Córka Ateny II (2)

– Chodź – wziął mnie za rękę. – Pójdziemy do mnie, się czegoś napić. – Widząc moje zgorszone spojrzenie dodał: – Rzecz jasna czegoś w stylu soku jabłkowego.

*******

Godzinę później siedziałam nadal w domku Hekate i gadałam w najlepsze z Christianem. Jejku. Jak ja go lubię.

Nagle Christian, zrobił coś tak nieoczekiwanego, że nigdy bym się po nim tego nie spodziewała. Zaczął się jąkać. Brzmiało to mniej więcej tak:

– Ewa? Ten… Tego… Ja chciałem spytać czy….no….nie poszłabyś ze mną na….to….na…ten….na imprezę, którą…eee…organizuje mój kumpel…z….tego…z dawnej szkoły…?

Powiedział to takim cienkim głosikiem, że zachciało mi się śmiać. Ale tego nie zrobiłam. Nie chciałam zranić jego uczuć. Poza tym, może bym z nim poszła. Miałam kiedyś trzech chłopaków.

Michała, Adama i Oktawiana.

Z Michałem chodziłam przez pół roku. Byliśmy razem szczęśliwi. Jednak on lubił się wydurniać. Pewnego dnia na moich oczach wpadł pod koła samochodu. Miałam wtedy 14 lat. Bardzo ciężko to zniosłam.

Adam. To była chwilowa miłość. Trwała cały miesiąc. Co ja poradzę na to, że na niemal codziennych randkach, tak koszmarnie żeśmy się nudzili, że byliśmy oboje szczęśliwi, iż ze sobą zrywamy?

No i został Oktawian. Nasz związek trwał przez jedną randkę. Po pół godzinie siedzenia nad pizzą wyznaliśmy sobie miłość, a po godzinie tak mnie wkurzył, że trzasnęłam go w twarz.

– Zgadzam się. – Udzieliłam mu krótkiej odpowiedzi na to dosyć nieskładne pytanie.

– Zgadzasz się? Na serio? – Chris wyglądał jakbym mu dała przynajmniej 100 gwiazdek z nieba. – Dzięki.

Podszedł do mnie i delikatnie przytulił.

Nagle rozległ się huk otwieranych drzwi. Chłopak nerwowo ode mnie odskoczył. Na parter domku Hekate wlało się wrześniowe światło. Wszedł Travis Hood.

– Ewa. Tu jesteś. Wszyscy się o ciebie martwili. Masz natychmiast pójść do Chejrona. Zresztą razem z nim – wskazał ręką na Christiana.

Mimo, iż od powrotu z misji stał się bardziej popularny i już mu nie dogryzali na każdym kroku, to grupka osób, cały czas traktowała go niechętnie.

I Travis należał do tej grupy.

– Ok. – Pociągnęłam syna Hekate za ramię. – Musimy iść, bo jeszcze nam uwagi do dzienniczków powpisuje. –

Miało to być śmieszne, ale sama usłyszałam jak to zabrzmiało. Jakim matowym głosem to wypowiedziałam.

Travis spojrzał na mnie z politowaniem. On dopiero z bratem, umieli wycinać kawały. Ja byłam przy nich pustą idiotką. Usłyszałam nawet jak pomrukuje pod nosem:

– Ewa i Christian parą. Nikt by się tego po nich nie spodziewał.

Wyszliśmy z domku. Był środek dnia. Gorące, letnie powietrze zaczynało ustępować już, lodowatym powiewom. Otuliłam się szczelnie bluzą, z napisem I LOVE NY. Żałowałam, że nie wzięłam z sobą kurtki. Przemierzyliśmy trawnik. Drzwi Wielkiego Domu były otwarte na oścież. Chejron i pan D, już na nas czekali. Ich twarze wyrażały pewien rodzaj niepokoju.

– Jesteś już, Ewo. – Chejronowi wyraźnie sprawiło dużą ulgę, że jestem jeszcze żywa. – Chodź natychmiast do środka. – Popchnął mnie lekko do drzwi.

******

Po pół godzinie, dowiedziałam się w szczegółach co sprawiło, że zostałam wezwana, do kierownika obozu i prowadzącego zajęcia na obozie. Nie chcieli mi wpisać do dzienniczka uwagi. Chcieli mnie wysłać na kolejną misję. Na zabicie Suzanny. I to razem z Chrisem.

Mamy doprowadzić do śmierci Suzanny. Suzanna jest straszną kobietą. Wyrywaczką serc. Od setek lat tworzy upiorną armię z dzieci Ateny. Te dzieci mają zostać skierowane przeciw własnej matce, gdy zbierze się ich już 1000. Są pozbawione woli. Nie myślą, nie czują. Są tylko narzędziami w rękach Arachne. Atena nie zabije własnych potomków. To oczywiste. Okrutną zemstę wymyśliła pani pająków, oj okrutną. Poza tym, córka Hekate (Suzanna), może je ożywić.

Każde wyrwane dziecku Ateny, serce zamienia w rubinowe serduszko. Przechowuje je, poleruje i troskliwie o nie dba. Bo gdy włoży je z powrotem do klatki piersiowej, to ciało znów odzyskuje dawne funkcje życiowe. Tylko raz jedno rozpadło się na tysiące maleńkich odłamków. Wypuściła je z rąk. Wtedy pozbawione zawieszenia, jakim można nazwać narząd bijący w klatce piersiowej, ciało biednej dziewczyny spaliło się na popiół.

Na zwabienie każdego potomka bogini mądrości, Suzanna przeznacza rok. 999, to liczba dzieci, które już ma. JA będę ostatnia. Ja jedyna mogę ją zniszczyć. Bo nikogo innego, już po mnie nie będzie. Będę ostatnia. Później córka Hekate, przekaże armię dziewczyn i chłopców, Arachne. A ta zniszczy tym Atenę.

Nawet niezły plan. Gdybym to JA, nie musiała być ostatnim złączającym go, ogniwem. No i musieliśmy wyruszyć JUTRO. I to o świcie. Czy oni dadzą mi choć miesiąc odpoczynku pomiędzy misjami? Nie. Od poprzedniej wyprawy minęły zaledwie 2 tygodnie. A ja też bym chciała pochodzić trochę do szkoły, powkurzać wrednych uczniaków i głupich nauczycieli lub dostać kilka szóstek. No i przede wszystkim chciałabym pójść na imprezę, na którą zaprosił mnie Christian. I będę musiała sobie tego wszystkiego odmówić. Ale trudno. Przeżyję. Nie takie rzeczy się robiło, w tym całkowicie pozbawionym logiki życiu.

Mam nadzieję, że się wam podobało.

Pozdrawiam

Chione