Historia nie ma końca (3)

Znowu ostrzegamy przed czytaniem tego czegoś przez osoby zdrowe psychicznie 😀
Dla Serigali za GENIALNE opko. LUDZIE PORĄBANI, ŁĄCZMY SIĘ! 😀 😀 😀

Stado orków, wtorków, czy poniedziałków rozdarłoby mnie na strzępy, gdyby nie wysoki, ciemnowłosy koleś z mieczem oburęcznym. Przynajmniej umiał się nim posługiwać. Chyba…
– Jam jest Aragorn, syn Arathorna. Przybywam cię uratować!
-No jołson Stary-otrzepałem bluzę, nawet się mu nie przyglądając.
-No to pa – rzuciłem jeszcze w jego stronę.
-EJŻE NIZIOŁKU!!
– ILE RAZY MAM POWTARZAĆ, ŻE NIE JESTEM NIZIOŁKIEM?!
– Eee…
– CZY JA MAM WŁOCHATE KAJAKI ZAMIAST STÓP I NIE UMIEM NAWET MIECZEM SIĘ POSŁUGIWAĆ?! CZY JA JĘCZĘ PRZEZ JEDNĄ RANĘ I MDLEJĘ NA WIDOK KRWI?!
Ten Staragorn czy, jak mu tam szło, gapił się na mnie wzrokiem pt. „O co tu biega?”
Odchrząknął.
-Niziołku przestań zaprzeczać
Moja twarz w tym momencie była tak samo czerwona, jak oczy maciory.
Wyciągnąłem miecz i ciąłem nim przez ramię. Stratagorn uskoczył.
– Ejże! Bo się pokaleczysz!
Moja twarz wyglądała jak świeżo obrany burak.
– Ty Stratatornie, czy jak tam masz, NIE JESTEM HOBBITEM.
Na twarzy pojawiła mu się podkówka, a szczęka zaczęła mu się trząść. Wyglądał, jakby zaraz miał się rozryczeć.
– Jam Aragorn, syn Arathorna, którego ojcem był Arador, dziedzic Isildura i spadkobierca jego skarbu, potomek Elendila, Elessar – Kamień Elfów, Dúnadan i Strażnik Północy, Przyjaciel Ludzi i Elfów, ja, w którego żyłach płynie krew trzech ras, w tym także Majarów. Dawniej znany jako Estel, co oznacza nadzieja! Niech chwała spłynie na mój ród i plemię, zaraz się rozpłaczę!
-A ha. Mów mi Stachu Serogornie-mruknąłem.
-JAK ŚMIESZ?!?!!?? CO JA TERAZ POWIEM AARWEENIE?!?!!
-Przestań Serze beczeć!!!!!!!-wydarłem się. Bo na serio ta pomyłka genetyczna przesadza. Wole już spotkanie z meeega wkurzonym Aresem, niż z….nim.
– Nie lubię sera – stwierdził po prostu i dalej zaczął ryczeć w moje ramię.
Przejechałem dłonią po twarzy i spojrzałem w górę. Za jakie grzechy?
W tej chwili orkowie inteligentnie zaczęli tańczyć trzymając się za łapki i śpiewając „Kółko graniaste…”
A tak na serio, przypomnieli sobie o naszym istnieniu. Nie wiem co robili wcześniej. Może liczyli do dwóch?
– MIĘCHO SIĘ ROZMNOŻYŁO! – trzydziestu rozanielonych orków wyszczerzyło kły w naszą stronę.
-No świetnie-z przerażeniem patrzyłem na stwory. Gdzie Annabeth i jej super mózg, gdy jest potrzebna?
Nerwowo rozejrzałem się. Ser leżał i wył jak minotaur po pijaku, a gromadka słodkich stworów podchodziła do mnie coraz bliżej.
Miałem góra trzy minuty na zrobienie czegoś.
Rozejrzałem się.
W tej chwili zauważyłem…
…
…
…że mam na sobie moje różowe śpioszki!
W osłupieniu wpatrywałem się w swoje….ubranie.
-CO TO MA BYĆ?!?!!?!!??!!!??!!!!-wrzasnąłem. Miałem tego dość. Zeusie ratuj!
Potworki i Ser wgapili się we mnie.
Największy i najbrzydszy sługa tego oka (jak ono miało? Gandalf? Przyjmijmy, że tak.) wzruszył ramionami i wrzasnął:
– ŁAPAĆ MIĘCHO!!!
Przełknąłem głośno ślinę.
-Eee… Ser. Jakiś pomysł?
CDN