Wyjątkowa (1)

Następnego dnia wcześnie wstałam, żeby udać się na zajęcia. Umyłam się i ubrałam starając się za wszelką cenę nie obudzić mojej wybuchowej współlokatorki. Życie w internacie było smutne, szare i jałowe, ale musiałam tutaj zamieszkać. Moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Dosłownie wyciągnięto mnie z łona umierającej matki. Szepnęła tylko moje imię i…już jej  nie było. Ciała ojca nie znaleziono. Moim jedynym pełnoprawnym opiekunem była babcia- niestety dużo chorowała i musiała zamieszkać w domu starców, gdzie była pod stałą opieką. I tak ja, Carmen Knight, znalazłam się w tym okropnym miejscu rodem z koszmarów. Mniejsza z tym.
Ruszyłam przestronnymi korytarzami. Chciałam szybko zjeść śniadanie i być gotową na lekcje szermierki jeszcze przed czasem. Mogłam wtedy w spokoju poćwiczyć. Mistrz Fencing również przychodził wcześniej. Walczyliśmy wtedy do upadłego, czasami nawet półtorej godziny bez przerwy. Ostatnio coraz częściej wygrywałam. Szermierka to chyba jedyny przedmiot, z którego miałam dobre (no okej, wyśmienite) oceny, i którego lubiłam.
Kiedy weszłam do przestronnej, ciemnej jadalni od razu poczułam, że szykuje się coś niedobrego. W pomieszczeniu nikogo nie było, chociaż zazwyczaj stołówka tętniła życiem. W żółtym świetle tanich żarówek zamontowanych w ogromnym, ciężkim, drewnianym żyrandolu zauważyłam stojącą pod ścianą panią Nasty – bibliotekarkę. Ale w następnej chwili nie była już człowiekiem. Poczułam ucisk w piersi.
‘Niemożliwe. To niemożliwe’ – powtarzałam w myślach zaprzeczając rzeczywistości. Przede mną stała najprawdziwsza erynia. Wyglądała idealnie tak, jak opisywał ją Rick Riordan.
Zaczęła miotać we mnie dębowymi krzesłami sycząc przy tym niezrozumiałe dla mnie słowa. Niewiele myśląc uskakiwałam przed każdym kolejnym pociskiem. Schowałam się za marmurową kolumną i ujęłam twarz w dłonie.
‘Nie, nie, nie… Gdzie magiczny długopis, kiedy go potrzeba?’ – myślałam gorączkowo. Wtedy moją uwagę przykuł ciężki brelok w kształcie szabli, który dostałam od babci na jedenaste urodziny. ‘Noś go zawsze przy sobie, może kiedyś uratuje ci życie’ – szepnęła mi wtedy na ucho. Teraz zrozumiałam. Czyżby to było aż tak oczywiste? Szybko odpięłam brelok od paska spodni. W ułamku sekundy znalazłam to, czego szukałam. Delikatne wyżłobienie. Bezmyślnie nacisnęłam niewielki guziczek i… Nie trzymałam już breloka. W mojej dłoni spoczywał miecz ze srebrzącego się delikatnie metalu. Był cieńszy i krótszy niż zwykłe miecze wiszące na ścianach internatu i jakby bardziej subtelny, przypominał raczej szpadę. Nie mogłam mu się lepiej przyjrzeć, wrzaski eryni dudniły mi w uszach. Gorączkowo wertowałam w pamięci strony książki w poszukiwaniu pomysłu na zabicie potwora, ale jakoś nic nie przychodziło mi no głowy.
-Chcesz się bawić, maleńka?.. Pobawmy się w chowanego… Ja szukam… Jak znajdę,
zabiję! – krzyczał stwór. Najwyraźniej nie widział we mnie godnego przeciwnika, uważał, że bez najmniejszego wysiłku zgniecie mnie na proch. Dosłownie.
-A ja proponuję berka. Ja ganiam. Jak dogonię, zabiję!!! – wrzasnęłam w odpowiedzi wyskakując zza filaru. Efekt był natychmiastowy. Erynia wydała z siebie przerażający wrzask, który zatrząsł murami szkoły i ruszyła do walki. Jak we śnie unikałam brutalnych ciosów mrocznej bibliotekarki i kontratakowałam niczym błyskawica. Czułam, jak w żyłach płynie mi adrenalina, wywołując natychmiastowy efekt. Zrozumiałam, co mówił Riordan o zbawiennym ADHD. W myślach złożyłam sobie solenną obietnicę, iż kupię wszystkie jego kolejne książki.
‘Gdyby Mistrz Fencing mnie teraz zobaczył, byłby dumny z uczennicy’ – przemknęło mi przez myśl między szybkim pchnięciem, a kolejnym przewrotem wykonanym w celu uniknięcia szponów potwora. Żałowałam, że nie mam konia, załatwiłabym piekielną kobitkę jednym, celnym sparingiem…  Walka trwała już trochę długo, ale nie męczyłam się. Działałam niczym automat, jednocześnie czując, że to, co robię jest właściwe, naturalne. Wtedy coś przykuło moją uwagę. Erynia stała dokładnie pod ciężkim żyrandolem.
‘Gdyby tylko spadł…’ – pomyślałam. W następnej chwili dostrzegłam niewielką iskrę, łańcuch, na którym wisiała ‘lampa’ zerwał się z donośnym trzaskiem… Na erynie spadło nasze wyjątkowo ciężkie źródło światła, tym samym unieruchamiając wrzeszczącą
niby-bibliotekarkę. Podeszłam do niej powoli.
– Złapałam cię. Game over. – szepnęłam. Chwyciłam szable oburącz i zatopiłam głęboko w ciele potwora. Erynia przybrała głupkowaty wyraz twarzy i zniknęła zamieniając się w garść popiołu.
Bardzo szybko dotarło do mnie, co właściwie się stało. Zrozumiałam. Wiedziałam, co teraz muszę zrobić. Żałowałam tylko, że z Londynu jest tak daleko na Long Island…