Zwyczajna

OD AUTORKI: To opowiadanie chciałabym zadedykować wszystkim blogowym strzelcom. Napisałam je z okazji moich urodzin, które odbędą się 29 listopada. Zainspirował mnie jeden z użytkowników pisząc w komentarzu, pod którymś z opowiadań, że chciałby przeczytać opowiadanie o herosie bez szczególnych zdolność. Nie wiem czy będzie miało jakiś ciąg dalszy, bo nie mam na nie dobrego pomysłu. Może jak będą dobre komentarze w dużej ilości to coś wykombinuję.

– Elion wstawaj, bo się spóźnisz!- usłyszałam wrzask mamy dochodzący z kuchni. Otworzyła niechętnie oczy i popatrzyłam za okno. Sądząc po kolorze nieba, była 6:49.

– Zaraz wstanę- odkrzyknęłam i wcisnęłam się mocniej w poduszkę. Nienawidzę szkoły.

***

            Do moich uszu doszedł jakiś przeraźliwy dźwięk. Momentalnie zerwała się z miejsca i rozejrzałam wściekłym wzrokiem w poszukiwaniu źródła hałasu. Wyjący piosenkarz dochodził już do refrenu piosenki. Mój wzrok padł na radio stojące na stole. Uderzyłam je z całej siły. Piosenka ucichła w połowie słowa „baby”. Zabiję Syriusza, zabiję!

Sprawdziłam godzinę na zegarku. Z moich ust wyrwało się niecenzuralne słowo. 7:49. Wystrzeliłam z łóżka jak z procy. Ubrałam się, złapałam jabłko i butelkę wody z kuchni. Biegłam po schodach i nagle ŁUP!!, a resztę schodów przebyłam koziołkując. Opadłam boleśnie na moje cztery literki. Po chwili do bóli w dolnej części ciała doszedł jeszcze tępy ból głowy, po tym jak mój czarny plecak stoczył się za mną po schodach. Przez kilka minut siedziałam i przyglądałam się z głupkowatym uśmieszkiem czarnym plamkom latającym wokół mojej głowy. Kiedy wreszcie się otrząsnęłam było już po ósmej. Buty i kurtkę założyłam w tempie, którego jak na złość nigdy nie mogłam osiągnąć na lekcjach w-f. Wybiegłam z domu zamykając go szybko, a jak się później dowiedziałam, w ogóle mi się to nie udało.

***

Tego dnia pobiłam swój rekord. 1,75 km w 7 minut. Wpadłam do szatni spóźniona o jakieś dwadzieścia minut i zobaczyłam moje koleżanki z klasy siedzące spokojnie w szatni. Na mój widok uśmiechnęły się i rzuciły niedbale cześć.

– Czemu nie jesteście na lekcjach?- wydyszałam ledwo łapiąc oddech.

– Mamy na drugą lekcyjną- poinformowała mnie ładna, wysoka blondynka o śnieżnobiałych zębach. Była to moja przyjaciółka, Alice.

Wybałuszyłam na nią oczy. Że co?! Ja tu lecę jak głupia, a tu się okazuje, że mam jeszcze jakieś pół godziny do dzwonka na lekcje?

Podeszłam do najbliżej szatni i zaczęłam uderzać w nią głową z całej siły.

– NIE-NAWIDZĘ-SZKO-ŁY!!!!- wrzasnęłam tak głośno, że pani ze świetlicy, która znajdowała się w piwnicy, tak samo jak szatnie, wychyliła się, żeby sprawdzić co się dzieje. Nauczycielka podeszła do mnie. Miała blond włosy i dużą głowę, ale jej rysy były dziwnie lwie.

– Jak się nazywasz?- spytała tonem, który zapowiadał kłopoty.

– Elion Mes, prze pani- odparłam.

– Kto jest twoim wychowawcą?- dopytywała się.

– Pan Blopis- odparłam powoli.

– Dostaniesz uwagę moja droga.

– Za co, prze panią?

– Za niszczenie mienia szkoły i wywrzaskiwanie obraźliwych zdań- odparła ostro nauczycielka.

– Ale ja nie niszczyłam mienia szkoły! Nic nie zrobiłam!- krzyknęłam rozpaczliwie.

– I jeszcze śmiesz twierdzić, że kłamię? Jesteś bezczelna!

– To pani sobie coś zmyśla!- wrzasnęłam.

– Nie pyskuj mi tu, dziewczyno!

– Elion, daj spokój! Możesz tylko wpędzić się w jeszcze gorsze tarapaty- powiedziała Alice.

– Twoja koleżanka ma chociaż trochę oleju w głowie- odparła nauczycielka kpiącym tonem. Chciałam się na nią rzucić, krzyknąć, że nie ma za grama mózgu w swoim pustym czerepie i trzepnąć ją prosto w nos, ale zamiast to zrobić pozwoliłam jej odejść.

– Czyli jak na razie urodzinki nie za dobre?- spytała Alice.

– Urodzinki?- spytałam zupełnie zaskoczona.

– 29 listopad, kończysz trzynastkę? Dobrze pamiętałam?- spytała.

– A, tak urodzinki- odparłam. Wiedziałam już od rana, że o czymś jeszcze zapomniałam.- Hip hip hura- powiedziałam wisielczym tonem.

***

            Cały dzień minął mi podobnie. Zapomniałam pracy domowej ze wszystkich przedmiotów. Przez tą głupią świetlicowa babę miałam rozmowę z wychowawcą, ale pan Blopis to równy gość, nie tak jak reszta tych nadętych bufonów. Wypytał się mnie co dokładnie się stało powiedział, że mi wierzy i nie będę miała więcej kłopotów z tego powodu. Mylił się.

Mieliśmy zastępstwo z tą idiotką. Wypytywała mnie ze wszystkich szczegółów i tematów, których nie mieliśmy. Wstawiła mi jedynkę z odpowiedzi ustnej. Wredny babsztyl.

Ale była też lekcja wychowawcza. Usiadłam w ostatniej ławce, miejscu które najtrudniej dojrzeć. Poprosiłam Alice, żeby pożyczyła mi szczotkę i zaczęłam czesać moje brązowe długie włosy. Rano nie zdążyłam tego zrobić i bardzo żałowałam. Skończyłam właśnie je czesać i plotłam je w poczwórny warkocz, kiedy w klasie rozległo się pukanie.

– Proszę- powiedział pan Blopis i w klasie zapanował spokój. Drzwi otworzyły się i do pomieszczenia weszło dwóch nastolatków. Znałam ich z widzenia. Jeden miał czarne włosy i był dobrze zbudowany, a drugi miał już zarost i chodził o kulach.

– Cześć, Percy- powiedział nauczyciel.

– Cześć, Paul- odparł chłopak nazwany Percym.- Chciałem się tylko upewnić, że po tej godzinie podrzucisz nas do domu.

– Oczywiście, że tak- odparł Pan Blopis.- Może zaczekacie w klasie. Na końcu klasy są dwa wolne miejsca- zaproponował wskazując miejsca obok mnie.

– Z chęcią, Paul- odparł Percy.

Miałam ochotę krzyczeć, kiedy chłopak i jego kumpel usiedli koło mnie. Chwile gadali między sobą, a ja miałam wrażenie, że ten kulawy wciąga powietrze jak zwierzę kiedy chce coś wyczuć. Potem Percy się do mnie odezwał.

– Hej, jestem Percy Jackson, a to Grover- przedstawił się.

– Elion Mes- powiedziałam.

-Ej, czy ty przypadkiem nie masz starszego brata Syriusza?

– Tak- odparłam krótko i ostro.

Wszyscy zawsze kojarzą Syriusza nie mnie. Mama usprawiedliwia jego oceny jego dysleksją. Ja też na nią cierpię i mam o niebo lepsze oceny niż on! Syriusz się źle zachowuje. Przecież ma ADHD, to nie jego wina! Elion pokłóciła się z nauczycielką. Szlaban. Ja też mam ADHD, ale czy to coś zmienia?! Nie. Wszyscy od razu zapamiętują Syriusza, bo jest wredny, ponury i aspołeczny. A ja jestem miła dla ludzi, których spotykam. I? Nic. Zachowują się jakbym była pyłkiem.

– Chodzę z nim do klasy- dodał Percy.- Nie jesteście podobni.

– Mamy różnych ojców- powiedziałam obojętnie. Mówiłam to setki razy.

– Twoja mama wyszła za mąż dwa razy?- spytał. Co on ma do moich spraw rodzinnych?!

– Nie- powiedziałam chłodno.- Jeden idiota ją zostawił, a później zrobi to drugi.

– A mama coś ci mówiła…

– Co ty masz do moich spaw rodzinnych?! Spływaj na drzewo ty glonie!- nie wiem skąd mi się wziął ten glon, ale miałam wrażenie, że to do niego pasuje.

Chłopak się ode mnie odczepił.

***

Cały dzień był do chrzanu. Syriusz i mama zapomnieli o moich urodzinach, a ja nie miałam zamiaru im o tym przypominać.

Siedziałam na łóżku i gapiłam się na odbicie w lustrze które, stało na stole. W uszach miałam słuchawki z których płynęła ostra rokowa muzyka. Użalałam się nad swoją beznadziejnością. Sam wygląd był przeciętny. Brązowe włosy w najpospolitszym odcieniu, ani falowane, ani proste, takie byle jakie. Ledwo opalona cera z odrobiną pryszczy, jak u każdej trzynastolatki. Wzrost miałam średni, a sylwetkę przeciętną. Zupełnie przeciętna dziewczyna wtapiająca się w tło. Nie wyróżniałam się ani charakterem, ani wyglądem, ani sposobem ubierania, ani nawet wielkimi zdolnościami.

~Jestem beznadziejna~ pomyślałam.

I wtedy nad moją głową pojawiła się świecąca lira, coś w stylu hologramu.

– Aaaaaaaaa!!!!- wrzasnęłam. Do pokoju wpadła mama i Syriusz. Nad głową Syriusza też pojawił się symbol. Czarne nożyczki.

– Jedziecie na Obóz!- powiedziała mama i siłą wyciągnęła nas z domu. Wsadziła nas do auta i pojechaliśmy gdzieś.

Mama wysadziła nas pod jakimś wzgórzem. Weszliśmy tam i zobaczyliśmy śliczny obóz.

***

            Tak dowiedziałam się, że jestem heroską i w ogóle. Teraz pewnie chcecie epickiej opowieści moich wyczynach? Misja i ocalenie świata? Rozczaruje was. Nawet jako córka Apolla nie umiałam strzelać z łuku. Kompletne zero, nic. Śpiewanie? Jak lubicie śpiew waleni to się polecam. Wiersze? Drewno, nie wiersze. A może chociaż bieganie? Dzieci Aresa są szybsze. Jak zwykle beztalencie i tło dla braciszka. On się popisywał i w ogóle. Syn boga śmierci. Zabił kilka kaczek nadprzyrodzoną mocą i od razu bohater. A to opowiadanie jest dowodem tego, że nawet pisać nie umiem. Apollo pewnie się pomylił i nie jestem jego córką. Każdego kto to przeczyta proszę o wybaczenie za zmarnowanie kilku minut jego życia, które jest na pewno lepsze niż moje. Może się potnę?