Śmiertelna Rzeczywistość (4)

Od autorki:
Tak wiem, będziecie się czepiali. Jest za krótkie, ale nie mogłam nic wymyślić, a wiem, że za długie opowiadania też są denerwujące.

Dzisiejszego wieczoru było ognisko. Stopnie amfiteatru były wbudowane w zbocze wzgórza. Te miejsca zajęli obozowicze w grupach pod różnymi emblematami na kijach. Dostrzegłam Jet’a pod szarym emblematem młota i Katie pod zielonym z kwiatem. Ja zajęłam miejsce pod kremowym z Kaduceuszem. Na środkowym podwyższeniu, wokół ogniska, stała grupa grających i śpiewających nastolatków z domku Apolla. Wszyscy od razu dołączyli do śpiewów.

Zobaczyłam, że mój przyjaciel i jego dziewczyna żarliwie o czymś dyskutowali. Zakradłam się do nich od tyłu i podsłucham rozmowę, od zawsze byłam za bardzo ciekawa… A jak się okazało rozmowa była o mnie…
– Nie uwierzysz! Ona przemknęła się obok tych od Hermesa! Nie zauważyli jej!
– Co?! Jeszcze nikomu się to nie udało!
– Raz, nie pamiętasz?
– Rzeczywiście pamiętam, ale to też był syn Hermesa i to ten pamiętny…
– Racja… ale ona nie może być córką Hermesa! Jest blada jak śnieg i ma kruczoczarne włosy! To niemożliwe! Chyba, że jest córką Królowej Śniegu! A wiesz, że nie nazywa się Śnieżka!
– W sumie mogłaby nią być, przecież jest piękna…
– Serio, nie zauważyłem. – mrukną Jet.
– A może jest córką Hekate? Oni też zwykle są niewidoczni.
– Nie wiem, ale wydaje mi się, że wkrótce zostanie uznana.

Kiedy przechodziłam obok dzieci Apolla, śpiewając głośno, jeden z nich, Rafael Montecore, powiedział, że mam dobry wokal i zaprosił mnie na środek.
Gdy tak stałam i śpiewałam razem z nimi, wszyscy nagle zamilkli wpatrując się w coś nad moją głową. To był znak. Nożyce, a tak dokładniej, Nożyce Śmierci.
Nikt nic nie mówił, wszyscy się ode mnie odsunęli. Już mam dom. Niechciany dom. Dom Śmierci.

Powlokłam się do Jedenastki, żeby zabrać swoje rzeczy i zanieść je do Siedemnastki. Jak się okazało dzieci Tanatosa nie brały udziału w ogniskach. Podobno spędzali dnie na czytaniu i smętnych spojrzeniach.
Kiedy stanęłam w drzwiach, które ledwo otworzyłam, wszyscy siedzący w środku zwrócili swoje oczy na mnie.
– Em, cześć. Jestem Gwendolyn Jambell. Będę tu od teraz mieszkać. Tanatos mnie uznał… Przed chwilą…

Popatrzyli na mnie kamiennym wzrokiem i uśmiechnęli się do mnie szeroko.
– Świetne powitanie, takiego jeszcze nie było! Strasznie honorowe! Co, ty z urzędu? Zalegamy z podatkami?- powiedział ktoś i zaśmiał się krótko.
– My nie jesteśmy tacy jakimi się wydajemy. Jesteśmy normalni.
– Tak? To czemu nie bierzecie udziału w ogniskach?- spytałam z podniesioną prawą brwią.
– Bo nikt nie chce nas tam widzieć. Uważają nas za dziwaków. A tak naprawdę mamy więcej normalności. Tylko dlatego, że nasz ojciec to Tanatos, wszyscy nas unikają. Boją się zabójczego spojrzenia, które działa tylko na potwory chyba, że się wysilimy, a wtedy też jest wątpliwe. Nawet nikt nie chce z nami ćwiczyć, czasami Ci od Aresa się na to piszą, albo od Nemezis.
– Okej, a gdzie są łóżka?
– Chodź, pokażę Ci. – podeszła do mnie uśmiechnięta dziewczyna.- Jestem Annabell Florence.
Wzięłam walizkę na widok, której wszyscy wytrzeszczyli oczy.
– Jest bardzo stara…- zaczęłam.
– No coś ty! Jest super! Skąd ją masz?- powiedział jakiś chłopak.
– Nie wiem, nie pamiętam.
– Szkoda, też chciałbym taką mieć.- wyszczerzył zęby w uśmiechu.
– No, chodź! Ruszę się!- Annabell pociągnęła mnie po schodach na górę.

Sypialnia też była w kolorze węgla tyle, że tu kolorem dekoracji była purpura. Zasłony, poduszki, wazony, ramki na zdjęcia, baldachimy, klosze lamp; wszystko to było purpurowe. Łóżka zasłane były czarną satynową pościelą. Okna i drzwi balkonowe otwierały się na kamienny taras, na którym w donicach zasadzone były fioletowe bzy. Stały tam kute, żelazne meble ogrodowe. W rogu pokoju stała czarna toaletka z owalnym, wbudowanym lustrem.
– Łóżka chłopców są po prawej stronie, a dziewczyn po lewej. I co o tym powiesz?
– Jest super. Jakim cudem stać was na to?
– Tatuś nam to wszystko załatwił. Tanatos jest bogaty.
– To, które łóżko będzie moje?
– To obok wejścia na balkon. Ma najlepszy widok.
– Dzięki.- rzuciłam walizkę na materac.

Przyjrzałam się lepiej Annabell. Mogła mieć szesnaście lat. Czarne włosy opadały kaskadą na ramiona. Granatowe oczy błyszczały pod linią grzywki. Blada cera idealnie kontrastowała z krwistoczerwonymi ustami. Była ubrana w jeans’owe szorty, czarne zakolanówki oraz obcisłą koszulkę Obozu Herosów. Nogi odziane były w glany, tradycyjne 10.
– Chodź, przedstawię Cię wszystkim.- powiedziała.