Oszustwo Herosa (8)

Tortury

Gdy Posejdon, Hades i Artemida wrócili do swoich zajęć, w obozie zrobiło się trochę luźniej.
Nie mówię  o atmosferze, bo wszyscy obozowicze siedzieli w domkach przerażeni słowem „tortury”, którego Pan D. używał co kilka słów w zdaniu. Jestem pewien, że robił to celowo.
Mała grupka herosów i bogów zmierzała właśnie ku polom truskawek.
-No to gdzie masz tego satyra? – spytał Apollo Dionizosa.
-GROVER! – krzyknął Pan D.
Po kilku sekundach przybiegł mój przyjaciel żując z nerwów puszkę po Pepsi.
-T…tak? – zająkał się.
-Bierz piszczałkę. Jesteś nam potrzebny. – powiedział do niego miło Apollo.
Satyr trochę się rozluźnił i chyba poczuł pewniej nie słysząc grozy w głosie boga słońca.
Po zgarnięciu Grovera poszliśmy amfiteatru stojącego obok ścian wspinaczkowych.
-Ej, Percy. O co tu chodzi? – spytał mnie mój najlepszy kumpel.
-Chcą torturować Kreję. – wyjaśniłem mu. – Kreję, czyli Sarafine.
Przełknął głośno ślinę.
-A co takiego zrobiła? – spytał po chwili.
-Jest córką Kronosa. Śmiertelną. – powiedziała Thalia podchodząc.
-To Kronos może z śmiertelniczką…? – pytał Grover.
-Nikt nigdy o tym nie myślał, ale najwyraźniej tak. W tym problem, że laska jest potężniejsza niż ja albo Percy. – odpowiedziała.
-To chore. On siedzi w Tartarze. Jak mógł zapłodnić śmiertelniczkę? Na odległość?! – zirytowała się Annabeth, łapiąc mnie za rękę.
-To tu jest najdziwniejsze. – powiedział Grover.
-In Vitro? – palnąłem i wszyscy wybuchliśmy śmiechem.
Zeus spojrzał na nas i wypatrzył mojego przyjaciela.
-Satyrze. Podejdź tu. – nakazał.
Grover podszedł do niego i wziął do rąk piszczałkę.
-Graj najgorzej jak umiesz. – powiedział Apollo.
-Nie musi się zbytnio wysilać żeby to zrobić. – dogryzł satyrowi Dionizos.
Sarafine siedząca na krześle, związana, załkała.
Ann ścisnęła moją rękę. Spojrzałem na nią. Była przerażona.
-Możemy się wymknąć. – zaproponowałem, patrząc na nią.
-A Grover? – spytała.
-Thalia tu jest. – powiedziałem. – Nie pozwoli żeby coś się stało. – dodałem.
Przegryzła wargę i pociągnęła mnie w stronę jeziora.
-Nie odwracaj się. Mama patrzy. Udaj, że idziesz do swojego domku. Potem wyjdziesz, gdy tortury się zaczną. Usiądziesz na mostku i poczekasz na mnie. – powiedziała i poszła w stronę domku Ateny.
Tak też zrobiłem.
Gdy  usłyszałem, że pokaz Grovera się zaczął, po cichu wyszedłem z domku Posejdona.
Usiadłem na mostku jak kazała Ann. Po chwili przyszła.
Spojrzałem w jej oczy i wziąłem ją za rękę.

CDN