Battle of the Atlantic

Dla wszystkich poległych podczas „Bitwy o Atlantyk”.

Od autorek: Wydarzenie to miało miejsce naprawdę. Bitwa o Atlantyk była jedną z największych i zdecydowanie najdłuższych kampanii II wojny światowej, w której Niemcy zatopili ok. 1125 okrętów alianckich. Niemieckie okręty podwodne nazywane były „wilczymi stadami”. W tym opowiadaniu nagniemy odrobinę fakty  i oczywiście damy kilku herosów 😉 .

BITWA O ATLANTYK była to najdłuższa kampania II wojny światowej, trwająca od 3 września 1939 roku do kapitulacji Niemiec 7 maja 1945. Okres od połowy 1940 roku do 1943 był momentem najważniejszym, kulminacyjnym. Miejscem rozegrania kampanii były m.in.: Ocean Atlantycki, Morze Północne, Morze Irlandzkie, Zatoka Meksykańska, Ocean Arktyczny. Bezpośrednią przyczyną wybuchu tego konfliktu były niemieckie roszczenia terytorialne, jednak po długich walkach, zwyciężyli alianci (Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Francja i inni sojusznicy, w tym Polska). BITWA O ATLANTYK toczyła się przy pomocy okrętów podwodnych, ciężkich okrętów nawodnych, a także poprzez stawianie pól minowych i poprzez lotnictwo. Wojna na wodach Atlantyku przyniosła ogromne straty obu stronom, jednak wysiłek, jaki alianci włożyli w walkę, opłacił się.

Suzann i Boginka

***

W  1942 roku z Kanady wypłynął konwój 42 okrętów jako eskorta do Europy. „Wilcze stado ” dostało rozkaz zniszczenia jej. Zastosowana przez nie taktyka ataku ze wszystkich stron nocą okazała się zabójczo skuteczna i w kilka dni zniszczyła 15 kanadyjskich okrętów, ponosząc przy tym niewielkie straty. Z 42 okrętów do portu przeznaczenia dopłynęło tylko 27, a ta liczba pewnie zmniejszyłaby się jeszcze bardziej, gdyby nie pomoc Królewskich Sił Powietrznych z Islandii.

***

Alexandra Schwarz. Jonatan Collins. Sir William Scott. Trzy tak różne osoby, trzy zupełnie inne światopoglądy. Tak różne, a jednak te same. Nigdy nie będący zgodni, zagorzali wrogowie. Co może łączyć syna Posejdona, Zeusa i córkę Hadesa? Jednak coś takiego było. Byli niepokonani, mieli wielkie ambicje zgaszone w zarodkach i żadne z nich nigdy nie godziło się z przegraną.

***

– Podpułkownik Jonatan Collins melduje się do admirała Ray’a Haggins’a!

– Spocznij chłopcze. Nie ma sensu żebyś tak sterczał. Siadaj, musimy porozmawiać.

Dziewiętnastoletni żołnierz Marynarki Wojennej przez chwilę stał niezdecydowany po środku bogato zdobionego salonu, lecz widząc surowy wzrok siwowłosego admirała, usiadł naprzeciw niego.

Admirał, skądinąd ojciec chrzestny Jonatana, westchnął.

– Chłopcze, nie chciałem tego robić, ale niestety muszę. Jesteś ostatnim wyszkolonym synem Posejdona, który nadaje się do tego zadania…

Młodzieniec ożywił się, w jego oczach pojawiły się wesołe błyski, a na ustach łobuzerski uśmieszek. Stary admirał ciągnął dalej:

-… dlatego też awansujesz na  pułkownika. Wysyłam cię wraz z konwojem do Europy. Uważajcie na „wilcze stada” i szpiegów. Macie dotrzeć do portu  za wszelką cenę! Gdy znajdziecie się w strefie działań Królewskich Sił Powietrznych, będziecie bezpieczni, ale do tego czasu musicie walczyć o każdy statek… – w oczach admirała, stalowoszarych jak ocean podczas sztormu, zwykle zimnych i nieprzyjaznych, pojawiły się łzy. – Przeżyj Jonatanie. To jest dla mnie najważniejsze. Za wszelką cenę przeżyj.

***

Młody lotnik stojący nad brzegiem oceanu przypominał posąg. Gdyby nie szalik unoszący się z wiatrem, cała postać byłaby idealnie nieruchoma. Tylko on to potrafił, tylko on potrafił zmienić się w posąg i sterczeć na tym klifie godzinami. Jego koledzy z Dywizjonu wiedzieli, że w takich chwilach myślał o niej. Kim była? Skąd pochodziła? Czy jeszcze żyła? Tego nie wiedzieli…

William był postacią zagadkową. Nikt nie wiedział o nim ponad to, co on sam o sobie mówił. A mówił niewiele… Gdy się zdenerwował całe niebo się zachmurzało i znikąd pojawiały się gromy i błyskawice. Na szczęście denerwował się rzadko, bo w przeciwnym razie nie zdołaliby się długo utrzymać w powietrzu… Był dziewiętnastoletnim synem Zeusa. Nie krył tego faktu, bo i tak niedługo wyszedłby z ukrycia… Nie był jedynym herosem w oddziale. Jego najlepszy i jedyny przyjaciel, który wiedział o nim nie wiele więcej, niż reszta, był synem Apolla.

Dumna twarz uniesiona zawsze w górę, dłuższe blond włosy i to przeszywające, stalowe i władcze, błękitne spojrzenie… Nic dziwnego, że Zeus darzył go takimi względami, syn był jego młodszą kopią…

Posąg poruszył się nagle, po czym cicho powiedział:

– Już czas… Wyruszyli…

***

Godzina 23:43, port lotniczy u wybrzeża Kanady.

Zaczął padać drobny deszcz po za tym noc była spokojna i głęboka. Jednak ciszę zakłócały  nerwowe krzyki oraz różne rozkazy, słyszalne na całym nadbrzeżu. Wszyscy ludzie byli bardzo podenerwowani i bardzo się spieszyli. Raz ktoś przebiegł tuż obok, ale nikt nie zwrócił uwagi na dziwny cień, który się przemieszczał z jednego miejsca na drugie. Sunął po ścianach okrętów różnej wielkości, nie zwracając uwagi na nic, jakby to zamieszanie nie robiło na nim żadnego wrażenia. Jednak w pewnej chwili zatrzymał się. Nie daleko stał wysoki młodzieniec, dobrze zbudowany. Szpakowate włosy sterczały mu na głowie, a w oczach miał w kolorze morza. Ubrany był po wojskowemu, tylko stopień go wyróżniał od innych młodych żołnierzy. Widać było spokój na jego twarzy, nawet można by było pomyśleć, że jest z czegoś zadowolony?

Podbiegł do niego jakiś niski i garbaty oficer, zasalutował mu.

– Okręty oraz ludzie są gotowi, sir.

– Dobrze, niedługo wypływamy. Możesz odejść.

– Tak jest, sir.

Cień jednak po chwili przebiegł dalej, a gdy znalazł się w ciemnym zaułku, zamiast niego widać było dziewczynę, która na oko miała 18 lat. Odznaczała się dość niezwykłą urodą. Jej mleczno biała skóra połyskiwała na tle księżyca, a jej długie hebanowe włosy lekko powiewały na wietrze. Spojrzenie jej szarych oczu mroziło w miejscu , a czerwone usta przypominały kolor krwi. Ubrana była w ciemną skórzaną kurtkę, podarte jeansy oraz w wojskowe buty połyskujące czernią.

Zawróciła i pobiegła w kierunku plaży, gdzie czekał na nią oddalony o 10 mil od brzegu okręt podwodny. Gdy dotarła do wody, odwróciła się w kierunku portu i spojrzała na kabinę dowódcy. Uśmiechnęła się pod nosem.

– Jeszcze się spotkamy synu Posejdona, obiecuję ci to – wyszeptała i nagle znikła.

W cieniu pokładu siedział na metalowym krześle barczysty mężczyzna. Nie było widać jego twarzy, ale emanowała od niego silna aura straszliwej i potężnej mocy. Reszta osób, która stała na baczność wokół  niego uważała, by go czymś nie zezłościć. Tylko jedna dziewczyna klęczała naprzeciwko siedzącego.

– Dziękuję ci Alexandro. Teraz wiem jakie zamiary ma Zeus… Myśli, że jest wstanie za pomocą tych okrętów ocalić swe nędzne transportowce… Nawet nie wie, na co mnie jeszcze stać! – powiedział donośnym głosem nie znoszącym sprzeciwu.

– Tak ojcze – odpowiedziała blada dziewczyna.

– Idź moje dziecko i dalej ich obserwuj, chcę być na bieżąco w postępach ich działań.

– Tak ojcze.

– A i jeszcze jedno Alexandro. Szczególnie zwracaj uwagę na syna Posejdona. Coś czuję, że może nam sporo przysporzyć kłopotów tak jak inni potomkowie tego przeklętego Wodorosta. Mam racje?

– Tak ojcze – tym razem odpowiedzieli wszyscy tu zebrani.

– W takim razie moje drogie dzieci wiecie co macie robić. Nie zawiedźcie mnie.

– Tak ojcze – odpowiedzieli chórem.

Alexandra wstała i usunęła się w cień tak jak reszta jej rodzeństwa.

– Dla Wielkiej Brytanii nadszedł koniec – mężczyzna uśmiechnął się, a zaraz potem zaczął się śmiać. Echo śmiechu roznosiło się po całym pokładzie i nie cichło.

C.D.N