Pamięć

Od autorki: Przyznaję, niezbyt interesująco wyszła ta część, ale tak musi być. Opowiadanie historyczno-fantastyczne… Czuję się jakbym udała się z motyką na księżyc, ale cóż… Może coś z tego wyjdzie? Pewnie jest sporo błędów, ale proszę o szczere komentarze.

Przez pewien czas siedzieli w milczeniu. Leo wydawał się zafascynowany kominkiem i płonącym w nim ogniu. Jason tępo patrzył się w kubek z czekoladą, a Piper spoglądała na złotowłosą dziewczynę.

– Ale jak to możliwe?- odezwała się wreszcie.

– Ale co?

– No to, że śmiertelnicy…

-Te dwie wojny się na siebie nałożyły. Tak, herosi pomogli wyzwolić się niewolnikom, ale to tylko przez przypadek. Jednak połowa poległych to herosi.

– Ale to ponad trzysta tysięcy!!!

– Tak… kiedyś było nas więcej, znacznie więcej. A obóz wyglądał inaczej- głos dziewczyny wydawał się odległy. Patrzyła przed siebie zanurzając się w swoich myślach.

– Opowiesz nam?- Leo popatrzył na nią z dziecinną nadzieją.

– Aha…

*********

Sansa:

Gdy dotarłam do obozu herosów miałam 13 lat. Było to w grudniu 1860 roku, a dokładniej 20 grudnia…

Dobrze pamiętam ten dzień:

Był późny zimowy wieczór. Po ulicach nie jeździły już powozy. Wracałam z urodzin mojej przyjaciółki Rose. Oczywiście nie byłam sama. Mój ojciec nigdy by na to nie pozwolił. Kazał jakiemuś strażnikowi mnie strzec, ale i tak on wiele nie pomógł jak przyszło, co, do czego. Tak jak wymagała tego etykieta miałam na sobie sukienkę balową. Była to ciężka konstrukcja z ton przeróżnych tkanin i krynoliny (to taka niewygodna sztywna spódnica uszyta z materiału rozpiętego na metalowych obręczach). Fakt wyglądała pięknie.  Jak przystało miała krótkie rękawki obszyte białymi błyszczącymi falbankami. Talię ściskał wąziutki gorset (prawie nie da się w nim oddychać) ozdobiony misternymi haftami. Następnie suknia rozszerzała się tworząc szeroką kopułę tak jak rękawy ozdobioną falbanami. Jednym słowem krawieckie dzieło sztuki.  Całość przykrywała niebieska pelerynka wykończona futerkiem.

Z nieba padały ogromne płatki śniegu przykrywając wszystko grubą warstwą białego puchu. Patrzyłam na sklepowe wystawy. Z okien drukarni widziałam ustrojoną choinkę, ale moją uwagę przyciągnęła gazeta. Nagłówek głosił „Czy wybuchnie wojna?”. Ojciec ostatnio mówił, że ma dużo roboty i są jakieś problemy w Białym Domu…

****

– W Białym Domu?!  Kim był twój ojciec?- zapytał zaciekawiony Jason.

– Nazywał się John Hay. Był osobistym sekretarzem prezydenta Abrahama Lincolna. Oczywiście mieszkałam z nim w białym domu aż do mojego dziwnego zaginięcia. Potem zostałam wymazana z kart historii, bo i tak, co się okłamywać, byłam bękartem. Ojciec mówił, że moja matka zmarła zaraz po tym jak się pobrali, ale nie wielu w to wierzyło.  Trudno… Mogę opowiadać dalej?

****

…problemy w Białym Domu. Nie przejmowałam się tym za bardzo. Oglądałam dalej ozdoby nie zwracając uwagi na stale obserwującym otoczenie Robbem. Był niezbyt „duży”, miał rude włosy i kozią bródkę. Trochę kulał, ale był bardzo silny. Widziałam jak położył na rękę Garego. Gdy już nie musiałam nosić sukienek, falbanek oraz tych wszystkich ceregieli zakładałam spodnie i wybierałam się w podróż odkrywając tajemnice domu prezydenta.

Błądziłam myślami pomiędzy Białym Domem, a świętami, gdy usłyszałam okrzyk Robba:

– Schowaj się, panienko!- zza rogu wyskoczyła dziwna istota. Miała głowę kobiety, a ciało ptaka.

Posłuchałam go, ale uciekanie w tym stroju było niemożliwe. Spróbowałam biec, przewróciłam się po trzech metrach. Z trudem wstałam. Zobaczyłam jak Robb walczy z tą półkobietą. Nie miał spodni, a nawet stóp! Jego nogi były owłosione, a na ich końcu lśniły kopyta. Nie miałam czasu by się dziwić.

Oceniłam sytuację:

Potwór napierał na półkozła, ale ten dzielnie się bronił. Powoli zdobywał przewagę. Syrena jednak wciąż wydawała się niezmęczona, a Robb tracił siły.

Chciałam coś zrobić, ale nie za bardzo mi wychodziło. Znów się przewróciłam. Monstrum zauważyło mój upadek. Ruszyło machając swoimi wielkimi czarnymi skrzydłami i kłapiąc ostrym dziobem prosto na mnie. Nie miałam szans. Wtedy Robb zrobił zaskakujący piruet w powietrzu i uciął głowę kobiecie. Ciało zniknęło.

Półkozioł pomógł mi wstać i otrzepać ze śniegu.

– To była Syrena. Już był czas tylko czekałem jak panienkę zaatakują- wyjaśnił.

– Dziękuję- wykrztusiłam.

– Musimy zniknąć. Zabiorę panikę do obozu- zaproponował.

-A mój tata? Nic mu nie jest? On też pojedzie?- zapytałam z dziecinną naiwnością.

– Nic mu nie jest, bo to nie o niego chodziło. Chodziło o panienkę. Wyjaśnię to potem. Musimy jechać.

– Dobrze- nie miałam siły się kłócić.

Nie wiadomo skąd pojawił się powóz. Wsiedliśmy, a ja po chwili już spałam. Obudziłam się w Obozie Herosów.

****

– Jak widzicie początek mojej przygody nie brzmi dość niezwykle- Sansa popatrzyła na twarze herosów.

– Nie, nie jest dość interesująca, ale ja jestem ciekawy jak wyglądał wtedy obóz- odezwał się Jason.

– To, kiedy indziej. Przyjdźcie jutro, bo dziś jest już późno.

– Opowiedz nam to teraz!- nalegał Leo.

– Aż tak wam się śpieszy?

Piper przytaknęła.

– No dobrze… tylko dorobię czekolady- zgodziła się patrząc na ich puste kubki.

CDN