Zemsta Szalonego Gofra (Prolog)

Z dedykacją dla Myksy, Hermesowej21, Arachne,  Adminki, Filio, Sog, Adiego, Halta, CllarsseXD, oraz wszystkich innych, których teraz nie wymienię bo boli mnie głowa. No i dla kochanej telekomunikacji polskiej, z utrudnienie wysłania tego.

Szczęśliwego nowego roku, oraz pijanego (colą oczywiście 😉 sylwestra.

Oviec

PS. Wiem że krótkie, ale to tylko taka próbka. Miłego czytania.

Nazwa nie ma nic wspólnego z fabułą, to tylko takie wkurzanie niepełnosprytnych i nadpoważnych „OMG co za dzieci na blogu” ;]

Nasze wojska były zdziesiątkowane. Gdy zaskoczyli nas w lesie tylko nasza broń dała nam szansę na przeżycie. Ale podczas ucieczki przez rzekę, większość odmroziła sobie stopy. Sandały nie chroniły przed zimnem. Połowa z tych, którzy odmrozili sobie stopy, straciła palce, gdy zdejmowali sandały by ogrzać nogi przy ognisku, zdjęła również palce i zmarła z zakażenia, wrzeszcząc, z gorączką na ciele. Obozowaliśmy teraz w lesie, w pośpiesznie ufortyfikowanym wzgórzu. Wszędzie paliły się ogniska, choć każdy wiedział, że to tylko ułatwiłoby szukanie nas wrogowi. Ale każdy z nas był Hellenem i wolał pomrzeć w walce niż w głodzie i zimnie. Po obozie ponosiły się pomruki, niektórzy bali się. Ci słabi głupcy bali się ruin, które były na wzgórzu. Głupcy, ruiny tylko pomagały nas chronić. Podniosłem się i poszedłem do ogniska z drugiego kręgu. Obóz był podzielony na kręgi. W najwyższym punkcie, był krąg pierwszy, dowódców – byli najbardziej narażeni na ostrzał, ale zasłużeni wojownicy i stratedzy wiedzieli o tym i przyjmowali to z dumą. Drugi kręg, przeznaczony był dla doświadczonych wojowników. Później, aż do jedenastego kręgu, doświadczenie malało wraz z wysokością kręgu. Dwunasty kręg, był przeznaczony dla zatwardziałych strażników, oraz pułapek. Przy ognisku zauważyłem sześć osób. Wszyscy milczeli, pożywiając się dziczyzną. Usiadłem, wyczuwając napięcie. Nagle usłyszałem grzmot. I oślepił mnie blask światła. Albo na odwrót. Przymrużyłem oczy. Zacząłem się przyzwyczajać, a blask ustępować. Nad ogniskami, pojawiła się źródło blasku. Postać. Zamiast tuniki, miał dziwny, dwuczęściowy ubiór. Brązowe włosy, padające na włosy. Drugi i pierwszy krąg w oka mgnieniu wyciągnął swoje włócznie, wkrótce zrobili to co odważniejsi z innych kręgów. Nastała cisza. Dotknąłem instynktownie naszyjnika, poczułem jego moc.

– Kimże jesteś, demonem, czy jakąś postacią boga?

Spytałem, w duszy woląc by odpowiedź nie nadeszła

– Ani jednym, ani drugim – zaśmiał się, głosem zielonego rekruta – ale wiem kim wy jesteście. I po to przychodzę. Mój Pan da wam szansę. Jeżeli do jutra się poddacie, oszczędzimy, was, wasze rodziny i wasze miasta. Oczekujemy tylko hołdu, oraz złożenia przez was broni.

– Kłamca! – wykrzyknął jakiś Ateńczyk z trzeciego kręgu – giń! – jego włócznia poszybowała, lecz po chwili blask się wzmocnił.  W powietrzu zawirowały jakieś gliniane tabliczki, wbijając się w właściciela włóczni. Blask znikł. W ognisku drugiego kręgu leżał ten który rzucił wł

ócznią. Zbliżyłem się. Niemożliwe. Był przeszyty wieloma włóczniami, każda złamana. Nie, to nie prawda. Jego włócznia powinna trafić idealnie w postać. Podszedłem bliżej. Na każdej z nich widniał znak. Ten sam, który widniał na tarczy, leżącej teraz u moich stóp.