Oszustwo Herosa (7)

Utykam w kisielu.

Atak bogów. I to nie byle jakich. Zeus, Posejdon i Hades – Wielka Trójka. Aż się boję pomyśleć co ta dziewczyna zwojowała.

Może lepiej opowiem Wam, co działo się dalej.

W oczach Sarafine coś błysneło, a wszystko wogół nas jakby… zgęstniało.
Poczułem się jakby nagle Wzgórze Herosów utoneło w kisielu albo galaretce.

Sara nagle wzieła głęboki wdech. Widząc jak przez chwilę się zachwiała sprawiała wrażenie jakby coś zabrało jej prawie całę energię. Podeszła do Mike’a Clovney’a i wzieła do rąk miecz, który leżał obok chłopaka.

Dziewczyna poruszała się niezwylke swobodnie. Za to ja wogóle nie mogłem się ruszyć. Z trudem spojrzałem na Chejrona, który usiłował ruszyć nogą i, jak się domyślam, podejść do Sarafine.
Wyglądało to komicznie. Bo co utwierdzony w kisielu centaur mógł zrobić?
Tak wiem. Nic.

Gdy znów uchwyciłem wzrok Sary poczułem jak odzyskuję władzę w koniczynach. To samo stało się z Thalią, Chejronem i Annabeth.

Zapadłaby niezręczna cisza, gdyby nie jakiś szept z tyłu mojej głowy. Odwróciłem się i w tym samym momencie zrozumiałem, że nie tylko ja go słyszę. Córka Zeusa spojrzała na mnie z pytającym wyrazem twarzy.
Wzruszyłem ramionami i nagle coś spowrotem przykuło moją uwagę.
Szept zmienił się w głos mojego ojca. Posejdona.
Uważaj Perseuszu. Ta dziewczyna chce Wami pokierować.

Sarafine zamknęła oczy. Gdy je otworzyła nie były zielone czy czarne.
Były złote.
-Jestem Kreja. – powiedziała. – Córka Kronosa.

W myślach zagrzmiały mi głosy Wielkiej Trójki.
„Zginiesz. Nie powinnaś istnieć.”

                                                                                                                                                                   CDN