Kobra

Pisane między północą, a pierwszą nad ranem, więc z góry przepraszam za błędy, powtórzenia i powalającą jakość. Dla Carmen Knight i Kłamczucha za dedykacje w cudownych opowiadaniach i dla Chione za inspirujące dzieła.

Muzyka. Nieprzewidywalna. W jednej chwili senna, kołysząca jak fale morskie. Chwilę później szybka i niebezpieczna jak dziki kot.
Była lampartem. Kołysała się sennie i rzucała nagle, jak w jakimś ataku. Monety na jej bogato zdobionym złotym stroju brzęczały w rytm jej kroków. Złote bransolety na przedramionach odbijały światło dziesiątek świec zapachowych porozstawianych po całym pomieszczeniu. Dym z kadzidła rozmazywał jej sylwetkę, a jego zapach mieszał w głowie.
Kołysała powolnie biodrami, a jej klatka piersiowa pozostawała w idealnym bezruchu. Ręce, jakby bezwolnie, udawały węże. Twarz, ukryta za jasnym woalem, wyrażała jednocześnie skupienie, jak i rozluźnienie.
Jej ciekawskie oczy, jednocześnie pełne głębi, obserwowały widzów patrzących w niemym zachwycie na jej sylwetkę.
Zatrzymała wzrok na mężczyźnie, który przychodził co noc, by patrzeć na nią. Wyglądał jak jeden z królów, którzy kiedyś rządzili jej krajem. Jego ciemne oczy wyrażały podziw.
Ich wzrok się skrzyżował, a  ona poczuła, że teraz tańczy już tylko dla niego. Te oczy… Pradawne, pierwotne i pełne magii. Nie wyglądał staro, ale wiedziała, że widział wiele.
Przymknęła powieki, a gdy muzyka zaczęła przyspieszać, ona zaczęła kręcić się z niesamowitą szybkością. Sukienka utworzyła wokół niej złote koło brzęczących monet, a ona sama przypominała bączek, którym bawią się małe dzieci. Czarne włosy rozsypały się wokół jej głowy, a na ziemi pozostała już tylko jedna bosa stopa, gdyż drugą podniosła bezwiednie, by kręcić się jeszcze szybciej…
Żyła dla takich chwil.
Obrót zakończyła imponującym skokiem, tak podobnym do skoku dzikiego kota, że pierwszy rząd widzów odruchowo cofnął się w tył.
On został.
Oddychała ciężko, lecz złote oczy nadal przeszywały pełną zachwytu twarz młodego mężczyzny podobnego do księcia. Po kilku minutach ukłoniła się i zeszła ze sceny.
On tam na nią czekał.
Trzymał w dłoniach bukiet kwiatów nieznanego jej gatunku. Na twarzy gościł mu uśmiech. Zmrużyła oczy i odwzajemniła go, wywołując w jego oczach wesołe iskierki.
Nie powinna się wtedy odzywać. Powinna podziękować za kwiaty jak setki razy wcześniej i później…
– Kim jesteś?
– Mam wiele imion, ale chyba najbardziej znane to Horus – popatrzyła na niego z jeszcze większą ciekawością. Rzeczywiście miał coś z boga wojny. Dumny wyraz twarzy. Podniesiona do góry głowa i kocie ruchy, jakby w każdej chwili ktoś mógł go zaatakować.
– Mam wrażenie, że to początek bardzo ciekawej znajomości…
CDN