Beauty (8)

– Dlaczego?
– Bo już nią nie jestem. Nie jestem, słyszysz?
– Jesteś piękna.
– Może i tak.
– Solange jest piękna. Ma prześliczne imię. To był twój pomysł.
– Tak.
– Anioł ze słońca. Stałość. Uroczystość. Zdrabniasz je jak Sol. Słońce. Rozumiem, że nie nadałaś jej go przypadkiem.

– …
– Zawsze miałaś piorunujące spojrzenie, zawsze było ci z tym dobrze.
– Nie czaruj. Czego chcesz?
– Jestem jej ojcem.
– Jedna córka więcej. Nie możesz w tej chwili odwiedzać pozostałej setki swoich dzieciaków?
– Beauty…
– Nie nazywaj mnie tak! Nie masz prawa!
– Dlaczego?
– Bo mnie zostawiłeś. Bo zostawiłeś Nas. A ja ci ufałam wiesz? Zawsze ci ufałam.
– Bóg nie zawsze może robić to, co chce Annabello, a ja…
– Co? Nie okłamuj mnie już więcej. Jeśli kiedykolwiek mnie kochałeś…
– Wciąż cie kocham.
– Przestań. Proszę, powiedz mi, czego ode mnie chcesz.

Patrzyła w jego oczy, a on zastanawiał się , czy zostało z niej cos jeszcze z tamtej ślicznej tancerki o naiwnym spojrzeniu dziecka i kolorowych sukienkach. Czy zranił ją do tego stopnia.
Wciąż była piękna- dorosła. Miała dalej swoją grację w poruszaniu się, a teraz nosiła głowę wysoko, mierzyła ludzi stalowym wzrokiem, wiązała włosy w kucyk, nosiła szare, nieciekawe ubrania i prostowała plecy, mocno ściągając łopatki do tyłu. Wszystko w niej mówiło : ,, Nie dam się oszukać’’.
Bogowie, była taka dumna. I taka piękna.
I zasługiwała na szczerość.
– Chcę cię z powrotem.
Widział zaskoczenie malujące się na jej twarzy. Zaskoczenie, niedowierzanie, żal…. I ból. Dużo bólu. Podeszła do niego i trzasnęła go w twarz. Patrzył na nią niewzruszenie, a ona schowała twarz w dłoniach i się rozpłakała. Pokazała mu drzwi.
– Wyjdź. Wynoś się. Nie chcę cię już nigdy więcej widzieć. Zostaw nas w spokoju.
Wychodząc obrócił się i powiedział do niej:
– Ja nie odpuszczę.
Sam się dziwił, jak bardzo jest okrutny.

Tak króciutko.