Bez Pokory (Prolog)

Drzwi otwarły się z głośnym hukiem.  Adam wiedział, że nadchodzi jego koniec. Jego przyjaciele nie żyli i został sam. Adam pogodził się ze śmiercią. Jednak był rozgoryczony, ponieważ nieudało mu się uratować skarbu i teraz ta potężna broń wpadnie w ręce wroga.
Adam nie miał zbyt wiele czasu, na walkę z myślami. Pomieszczenie wypełniło się złowrogimi wojownikami. Było ich około dziesięciu. Trzech z nich miało łuki, reszta dzierżyła długie, stalowe miecze. Na ich czele stał ON, w tym swoim przyozdobionym, czarnym hełmie. Adam uniósł miecz i ruszył do ataku. Nie zdążył postawić dwóch kroków, gdy strzała utkwiła w jego kolanie. Chłopak, nie zważając na ból biegł, dopóki strzała nie ugodziła go w ramię. Wtedy zatrzymał się, a ON podszedł do niego i zamachnął się mieczem. Adam odbił jego cios, ale został uderzony łokciem w brzuch. Chłopiec zgiął się wpół i został uderzony płazem miecza w głowę. Adam upadł na podłogę, dzwoniło mu w uszach i był bliski omdlenia. Z wysiłkiem podniósł się na kolana. Próbował wstać, ale nie dał rady.  Thomas, jego śmiertelny wróg, a wcześniej najlepszy przyjaciel zrzucił swój piękny, ozdobiony hełm i teraz uśmiechał się do Adama.
– Gdzie to jest?- spytał Tom. Widząc milczenie Adama powiedział:
– Daj spokój,  znalezienie tego  zajmie nam kilka chwil, ale możesz uratować swoje życie…
– Nigdy- wycharczał Adam, próbując sięgnąć po sztylet, ukryty w pasie na miecz. Tom przewidział ten manewr, skręcił dłoń Adama tak mocna, aż nóż upadł na ziemię. Zdradziecki przyjaciel sięgnął po miecz i przyłożył go do gardła herosa.
– Mów, albo…. słowa Toma zagłuszył dźwięk konchy.
Adam krzyknął z  radości, bo nadeszły tak długo oczekiwane posiłki.
Po chwili jego krzyk zamienił się w krzyk agonii, gdy zimne, stalowe ostrze wbiło się w jego brzuch i brutalnie wyrwało duszę Adama, posyłając go w ramiona śmierci.
Ostatnią myślą Adama było to, że wypełnił zadanie i dotrzymał słowa, danemu Masonowi.