Serce Gai (4)

Tajemnice z przeszłości
Dla Cassiel, Myksy i Arachne oraz mojej kochanej przyjaciółki Clarisse XD

Cień ogarnął wszystko. Może wydawać wam się, że przesadzam, ale tak było naprawdę. Nie widziałam nawet ręki, którą trzymałam tuż przed twarzą. Był prawie namacalny.
Nad moją głową przemknęło stado nietoperzy.  Stanęłam w miejscu i zatrzymałam ręką resztę.
– To tu – odezwałam się szeptem.
– Gdzie? – spytał się Will po czym potknął się o płaskorzeźby na niewielkim kamiennym włazie. Przewróciłam oczami.
– Jak to otworzyć?
– Przymknij się idioto, nie widzisz, że myślę! – warknęłam na Willa. Byłam na niego zła, bo sama nie wiedziałam co robić. Właz był idealnie okrągły, czarny i gładki. O dziwo
Od trzech dni wałęsaliśmy się po dżungli nękani przez moją siostrę. Tak, moja siostra nie przestawała nas gonić, ale znalazłam jej słaby punkt. Jej patronką jest Gaja, a ona czerpie siłę z niej. Musi chodzić po ziemi, ale my nie mamy takich ograniczeń. Spaliśmy na drzewach, a w dzień chodziliśmy po mostach z lian.
Dwa dni temu znaleźliśmy  dziwną rzecz. Wyglądała jak lustro, ale o konsystencji kałuży. Dobra, nie ważne jak wglądała. Ważniejsze, że to coś wciągnęło całą naszą siódemkę i wypluło w jakiś opuszczonych, przedpotopowych ruinach. Dobra, może nie całkiem opuszczonych. Znaleźiśmy w nich starą zielarkę, która opowiedziała nam o dziwnym świetle wydobywającym się spod ziemi, o dzikich pieśniach niosących się po dżungli, o dzieciach, porwanych przez dziwne stwory, o kościach podrzucanych pod drzwi domów i napisach z krwi na ścianach, których nikt nie potrafił odczytać. To wszystko w połączeniu z architekturą budynków w ruinach pozwoliło nam przypuszczać, że gdzieś niedaleko może znajdować się Serce. Zielarka wspomniała też, że w pobliżu znajdują się groby królewskie, czyli idealne miejsce na schowanie sztyletu.
W czasie, gdy ja kłóciłam się z Willem i Clarą, o to w jaki sposób dostać się do środka reszta zdążyła do nas dotrzeć.
– Możemy rozpalić ogień? – zaczął jęczeć Connor patrząc na mnie błagalnie.
– Nie – ucięłam. Bracia Hood są nie do wytrzymania! Tłumacz im po raz dwudziesty to samo, że ogień przyciaga potwory, a zaczną pytać jeszcze częściej. Dlaczego nie zostawiłam ich w Rio de Janerio i nie wysłała z powrotem do obozu? Dlaczego  ja ich w ogóle wzięłam?
– Ale dlaczego? – nie dawał za wygraną.
– Każdego , kto jeszcze raz wspomni o ogniu… – nie musiałam kończyć. A raczej chciałam, ale nie było to potrzebne. Usłyszeliśmy mrożące krew w żyłach jęki.
– Biegiem! – wrzasnęłam. Nie sądziłam, żeby był to króliczek ze złamaną łapką. Ruszyłam jako pierwsza i przywołałam strumień wody. Wycelowałam we właz, który o dziwo ustąpił. Wskoczyłam na dół.
Wylądowałam na czymś twardym i koszmarnie niewygodnym.  Na dodatek chrupiącym, ale w ten obrzydliwy sposób.  Zerknęłam i zmroziło mnie. Leżałam na kupie kości. Trafiliśmy do miejsca, gdzie składano ofiary. Gorzej być nie mogło.
Chrup!
Odwołuję to co powiedziałam. Właśnie jest gorzej. Wylądował na mnie któryś z braci Hood’ów i niestety nie chrupnęło to na czym leżałam tylko moja noga.
– AUUUUUUUUUUUUUUU! – wrzasnęłam, gdy wylądował na mnie drugi Hood.
– Sory! Nie wiedziałem, że tu leżysz! Coś ci zrobiłem?
– Teraz to nieważne! Musimy stąd uciekać! Szybko!
Szybko się podnieśli i pomogli mi wstać. Zachwiałam się, ale podpierając się o ścianę stanęłam pewniej. Zaraz po tym na dół zleciał Will trzymając za rękę Clarę. Spojrzałam na to krzywo, ale nie skomentowałam. Nie było na to czasu.
– Nico! Bierz Feel i skaczcie!
– Ona nie chce tam zejść, twierdzi, że czuje śmierć! Ktoś z nas tam zginie!
– Skąd ona może to wiedzieć! Jak zaraz nie zejdziecie zginiecie napewno!
Co w nią wstąpiło?  Całą misję zachowywała się normalnie. Była chyba najprzydatniejsza ze wszystich.
Skoczyli dopiero po dziesięciu minutach. Wcześniejsze niewyraźne jęki przerodziły się w wycie. Wilkołaki.
– WIAĆ! – wydarłam się i próbowałam stanąć. Will mi pomógł i pobiegliśmy korytarzem. Wtedy do jamy wpadł pierwszy wilkołak. Dogonił nas bez problemu i… Skoczył. Skok zdawał się trwać całą wieczność, ale w końcu wylądował.
Wylądował i jednym kłapnięciem szczęk rozdarł gardło Clary.
Szok.
Niedowierzanie.
A potem strach. Zwierzęcy, niopanowany strach, że to ja będę następny.
Wilkołak stał w kałuży krwi nad ciałem heroski. Posoka kapała mu z wyszczerzonych kłów, a żółte zwierzęce ślepia wlepił w Feel,  bezskutecznie szukającej pomocy u Nica. W korytarzu pojawiło się więcej potworów. Kolejny skoczył w kierunku Feel, ale napotkał opór. Odbił się od niewidzialnej tarczy wytworzonej przez dziewczynę. Spojrzałam na nią ze zdziwieniem. Nad jej głową pojawił się znak – płonąca pochodnia. Feel była córką Hekate.
Wilkołak wstrząsnął łbem i spojrzał na mnie. Byłam bezbronna. Nie mogłam uciec, a spirz w walce z tymi stworami był bezużyteczny.
Rozpaczliwie spojrzałam na innych. Twarze zmęczone, przerażone.
Nagle zrozumiałam. Serce Gai… To nie sztylet. Sztylet to tylko rzecz. Mity, których wiele. Prawdziwym Sercem Gai jest ofiara oddana dobrowolnie za tych, których kochamy. Jak mojej siostry.
Gdy wilk przyczaił się do skoku, zrobiłam coś czego nikt się po mnie nie spodziewał. Tworząc dwa strumienie wody, jednym odepchnęłam moich przyjaciół na drugą stronę korytarza, a drugim uderzyłam w sufit kilka metrów za mną.
Zwały gruzu oddzieliły moich przyjaciół od potworów. Ale ja zostałam. Wyciągając miecz z pochwy na plecach, czekałam na to co miało nastąpić.