Córka Ateny (8)

Tę część dedykuję Pallas Atenie i Magiap. Jest to ostatnia część z serii tych opowiadań. Wybaczcie mi tylko długość i błędy interpunkcyjne. Mam nadzieję, że to opko spodoba się wam, tak samo jak wszystkie inne. Starałam się zrobić fajny happy end. Miłego czytania

Chione

S.O.S. pomocy!

Uderz dłonią w ścianę.

Jeśli jesteś obok,

sama nie zostanę!

Nie wiem skąd ten głos

i kto to był.

Nagle milknie

i opada z sił.

Choć próbuję krzyczeć,

nie mam szans.

Głos się łamie,

cisza woła: pas!

Znajdę go,

rozbiję cichy krąg!

Patrzę z lustro,

tak ten głos, to stąd!

Fragment piosenki Ewy Farnej „S.O.S. Pomocy!” z płyty Cicho.

Poczułam się, jakby ktoś wyrywał mi serce. Na moich oczach zginęła znana mi osoba. I to przeze mnie. Przeze mnie i przez ten kretyński plan, który wymyśliłam!

Jestem winna czyjejś śmierci.

Annabeth podeszła do mnie. Przytuliła mnie delikatnie. Nie zwróciłam na nią najmniejszej uwagi. Byłam zbyt zajęta, obwinianiem się o śmierć Christiana.

Wściekła na siebie i na potwora za którego śmierć, syn Hekate zapłacił ceną życia. Wyjęłam z pochwy Kariguana i zaczęłam się wyżywać, na wielkim cielsku

Awendaleusza Pięknego.

Nagle poczułam opór na mieczu. Zmaterializowała się przede mną kobieta, w kremowej sukni i blond włosach,  kręcąc głową.

Zaciskała rękę na moim ostrzu.

„Przestań”- Chciałam krzyknąć. – „Chcę zniszczyć tego potwora, przez którego zginął Chris! Chcę  porąbać jego ciało na kawałki!”.

Wiedziałam, że to Atena. Moja matka. Dlatego nie wykrzyczałam tego do niej.

– Ewo. – Powiedziała spokojnym głosem. – Opanuj się. Musisz teraz udać się na Olimp, by opowiedzieć bogom o swojej wyprawie. Proszę. – W jej oczach pojawiło się nieme błaganie.

– Dobrze, mamo – głos mi się załamał.

– Chodźcie. – Atena zgarnęła Percy’ego i Annabeth.  -Bianca, Nico. Wy też.

Dotknęła ręką kajdanów Nica, a one rozpadły się w pył.

Siostra Nica lekko podenerwowana, zrobiła krok w naszą stronę, ciągnąc za sobą ledwo żywego brata.

Nagle powietrze zawirowało mi przed twarzą. Poczułam wiatr we włosach.

I po chwili uderzyłam o twardą posadzkę, sali tronowej na Olimpie.

Obok mnie wylądowały dzieci Hadesa, moja siostra i syn Posejdona. Mieli dosyć zdziwione miny, ale po chwili smutek po utracie Christiana znów w zapanował w ich sercach. Teraz ich twarze znowu były przepełnione rozpaczą. No dobra. Trochę przesadzam. Może nie rozpaczą, ale bólem po stracie bliskiego kolegi lub przyjaciela.

Zobaczyłam wszystkich bogów Olimpijskich, zebranych tu w jednej sali. Ścierały się tu setki sprzecznych uczuć i emocji, od których drżało powietrze. Np. wzajemną nienawiść Ateny i Posejdona czy miłość Demeter do roślin.

Było to dziwaczne zbiorowisko nienawiści i pojednania. Mądrości i głupoty. Łagodności i wściekłości. Można, by podać tutaj setki takich porównań. Każde mogłoby pasować.

Zaczęliśmy się cali poobijani, gramolić z podłogi. Tuż przede mną na zwykłym białym krześle, niemal leżał Apollo. Nogi położył na podłokietnikach, w uszach miał słuchawki mp3, a na kolanach  szkicownik. Coś tam zapamiętale gryzmolił. Pewnie jakieś haiku. Annabeth opowiadała mi, że miał fioła na punkcie ich pisania. No, cóż. Typowy, Grecki bóg sztuki.

Ustawiliśmy się wszyscy pośrodku kręgu z tronów.

– Jestem z was dumny. – Zagrzmiał Zeus. – Gdyby nie wy, Awendaleusz Piękny rządziłby już światem! W nagrodę poprosiłem Hadesa, by sprowadził z powrotem do świata żywych, Christiana, który poległ, ostatecznie zabijając potwora. Świetnie się spisaliście!

Machnął ręką i zza filaru wyszedł Christian. Cały i zdrowy, tylko lekko jeszcze blady.

***********

Wróciliśmy do Obozu Herosów niemal nocą. Wszystko skończyło się dobrze. Bianca odzyskała życie, po trzech latach spędzonych w Podziemiu. Chris, zginął, ale został znów tu sprowadzony. Do świata żywych, jak to określił Zeus.

Zakończyło się to jak wspaniała przygoda. Wszystko poszło gładko jak po maśle.

„Już nigdy więcej nie właduję się w takie kłopoty.”- Obiecałam sobie.

Nie wiedziałam nawet, jak bardzo się mylę.

The end

Podobało się? Mam wielką nadzieję, iż zamknięcie mojego debiutanckiego opowiadania, zakończyło się sukcesem.

Pozdrawiam

Chione