Like Toy Soliders (3)

DLA WSZYSTKICH LUDKÓW KTÓRYM ODWALA. NIECH SZAJBA WAM DOPISUJE.

Dla Sog, Filio i Selene, osobom które zawsze podziwiam.

Dla tego małego wkurzającego krasnoludka, który uniemożliwia napisanie owej dedykacji.

***

Czy kiedykolwiek kochałeś kogoś tak bardzo, by oddać za niego ramię?
Nie w przenośni , nie! Dosłownie, czy oddałbyś swoje ramię?
Kiedy wiedzą, że są twoim sercem
I ty wiesz, że byłeś ich zbroją
I kiedy odejdę, po prostu idź dalej, nie płacz lecz się raduj
każdą chwilą. Kiedy usłyszysz dźwięk mojego głosu
Wiedz, że patrzę z góry i się uśmiecham.
JA nic nie poczułem, więc dziecinko ty też nie czuj bólu
Po prostu uśmiechnij się do mnie.
Eminem, When I’m Gone

***

Obudziłem się w tym samym namiocie co dzień wcześniej, ale tym razem zauważyłem więcej rannych żołnierzy. Na moje nieszczęście obok mnie leżał… Schwarz!

Popatrzyłem w górę ze złością i w myślach wypowiedziałem serię przekleństw do bogów. A w szczególności do mojego KOCHANEGO ojca.

Z jednej strony nie chciałem, żeby Schwarz wyżywał się na mnie, ale z drugiej, ucieszyłem się, że nie będzie się znęcał nad żadnym z naszych licznych więźniów.

Znajdujemy się bowiem w Piaśnicy. Tak w Piaśnicy. Zbierają więźniów. Po co? Żeby ich najzwyczajniej w świecie zabić. Nikt nie przeżyje. Tak przynajmniej mówi ta świnia.

Wzdycham ciężko.

Nie mogę się poruszyć.

Moja siostra…W jednej chwili mam ochotę wybiec z namiotu i biegać w kółko pytając, gdzie ona jest.

-Ona NIE żyje-zadrwił głosik w mojej głowie-NIE żyje. Przez CIEBIE.

Do oczu napłynęły mi łzy. Zrywam się na równe nogi. W głowie mi huczało.

-Nie żyje. Ona nie żyje.

– Tak, nie żyje – warknął jakiś obleśny głos tuż obok. – I zdradzę ci jeszcze coś: jak nie wyliżesz się z tego do jutra, to cię zostawimy – Schwarz, właściciel znienawidzonego przeze mnie głosu był już w lepszej formie. Rana postrzałowa nie była głęboka, więc siedział i palił fajkę.

Po policzku spłynęła mi łza. Za nią następna. Chwilę później szlochałem już leżąc na łóżku. Nie mogłem utrzymać się na nogach. Straciłem za dużo krwi.

***

– Wstawaj gnoju! WSTAWAJ! Rusz ten leniwy zad i do bramy! – nasz „cudowny” dowódca wydzierał się na mnie. Otworzyłem ciężko oczy. Nie mogłem się poruszyć.

–  Schwarz! On jest ranny! Musi wypo…

– I CO Z TEGO?! DO BRAMY!

– SŁUCHAJ TY KUPO GÓWNA! W SZPITALU TO JA RZĄDZĘ! I JESTEŚ TU TYLKO DLATEGO, ŻE ZOSTAŁEM POSTRZELONY!

Nie wytrzymał. Nikt nie śmie kwestionować jego dowódca, chyba, że śpieszy się mu do Hadesu. Do mojego ojca.

– Uważaj! – krzyknąłem. Niestety było już za późno…

Schwarz wyjął zdrową ręką pistolet i strzelił w głowę lekarza. Ten padł martwy.

Poruszyłem nogą. Była jak z ołowiu, głowa ciążyła mi, a na policzkach poczułam łzy. Mój szef spojrzał na mnie z odrazą.

– Znowu beczysz?! I TY śmiesz się nazywać synem Hadesa?

Nie odpowiedziałem. Skupiłem się na tym jak bardzo go nienawidzę. Poczułem, że opadam z sił, ale wokół Schwarza pojawiły się… szkielety. Około dwudziestu szkieletów w mundurach armii z różnych epok.

Śmiertelnik cofnął się nerwowo. Był śmiertelnikiem, ale wiedział wszystko o bogach. Kiedyś zabijanie zwykłego człowieka było dla herosa nie do pomyślenia, lecz teraz nie obchodziło mnie to. Wziąłem głęboki oddech.

– Za…Zabijcie go.

Szkielety rzuciły się na niego. Nie wrzeszczał. Patrzył na mnie wielkimi ze strachu oczyma. Gdy szkielety miały go rozszarpać, ale coś je powstrzymało. To samo coś ściągnęło mnie w dół.

A Schwarz… zaczął płonąć. Płonął żywcem. Czarne płomienie lizały jego ciało, ale on nie wrzeszczał. Patrzył na mnie uważnie. Nie wiem, co w tamtej chwili czułem. Przede wszystkim zdumienie Nie mogłem podnieść się z łóżka. Mój mundur wisiał obok na krześle, a bandaże przesiąknęły krwią.

– Jesteś… – przełknął ślinę, jakby niepewny co chce powiedzieć. – Jesteś prawdziwym synem Hadesa… Idealnym moim zastępcą.

– Nie! Nigdy nie będę taki jak ty! – wrzasnąłem, ale on uśmiechnął się paskudnie i chwilę później zmienił się w pył.

***

Nie wiem ile czasu minęło. Wpatrywałem się w to, co zostało ze Schwarza. Wokół panowała cisza. Z trudem uniosłem głowę. Do namiotu wpadały pierwsze promienie wschodzącego słońca, które oświetlały nieruchomą postać lekarza w kałuży krwi. Zacisnąłem powieki z nadzieją, że to wszystko w ogóle nie istnieje. Że jest tylko koszmarem. Że ta wojna  to wymysł mojej wyobraźni. Jednak, gdy ponownie je otworzyłem nadal znajdowałem się w namiocie.

Wtedy się zaczęło. Czułem się, jakby ktoś przyłożył mi w głowę rozgrzanym żelazkiem. Ból rozsadzał mi czaszkę, a potem… wszystko zniknęło. Zapadałem się pod ziemię. Dosłownie.

CDN*

*jeśli chcecie i licznie nam to skomentujecie