Śmiertelna Rzeczywistość (6)

Rozmyślałam o tej rozmowie z Tanatosem dość długo. To nie była jego wina! Przecież kto by chciał mieć w domu dziecko, które sprowadza śmierć i nieszczęście. Wszyscy by woleli mieć dziecko z talentem, z promieniejącym wyglądem, a nie wyglądające jak duch. Siedziałam w domku do obiadu. Później poszłam do Wielkiego Domu.
– Chejronie!- krzyknęłam wchodząc do drewnianego pokoju.

– O, Gwen. Co Cię tu sprowadza?- podniósł wzrok znad jakiejś gazety.
– Tanatos do mnie przyszedł…- opowiedziałam centaurowi o mojej rozmowie z ojcem.
– Cóż. To, interesujące…- powiedział z podniesionymi brwiami.
– Niezłe posumowanie…- mruknęłam przewracając oczami.
Chejron drapał się po głowie przez kilka minut. Patrzył prosto przed siebie w zamyśleniu.
– Zostań jeszcze kilka dni w Obozie. Przydzielimy Ci najlepszych z najlepszych. Romualdzie?!- krzyknął centaur.
– Tak?- satyr pojawił się z nikąd.
– Zawołaj do mnie Willa Sloaca i Percy’ego Jacksona.
– Oczywiście.
Czekaliśmy kilka minut i do pokoju weszła dwójka nastolatków. Jeden miał czarne włosy, oczy w kolorze oceanu i… długopis w ręce? Może pocztówkę pisał, swoją drogą z Obozu Herosów można wysyłać pocztówki? Nie chyba nie… Drugi z nich, złotą grzywę, uśmiech z serii „powalający” i łuk przewieszony przez ramię. Obydwoje ubrani byli w szorty i obozowe koszulki.
– Już jesteśmy. O co chodzi?- zapytał zielonooki.
– Percy, Will znacie Gwen?
Przytaknęli.
– Dostała misję od swojego ojca, Tanatosa. Musi odnaleźć swojego brata. Nauczycie ją wszystkiego. Percy ty szermierki, Will ty łucznictwa i nauk leczniczych. Najpierw szermierka, do obiadu. Później łucznictwo, do kolacji, a na końcu nauki lecznicze, aż do zaśnięcia. Zrozumiano?
– Oczywiście, Chejronie.- mruknęliśmy wychodząc na zalaną popołudniowym słońcem werandę.
Krajobraz Obozu Herosów zachwycał. Był wspaniały. Drzewa tonęły w blasku słońca, który odbijał się od tafli jeziora tworząc tańczące cienie w rosnących trzcinach.
– Słuchajcie…- zaczęłam.- Wiem, że nie przepadacie za ludźmi z mojego domku ze względu na ojca…
– Gwen, to nie tak…- przerwał mi Percy.
– Och, błagam! Przecież tak jest!- krzyknęłam wznosząc oczy do nieba.
– Masz trochę racji. Ale poza tym, jeszcze to spojrzenie…- drgnął Will.
– Ono działa tylko na potwory! My nie jesteśmy tacy jak wam się wydaje. Jesteśmy normalni, tylko udajemy…
– Po co?
– Nie wiem, jestem tu od wczoraj.- powiedziałam z niemałym wyrzutem.
– Fakt, zapomniałem…
– Spójrzcie mi w oczy i powiedzcie co widzicie.- ociągali się z podniesieniem wzroku.
– Ja widzę tylko czerń. – powiedział Percy bez większego zainteresowania.
– A ja nie. Widzę czający się strach, przerażenie. Widzę ukryty smutek. Widzę czar czystej czerni. Widzę czyhającą śmierć, śmierć gotową zabić w ułamku sekundy, ale śmierć nieszkodliwą dla przyjaciół. Ale przede wszystkim, widzę piękno, czyste piękno.- oznajmił Will, po czym szybko się otrząsną i zmienił pozycję udając, że nic nie mówił.
– Och i ach. Poeta się znalazł.- szczerzył się synalek Posejdona.
– Spadaj!- syn Apolla dał mu kuksańca w bok.
– I? Czy wyglądam tak jakbym chciała was zabić?
– Nie.- mieli spuszczone głowy.
– Więc przestańcie mnie traktować jak kogoś pomylonego i nie zamykajcie mnie w wyimaginowanej izolatce!- warknęłam.- Muszę już iść, to do zobaczenia rano.- uśmiechnęłam się i pomachałam im na pożegnanie.

Wróciłam do domku. Wszyscy byli w salonie i wsłuchiwali się w muzykę graną przez Deana na gitarze. Wyjęłam mu ją z rąk.
– Ej, Gwen!- żachnął się chłopak.
– Tak nie może dalej być!- powiedziałam.
– To znaczy jak?- spytał Harley.
– Tak, że wszyscy nas unikają. Jestem tu dopiero jeden dzień, a mój przyjaciel już się ode mnie odwrócił!
– To niby co mamy robić?- Scarlet podniosła oczy znad wydania New York Timesa.
– Może zaczęlibyśmy uśmiechać się przy ludziach i coś mówić? Może zaczęlibyśmy rozmawiać z innymi? I może byśmy brali udział w ogniskach?
– To nawet nie najgorszy pomysł.- Johnny uśmiechnął się.
– Od teraz wszędzie zachowujemy się jak w domku.- Annabell zadecydowała wykorzystując dodatkową uwagę.
Oddałam Dean’owi jego gitarę. Odstawił ją opierając o sofę.
– Muszę wam jeszcze o czymś powiedzieć…- zaczęłam opowiadać im o mojej rozmowie z Tanatosem
– To był pierwszy kontakt z ojcem od wielu lat!- Elisabeth podniosła się z kanapy i podeszła do jednego z regałów, wyciągnęła stare zdjęcie.- Ostatnio pojawił się w Obozie w 1987 kiedy Marley Kingston uśmiercił wzrokiem jedną z gorgon.
– Naprawdę?
– Tak, nikt w Obozie nie miał z nim kontaktu.- przytaknął Mitchel.
– Ciekawe…- powiedziałam nieświadomie. Wszyscy siedzieli w milczeniu.

Z zamyślenia wyrwał nas dźwięk konchy wzywający na kolację.
– Pamiętajcie, uśmiechamy się, rozmawiamy… I no, wiecie!
Wyszliśmy śmiejąc się i rozmawiając. Wszyscy obozowicze byli zdziwieni. „Domek Tanatosa uśmiechnięty?”, „Czy oni rozmawiają?” i „Oni się śmieją” takie szepty i krzyki przewijały się w tłumie idącym w stronę Pawilonu Jadalnego.
Usiedliśmy do swojego stołu i nałożyliśmy sobie pełne talerze jedzenia. Podeszliśmy do trójnogu i złożyliśmy ofiary. Kiedy wszystko zostało zjedzone Chejron zabrał głos.
– Dzisiaj po kolacji odbędzie się bitwa o sztandar!
Rozległy się głośne krzyki zachwytu i wiwaty.
– Bitwa o sztandar? Co to takiego?- spytałam siedzącego obok mnie Harleya.
– Dwie drużyny herosów zmagają się ze sobą walcząc o sztandar drużyny przeciwnej, w bitwie bierze udział cały Obóz.
– Cały?
-Tak. Wszystkiego domki łączą się w dwie drużyny. Im więcej masz sojuszników tym lepiej.
– A my jakichś mamy?
– Tak, nie wiem czemu, ale dzisiaj przyszli do nas przedstawiciele drużyny niebieskich. Poprosili o dołączenie do nich.- powiedział przełykając czerwoną lemoniadę.
– A kto przyszedł?
-Percy Jackson i Will… Will Sloac.
– Interesujące…
Uśmiechnęłam się promiennie do Percy’ego, który odwzajemnił to co zrobiłam. Odwróciłam wzrok w stronę Will’a, który wpatrywał się we mnie, ale z prędkością światła spuścił oczy.

Po kolacji poszliśmy na chwilę do domku, żeby wziąć najpotrzebniejsze rzeczy i pobiegliśmy z powrotem. Na stołach leżał pełen rynsztunek wojenny. Zbroje, miecze, łuki, kołczany, sztylety, tarcze i różne inne. Kiedy wszyscy przygotowali się do udziału w bitwie, głos zabrała Annabeth Chase, drużynowa szóstki, córka Ateny, jedna ze strategów niebieskich.
– Sztandary wprowadzić!
Z dwóch stron pawilonu wkroczyli sztandarowi. Sześć osób odpowiedzialnych za honor danej drużyny. Czerwoni wprowadzili krwawy sztandar przyozdobiony głową dzika i kolczastą włócznią, niebiescy , błękitny z sową i z gałązką oliwną.
– Dzisiejsza bitwa jest wyjątkowa!- Chejron w całej okazałości stanął pośrodku pawilonu.- Domek Tanatosa zgodził się w niej uczestniczyć!
Rozległy się głośne okrzyki ze strony naszej drużyny i jakieś niewyraźne pomrukiwania ze strony drugiej.
– Dzisiaj obie drużyny do swojej dyspozycji mają po dwie baszty każda. Wewnątrz baszty muszą umieścić swój sztandar. Pilnować go będą sztandarowi. Baszty powstały po obu stronach strumienia, w jak najbardziej oddalonych miejscach. Mają magiczne bariery, które da się przebić tylko magiczną bronią.- tu znacząco popatrzył na dzieci Hekate.- Magia nie wchodzi w grę.

Ruszyliśmy w głąb lasu.