Pamięć (Prolog)

Dedykuję to opowiadanie wszystkim, którzy mnie znają i pamiętają.

                                                                                                                           Io

– Chejronie, możemy?- zapytała Piper.

– Jeżeli to ma wam pomóc… Ale to nie jest dobry pomysł. Pewne tajemnice powinny pozostać w sekrecie. Czemu to ma w ogóle służyć?

– Jeżeli mamy połączyć się z Rzymianami, to by znowu nie doprowadzić do wojny musimy ją poznać. Musimy – powiedział Jason z nutką determinacji w głosie.

Centaur westchnął ciężko:

– Dobrze, idźcie.

– No to w drogę! – wykrzyknął Leo, ale szybko zamilkł widząc twarze towarzyszy- Chodźmy… – mruknął tylko ruszając w stronę domków.

********************

Stanęli przed domkiem nr. 28. Był to mały, lecz dość wysoki budynek. Ściany mieniły się złotem miedzią. Nad bogato rzeźbionymi drzwiami lśniła klepsydra, w której piasek wiecznie opadał na dno następnie delikatnie osuwał się na ziemię tworząc ornamentalne wzory.

-Ciekawe, dlaczego właśnie tu?- Zapytał zniecierpliwiony Leo.

– To przecież domek Mnemosyne. Bogini pamięci. Czyja córka mogła by coś lepiej zapamiętać jak nie córka PAMIĘCI? – stwierdziła oczywistym tonem Piper.

– Aha… no to wchodzimy?

– Tak- Jason zapukał do stalowych drzwi.

Weszli do środka. W przytulnym pokoju mieściło się dwa razy więcej ksiąg i zwojów niż miały dzieci Ateny. Naprzeciwko misternie wykutego kominka stały wiktoriańskie fotele. Nad paleniskiem wisiał portret pięknej złotowłosej kobiety o rozmarzonym spojrzeniu. Było tu wiele przedmiotów ze wszystkich wieków i wszystkich krajów świata. Na staromodnym stole leżały mapy i stary miedziany teleskop. Dębową podłogę zdobiła skóra tygrysa, a na ścianach popowieszane były różne rodzaje broni. Całości dopełniało wielkie średniowieczne łóżko.

Piper poczuła się tu jak w domu. Wspomnienia wydawały się wyraźniejsze, lecz nie czuła ich ciążenia.

– Ładnie tu- stwierdziła patrząc na Jasona, który uważnie obserwował pomieszczenie. Miał na sobie fioletową koszulkę i jeansy.

– Jest tu ktoś?- Leo rozejrzał się.

– Jestem i słucham was – im oczom ukazała się dziewczyna.

Wyglądała na około osiemnaście lat. Była bardzo podobna do kobiety z obrazu. Złote włosy, rozmarzony wyraz twarzy, a oczy szalenie szmaragdowe. Ubrana w jeansy i szmaragdową tuniką wyglądała jak normalna nastolatka. Na nadgarstkach miała złote bransolety, a na jej szyi lśniła prosta, miedziana klepsydra. Jej rozpuszczone włosy opadały na zgrabne ramiona… a w oczach dziewczyny był widoczny ból.

– Siadajcie- wskazała fotele i kanapę stojącą koło kominka.- Tak rzadko ktoś mnie odwiedza… Chcecie coś do picia? Gorącą czekoladę?

– Poprosimy- odparła grzecznie Piper.

Gdy dziewczyna wróciła z czekoladą i usiadła na fotelu koło nich, córka Afrodyty zabrała głos:

– Przychodzimy, by dowiedzieć się czegoś o konflikcie Rzymsko- Greckim. Mogłabyś na pomóc?

Szmaragdowe oczy dziewczyny zabłysły.

– Rozumiem…- wyszeptała.- Chcecie poznać historię herosów mordujących się nawzajem?

– Tak- odpowiedział twardo Jason.

– No dobrze… Wiecie kim jestem?

– Noo..yyy… no tą córką ,, Pamięci’’- powiedział inteligentnie Leo.

– Tak, jestem córką Mnemosyne. Nazywam się Sansa i przeżyłam tą wielką zagładę herosów, przez śmiertelników zwaną wojną secesyjną. Bogowie dali mi nieśmiertelność, by zawsze był ktoś kto to pamięta. Dawne rany może i się zagoiły, ale głos, który słyszycie; głos nastolatki, jest tylko głosem starej zmęczonej kobiety…

Piper miała ochotę uciec z domku, gdy spojrzała jej w oczy czaił się tam ból, ale też strach i zmęczenie. Nie była pewna czy dalej chce tego słuchać, ale ciekawość wzięła górę. Zamknęła oczy czekając na ciąg dalszy opowieści.

CDN

Małe info:

Mnemosyne to bogini pamięci trwałej i żywej, wyrocznia greckiego antyku – w literaturze symbol pamięci epickiej i realistycznej. Pamięci, która zna samą siebie i która siebie prześwietla.