się zwym rozwidlonym językiem.

I właśnie teraz mój sztylet odciął wężowi oba ogony u ich nasady.

Wąż odwrócił się do mnie i spojrzał na mnie, jakby chciał powiedzieć: ,,Koleś, nieładnie jest wbijajać sztylety w bezbronne wężyki”, po czym rozpłynął się w powietrzu.

Zostały po nim dwa ostrza. Niewiele myśląc, podniosłem je i, kierowany impulsem, przytknąłem do mojego sztyletu.

Nagle jakaś dziwaczna czarna energia spowiła obie klingi. Cofnąłem się i upuściłem dziwaczny sztylet, który zalewitował na wysokości moich barków…

I nagle upadł na ziemię.

Podszedłem ostrożenie i podniosłem coś z ziemi.

Mój sztylet zamienił się w teraz w wielgachną klingę, co ciekawe-  o dwóch ostrzach. Zważyłem go w dłoni. Okazał się leciutki, ale widziałem, że jest doskonale naostrzony. Zafurkotałem nim w powietrzu kilka razy. Okazało się, że technika walki kijem, której uczyłem się na Aikido, doskonale pasuje do władania takim mieczem.

W głowie mi dudniło. Co to, do… było?! Ten wąż, a potem miecz… i śmierć Warena…

I wtedy do holu wbiegł pan Cierniak, a za nim tłum uczniów i nauczycieli.  Przeklęty nauczyciel wskazał na mnie tryumfalnie palcem.

-Terhaz nam nie uciekniehsz, Juliusssie, shynu Plutona!!!

(…)