Ucieczka

Małe info: jest to opowiadanie jednoczęściowe. Choćbyście błagali mnie na kolanach nie napiszę kolejnej części. Dedykacja dla Carmen Knight za opowiadanie pt. „Wyjątkowa”.
Chione.

Bella uciekała. Nie wiedziała co innego miałaby zrobić. Oni i tak by ją zabili. Prędzej czy później leżałaby już martwa. Powietrze za nią przeszywało wiele strzał, ale żadna w nią nie trafiła. Wiedziała, że nie może tego tak ciągnąć. Kiedyś się zmęczy. I tak już każdy mięsień w jej ciele krzyczał: przestań! Poddaj się!
Ale będzie biegła, póki starczało jej sił. Nie umiała walczyć. Nie miała nawet przy sobie żadnej broni.
Sługom Gai nie zależy na niej, tylko na medalionie, który ma przy sobie. Bez trudu ją zabiją i zerwą jej go z szyi. Jej nieruchome ciało zostawią rozszarpane na strzępy na zawsze wśród zieleni tego lasu.
Musi zmylić pogoń i ukryć medalion. Tylko na tym jej zależało. Potem mogą z nią zrobić, co tylko chcą. Ten medalion mógłby zmielić Ziemię w drobny mak. To najpotężniejsza broń na świecie. Ma opcje: zniszczyć ją lub ukryć w miejscu, gdzie nikt jej nie znajdzie.
Bella była córką Afrodyty. Przed laty matka nauczyła ją oszukiwać potwory. Wystarczyło stworzyć swój cień. Szybko uczyniła to.
Taka drobnostka nie oszuka sługusów Gai na długo. Była tego pewna.
Wypuściła cień.
Sama zeszła ze ścieżki. Nadal biegła. Zatrzymała się przy klifie. Spojrzała w dół na burzącą się, spienioną wodę. Nie, nie może wrzucić tam medalionu. Ktoś prędzej czy później, by go znalazł.
Nie po to Hekate dała jej płyn do zniszczenia potężnej broni, by teraz go zmarnowała. Drżącymi rękami wyjęła z torby fiolkę pełną czarnego płynu. Zdjęła z szyi ową śmiercionośną broń i oblała ją. Przez chwilę nic się nie działo. Po chwili medalion zaczął skwierczeć. Stopił się prawie całkowicie. Dziewczyna rzuciła go w toń.
Za sobą usłyszała odgłosy pogoni. Podjęła już decyzję. Nie da się zabić zwolennikom Gai. Sama to zrobi.
Odetchnęła głęboko. Zrobię to, pomyślała.
Po czym skoczyła z klifu.
Była to ostatnia rzecz jaką zrobiła w życiu. Spadała przez parę sekund. Słyszała ryk wiatru w uszach. A potem uderzyła w wodę. Poczuła straszliwy ból w całym ciele. Trwało to bardzo krótko.  Nie starczyło jej powietrza. Zaczęła się dusić. Wydała z siebie urwany krzyk stłumiony przez wodę. Po momencie wszystko ucichło. Nawet potwory stojące na klifie zrozumiały, że skoczyła w morską kipiel razem z medalionem.
Parę godzin później fale wyrzuciły na brzeg martwe ciało córki Afrodyty, która poświęciła się dla dobra świata i zniszczyła największą broń, poświęcając przy tym własne życie.