Poetycko by Carmen Knight

Od autorki: Wcale nie pierwszy wiersz, jednak pierwszy, który mogę tu zamieścić. Jak pewno się domyślicie (albo i nie) przedstawia on dylemat zmarłej: czy mam zostać na Polach Elizejskich, czy odrodzić się trzy razy? Wyspy Błogosławione… W takim momencie dusza rozpatruje wszystkie ‘za’ i ‘przeciw’, a oto co, według mnie, dzieje się w jej głowie:

„Dylemat duszy”

Staję u Elizjum bram.
Teraz wybrać mam:
Być, czy nie być, wrócić, czy zostać?
Poddać się, czy nowym wyzwaniom mam sprostać?
Cieszyć się na Polach wiecznością?
Czy na Wyspy szczycić się możliwością?

‘Być, czy nie być?’ – mnie pytacie.
Czyż odpowiedzi sami nie znacie?
Być.
To kochać, płakać, lubić.
Nienawidzić, cierpieć, mówić,
O tym, co Ci w duszy gra, co śpiewa.
Słuchać, jak gdzieś krzyczy mewa.
I podziwiać, pogardzać, szanować,
Rozum wielbić, serca nie hamować.
Pełnią życia żyć codziennie,
Być komuś wrogiem lub kochać namiętnie.
Płakać ze smutku, z rozczarowania,
Nie spać noc całą, aż do świtania.
Czuć, robić, odbierać i tworzyć,
Lat późnej starości móc dożyć.
Nie być.
Zaklętym to być w nicości,
Gdzie smutek, samotność się mości.
Bez ludzi, uczuć, bez wsparcia,
Aż do końca, do umarcia.
Tkwić tam, gdzie nic nie ma,
Gdzie niczego  nie pragniesz, niczego nie trzeba.
I czekać, czekać bez ustanku,
O wiecznym zachodzie lub ciągłym poranku.
Móc bezowocnie marzyć jedynie,
By BYĆ raz chociaż, chociaż na chwilę.
Uśmiechnąć się, dotknąć i pocałować.
Potem znów zniknąć, znowu się schować…
‘Być czy nie być?’ – mnie pytacie.
Czyż odpowiedzi sami nie znacie?

Dlatego ja stawię czoła wyzwaniom,
By nie żałować miłości, móc zasłużyć na nią.
Świat kochać będę szczerze całym sercem,
Może będę lekarzem, królem, albo mędrcem?
Nie cofnę się przed cierpieniem,
Nie stanę się marnym cieniem.
Śmiało ruszę ku nowej przygodzie,
Oddychać będę powietrzem, kąpać się w wodzie.
Spotkam to wszystko, do czego tęsknić zaczęłam,
Nową historię pisać rozpoczęłam.
Raz jeszcze rzucę się w życia szalony wir,
Raz jeszcze stawię czoła śmierci…