Kości zostału rzucone (3)

Thalia Grace odkręciła kran. Tak jak się spodziewała, zamiast krystalicznej, orzeźwiającej wody, spod prysznica wyleciała czerwono-brązowa ciecz. Krew.
Zamknęła mocno oczy, gdy poczuła na swym ciele jej ciepłe, gęste krople.
-Do końca pozostało 3 minuty – oznajmił jej metaliczny głos, dobywający się z przymocowanych głośników na ścianie.
Choć myśl kąpania się w ludzkich płynach wydawała jej się odrażająca, nie miała innego wyboru. Od chwili zakończenia Wielkiego Pogromu Człowieczych Istnień upłynęły 2 miesiące.
Czas Wieczystej Nocy – tak powszechnie nazywane był okres, w którym dane im było żyć. W ciągu tego czasu, córka Zeusa nie zaobserwowała na niebie ani jednej gwiazdy. Jedynym źródłem światła w tym nowym świecie były upiornie świecące, blado-żółte neony. Tak bardzo podobne do Jego oczu.
Luke – pomyślała. Zmienił się? A może przestał istnieć? Nie znała na te pytania odpowiedzi. Nie była też pewna swoich emocji. Wściekłość? Tak. To jedno nie ulegało wątpliwości.  Jej nienawiść wymyślała najgorsze scenariusze, w których to syn Hermesa cierpiał niewyobrażalne męczarnie. Do  czasu gdy nie stawał przed nią twarzą w twarz. Wtedy w jej myślach rodziła się niepewność i strach przed spojrzeniem złotych tęczówek.
Westchnęła zirytowana, gdy lampa świecąca nad jej głową zgasła. Koniec kąpieli. Dokładnie się wytarła, by nie zostawić na sobie ani śladu po krwistej kąpieli. Tak, Luke dobrze to wymyślił. Krew, o którą tak bardzo walczyli, teraz plamiła ich ciała.
Ubrana w czarną, znoszoną koszulkę i podarte jeansy wyszła z domku letniskowego na plażę. Ku jej  zdziwieniu, zamiast dobrze już znajomemu, zgniłemu odorowi unoszącym się w powietrzu przywitała ją orzeźwiająca bryza. Z niedowierzania zatrzymała się, pozwalając wiatru bawić się jej włosami. Zesztywniała, gdy na swoim ramieniu poczuła chłodną dłoń. Gdy jednak zobaczyła brudną twarz szarookiej blondynki, uśmiechnęła się lekko. Bo oprócz pustki, która ostatnimi czasy tkwiła w jej spojrzeniu, teraz dostrzegała blady promyk nadziei. I słaby uśmiech na twarzy Annabeth.
-Zaczęło się.
-Zaczęło się. Tylko jaki będzie tego koniec?
W milczeniu przyglądały się czerwonemu słońcu, leniwie budzącemu się do życia po długim śnie.

Travis. Travis. Travis. Nosz jasna mać Hood, obudź się ty debilu!
Odpowiedzią na nieudolne próby obudzenia syna Hermesa było tylko głośniejsze chrapanie.
Connor Hood wyjął przygotowane wcześniej wiadro. Wiedział, że nie doła przywrócić do życia swojego brata w inny niż ten sposób. Szturchanie nigdy nie zdawało rezultatu. Kołdry nigdy by mu nie zabrał, bo nawet takowej nie posiadali. Co do łaskotek, jedynym skutkiem tak potężnej broni mogłoby być jedynie oślinienie jego nowej bluzki. A bluzek za darmo nie rozdawano, nawet tych najbardziej poszarpanych, które obecnością dziur konkurowały z najdorodniejszymi serami szwajcarskimi.
Connor założył na głowę brata blaszane wiadro, po czym z całej siły zaczął walić w nie drewnianym kijem. Przeraźliwy krzyk towarzyszący hukowi podpowiedział mu, że misja została zakończona pomyślnie. Zdjął naczynie z głowy Travisa, którego mina wyrażała poranne otępienie.
-Wolisz na śniadanie  ogórka kiszonego, czy może ogórka kiszonego?
Odpowiedział mu odgłos opadającej głowy na drewniane deski, udające łóżko.
-Czyli kiszony – podsumował, sięgając do plastikowego słoika z napisem: najlepiej spożyć do 2005 roku.
Nie zwrócił uwagi na tak błahy fakt, jak zalewające ich budkę telefoniczną czerwone światło.
Przecież i tak nie zmieni to smaku zgniłych ogórków.

Clarissa siedziała na brzegu pustego krateru, który niegdyś był jeziorem. Jej głowa spoczywała na kolanach opartego o uschnięte drzewo Chrisa. Milczeli. Nie potrafili już rozmawiać o niczym innym, niż o walce – tej co już przeżyli, jak i tej, na którą dopiero czekali. Ten temat przytłaczał nawet ją, córkę Aresa. W ich umysłach migotały wciąż te same sceny – krzyki egzekutowanych ludzi, śmiech potworów, oczy. Te złote oczy.
Dlatego też, gdy pierwszy raz od tak długiego czasu dostrzegli czerwone promienie zwiastujące ten długo oczekiwany dzień, objęli się mocno.
Był to początek ich sądu Ostatecznego.

Noclegownia w zgliszczach. Duże odłamki tynku udające meble. Kamienny stół, kamienne krzesła. Ale jakiej jakość! Obecność syna Hefajstosa była widoczna na pierwszy rzut oka.
-Jake?
-Tak, Willu?
-Przyniosłem jedzenie.
Jake leniwie otworzył oko. Leżał na kamiennym łóżku. Nie brak mu było czasu by zrobić coś lepszego – brak mu było narzędzi.
Podziękował w myślach za obecność kolegi. Bez niego nie przetrwałby nawet tych dwóch miesięcy, nie mówiąc już o „Przestawieniu”.
Ti tak, tik tak, tik tak.
Metalowe wahadło zakończone pudełkiem po Kinder Niespodziance, załadowanym kamieniami, raz po raz uderzało o 2 rozwieszone naprzeciwko siebie talerze.
Ti tak, tik tak, tik tak.
-Dziękuje Willu.
-Jake?
-Tak?
-Boisz się?
Tik tak, tik tak, tik tak.
Syn Hefajstosa spojrzał w kierunku swojego przyjaciela. Dawniej nie byli w najlepszych stosunkach. Jake nigdy nie przepadał za towarzystwem. Choć daleko mu było od aspołecznej postawy jego ojca, przebywanie wśród innych nigdy nie było jego mocną stroną. Jednak nie było to spowodowane tym, że nie lubił ludzi. O nie, on był po prostu za bardzo skupiony nad pracą.
Potem jednak nadeszła wojna. I dzięki niej zrozumiał, że bliscy są ważniejsi od techniki. Wynalazki można naprawić, zmarłego do życia nie przywrócisz – te słowa zawsze powtarzał mu Backenford. Tęsknił za nim.
Tik tak, tik tak, tik …
Zegar stanął. Obaj chłopcy spojrzeli równocześnie w kierunku zegara, a następnie unieśli głowy do dziury w ścianie.
Świt.
-Boję się.

Noc wcale nie jest czarna. Fiolet, ciemna zieleń, granat, brąz – to tylko jedne z nielicznych barw opisujące bezgwieździstą noc – świat, do jakiego przywykła Rachel.
Jej palce umazane w kolorowych farbkach delikatnie kreśliły po jej udzie wzory. Kółko, krzyżyk, gwiazdka, fala.
Nie widziała efektów rysowania. Dla niej liczyło się tylko poczucie spełnienia, towarzyszące malowaniu.
Leżała z głową opartą o konar drzewa. Wzrokiem szukała gwiazd. Nie znalazła.
Obok niej skulona spała Katie. Rachel uśmiechnęła się pod nosem, gdy do jej uszu dobiegł jej cichy oddech. Córka Demeter wierciła się niespokojnie. Rudowłosa osóbka znała ten ból. Każdej nocy wracała w snach do tamtych wydarzeń. Zadrżała, gdy nad jej głową zaszumiały liście. Niespokojna zerknęła na przytomną już koleżankę. Ich oczy się spotkały.
Początek końca.

Nico po raz pierwszy czuł się wolny.
Nie słyszał. Nie wiedział.
Od czasu jego śmierci ani razu nie poczuł myśli konających istnień. Choć widział, jak miliony z mnich umierały w męczarniach przy jego obecności, nie odczuwał tego w swoim umyśle.
Jednak to, że nie słyszał, nie znaczyło, że był odizolowany od świata. Miał przy sobie Grovera. Był on jedyną osobą, która go rozumiała. Satyr wyczytywał w jego emocjach obawy, marzenia i myśli kolegi. To był ich jednostronny sposób porozumiewania się. Nie można jednak powiedzieć, że Nico był darmozjadem, ciężarem na barkach starszego kolegi.
Rozumiał jego ból po utracie najlepszego przyjaciela. A to było dla Grovera najważniejsze.
Dlatego też w milczeniu, przypatrywali się rozpoczynającemu się, nowemu dniu.