Chione – prawdziwa historia (Prolog)

Po raz trzeci dedykacja dla Pallas Ateny. To powoli wchodzi mi w krew. Co do samego opowiadania, chciałam trochę oczyścić imię Chione – bogini śniegu. Chcę to zrobić dlatego, że jej imię, to na tej stronie mój nick. Jest znana z lodowego serca, okrucieństwa i z tego, że niezbyt sprzyja herosom. W tym opowiadaniu chcę Wam przekazać, że nawet ona może się zmienić. Że jej serce, tak jak serca innych może się ogrzać. Życzę miłego czytania i innego spojrzenia na Chione.
Chione (autorka).

Wpatrywałam się w swoje odbicie w szklanej tafli lustra. Byłam taka piękna. Piękna jak bogini, którą zresztą byłam. Miałam szare oczy, prawie białe, blond włosy i mleczno-białą skórę. Byłam bardzo wysoka, nawet jak na boga w ludzkiej postaci. Moja suknia była zwyczajnym śniegiem, tak zaczarowanym przeze mnie by nie topniał, oblepionym wokół mojego ciała. Buty miałam z lodu.
Nagle usłyszałam krzyk zza drzwi, które chwilę później otwarły się z hukiem, rozwalając się o ścianę.
– Chione! Ojciec chce z tobą rozmawiać! Nie był w najlepszym humorze. Mam nadzieję, że tymczasowo wywali cię z domu. Tymczasowo, bo inaczej nie będę miał kogo denerwować – mój głupi brat oparł się o framugę już nieistniejących lodowych drzwi.
– Już idę – mruknęłam.
Przechodząc obok niego nie omieszkałam przejechać swoją ręką po jego ramieniu. W ten sposób wytworzyła się na jego skórze cienka warstewka lodu.
Zaklął po cichu.
– Siostra, czy ty musisz być taka wredna? – spytał.
– Owszem, muszę – odparłam.
Zeszłam po schodach, wykutych w nie topniejącym lodzie.
– Cześć tato  – przywitałam się.
– Chione, to poważna sprawa – oznajmił prosto z mostu ojciec – ustaliliśmy wspólnie z Zeusem, że nikt z tobą nie może wytrzymać. Ty po prostu ociekasz czystą nienawiścią do wszystkich i wszystkiego. Tak dalej nie może być. Jesteś złośliwa i okrutna. Omówiłem dokładnie twój problem z naszym królem i padł wyrok:
Dopóki twe serce nie ogrzeje się choć trochę, zostaniesz w obozie herosów. Będziesz miała zakaz opuszczania Nowego Jorku. Jeśli zrobisz najmniejszą krzywdę jakiemukolwiek z herosów, zamienimy cię w śmiertelniczkę.
Ta wiadomość mną wstrząsnęła. Niby jestem okrutna? Wypraszam sobie mówienie o mnie takich bzdur. Jednak w głębi duszy czułam, że powiedział prawdę.
– Co?! – krzyknęłam – Nie możesz! Nie masz prawa jestem pełnoletnia od 5 tysięcy lat! To ja decyduję o swoim życiu! Jestem już dorosła! Nie rozkazujesz mi! Równie dobrze mogę mieszkać np. w Wirginii, co tutaj! I wiesz co?! Wyprowadzam się tam! Teraz! Dzisiaj! W tym momencie! Mam dosyć ciebie! Mam dosyć braci! Jeden z nich, właśnie roztrzaskał mi drzwi w drobny mak! Jesteście wszyscy nienormalni!
Moja wrzaskliwa wypowiedź najwyraźniej nie zrobiła na nim żadnego wrażenia. Stał, gdzie stał.
– Chione – oznajmił spokojnym głosem – jedziesz do obozu herosów. Zaraz. Słowa ojca zlekceważyć nie można. To jest święte prawo. Tylko najpierw odrobinę cię zmienimy.
Tata (Boreasz, bóg wiatru północnego – przyp. autorka) obrzucił mnie krytycznym spojrzeniem. Machnął ręką i stałam się 16-letnią dziewczyną o średniej długości, brązowych włosach. Stałam się niska. Moje oczy zwykle lodowato szare zmieniły się w oazę zieleni. Skóra nadal była porcelanowo biała. W ręce trzymałam plecak.
– A teraz pa pa – zanim zdążyłam zaprotestować, ojciec zmienił mnie w kawałek lodu, w którym odbijała się moja twarz i wyrzucił przez okno. Wiedziałam z doświadczenia, że gdy lód dotknie ziemi, z powrotem odzyskam ludzką postać. Nie jest to wcale przyjemne. Uwierzcie. Podróż potrwa parę godzin, bo nasz lodowy pałac znajduje się naprawdę wysoko.
Powoli zaczęłam się dostrajać psychicznie do wszechogarniającej nudy.

Podobało się? Jeśli nie, to nie będę pisać dalszych części. Proszę, odpowiedzcie.
Chione