Opowieści zmiennej treści- interesujące życie Michaela

Michael:

Był  zwykły, ciepły wieczór. Byłem tak zmęczony całym dniem nic nie robienia, że byłem mocno padnięty. I jeszcze muszę iść na kolację. Jakby nie mogli dawać jedzenia w domkach, przy łóżku. Już na samą myśl o ciepłym kocyku i miękkiej podusi stałem się trzy razy bardzie zmęczony niż przedtem.

– Trzeba iść na ognisko?- spytałem się leniwie Chejrona. Nie miałem już siły na nic. Chciałem tylko spać. I śnić. O niej. Ona była taka piękna i utalentowana. Nieosiągalna. Hannah Montana.

– Miło by było gdybyś zaszczycił nas swoją obecnością.- odpowiedział centaur.

-A czyli nie muszę iść.-odparłem. Podszedłem do mojego stolika. Nasz cały domek liczył około dziesięciorga obozowiczów. Zjadłem szybko owsiankę i popędziłem jak najszybciej do łóżeczka. Zrzuciłem szybko buty i zanurkowałem pod kołderkę. Ooooo… jak miło! Zamknąłem oczy i od razu zasnąłem.

Płynąłem kajakiem po jeziorze. Obok była ona. Istna blond ofensywa! Odwróciła się do mnie. Uśmiechała się! Miała cudowne perłowobiałe ząbki. Takie równe, idealne. A śmiech! Niczym koń proszący o dodatkową porcję owsa.

Była ubrana w biały, obcisły top z ostro różowym bolerkiem z cekinami. Do kompletu miała różową spódniczkę, o dwa numery za małe. Efekt był taki, że fałdy tłuszczu wylewały się z niej. Lecz i tak była piękna… do czasu dopóki rekin nie odgryzł jej głowy. Krew zaczęła się lać we wszystkie strony, plamiąc mi moje nowe, śnieżnobiałe spodenki. Przecież tego już się nie da sprać. Spodnie do wyrzucenia. I w dodatku zacząłem tonąć.

Woda zaczęła mi wlatywać do ust, nosa i uszu. Fajnie, zaleje mi mózg. Eirene pewnie powiedziałaby, że nie mam mózgu, ale mniejsza z nią. Kogo ona obchodzi?

Nagle coś pociągnęło mnie za nogę. Było to zombie Hannah Montana bez głowy. Dlaczego mnie to nie dziwi? Aaaa…. ja przecież śnie! No to chcę być na Karaibach! Pufff… I nagle znalazłem się w oku cyklonu. Ja to mam szczęście. Właśnie przygwoździła mnie palma kokosowa. Dobra, dlaczego ja pomyślałem o Karaibach skoro od tygodnia mówią tylko o huraganie Irene? No tak! Głupota jest zaraźliwa. Stanowczo za długo przebywam w jednym pomiszczeniu z Eirene.

Musiałem się mocno skupić, aby wylądować w Kalifornii. Ożesz ty w mordę! Siedziałem w super ekstra wypasionym lexusie, a przed maską tańczyły dziewczyny z „California Gurls”! To mi się podoba! Znaczy podobało dopóki nie zostałem obstrzelany miętówkami.  Przez żelkowe misie. Zaczęły mówić coś po niemiecku. Das ist wojna. Tylko tyle zrozumiałem. Okej, więc przenieśmy się do… Paryża!

W mieście miłości było cudownie! Co chwila zaczepiały mnie dziewczyny. Szkoda, że nic nie rozumiałem co do mnie mówiły. Ale co mi tam. Nigdy nie miałem powodzenia u lasek, więc wykorzystam daną chwilę. Rozkoszowałem się towarzystwem trzech przepięknych dziewcząt. Wszystkie wyglądały niemal jak Afrodyta. Każda z nich była inna; inny typ urody i śmiech. Życie jak w Madrycie! Jeśli tylko w Madrycie ładne dziewczyny przeobrażają się znienacka w obrzydliwe paszczury o krzywych zębach i mocno nieświeżym oddechu. Nie no ja mam dość! Kto wymyśla taki scenariusz! Ojciec?! Dlaczego?

Ehhh…. Tak to jest być herosem. Nic nigdy nie wiadomo. To jak pytanie przy tablicy. Nie wiesz co cię czeka. Co chcesz mi przekazać ojcze? O bogowie ja mam już dość! Tu obrywam mietówkami, tu erynie chcą mnie zabrać na lody, a tam zombie Hannah Montana chce  ze mną chodzić! To już są szczyty szczytów!

Sceneria uległa zmianie. Znajdowałem się w pustej sali kinowej. Siedziałem przykuty to fotela. Nie mogłem się ruszyć. Zacząłem panikować. Po chwili na ekranie pojawił się film. Był tam Jigsaw, Pan Układanka.

-Witaj Michaelu! Zagrajmy w grę. Masz pięć minut, aby uratować nie tylko siebie, lecz także … CHOMIKA SWOJEJ SIOSTRY!!! Jeśli nie wyrobisz się w czasie spotka Cię coś znacznie gorszego niż śmierć. Czas rozpocząc grę.

– Fajnie, a gdzie podpowiedź?- zapytałem się. Przecież zawsze była! Dobra muszę się stąd uwolnić. Pamiętam jeden fragment z ktorejść części „Piły”, nie pamiętam której, kiedy koleś musiał wydłubać sobie oko, bo miał tam klucz. I frajer tego nie zrobił. Głowa została zakleszczona w takiej pułapce. Próbowałem takiego numeru na wrogu numer jeden, ale skończył się to tylko złamanym nosem. Moim nosem.

Czas  nieubłagalnie mijał, a ja nie mogłem się wydostać.  Zostało mi już tylko 30 sekund. To koniec! Umrę jako kolejna ofiara seryjnego mordercy. Ale zaraz. On powiedział, że są rzeczy gorsze niż śmierć. Ciekawe co miał na myśli? Trwałą ondulację? Źle zrobiony peducure? Wolałem nawet o tym nie myśleć. 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1…

Nigdy bym się tego nie spodziewał. Kiedy minął mój czas na ekranie pojawił się… Justin Bieber! Ja mam już tego wszystkiego po dziurki w nosie! Budzę się! W tej chwili! Budź się Michaelu, no budź się! DO JASNEJ CHOLERY ON ZACZYNA ŚPIEWAĆ!!! Dostatecznie zmotywowany skupiłem się mocno na pobudce, że kiedy się obudziłem rąbnąłem głową w półkę, z której zaczęły spadać różne dziwne rzeczy jak: kula do kręgli, bile do billarda, książki w twardej oprawie, kamienie (?) oraz jakiś proszek. Chyba świerzbiący. Szybko strzepnąłem go z moich włosów. Zerknąłem do lustra. Teraz moja głowa wyglądała tak jakbym miał łupież. To nie był przypadek. A sprawca siedział w fotelu głośno śmiejąc się i nagrywając wszystko kamerą. Eirene. No jasne, a kto inny?

-Męczenie ciebie jest zabawne, wiesz?- powiedziała, krztusząc się śmiechem.- A najlepsze jest to, że nagrałam cały twój sen!

-Skąd ty masz tą kamerę?- zapytałem się wściekły.

-Mam znajomości.- dziewczyna odparła krótko.

– Kogo tym razem zbajerowałaś?- Dlaczego ona zawsze ma to czego chce?

-Nie znasz.- Uśmiechała się bezczelnie. – Leo.

– Od kiedy Leo jest po złej stronie mocy?!- Poczułem się zdradzony. Jeszcze wczoraj był moim kumplem, a dzisiaj dostarcza najgorszej dziewczynie w promieniu tysiąca kilometrów kamerę, która nagrywa sny? Nie wiem dlaczego, ale ją uderzyłem. Wymierzyłem jej takiego plaskacza, że na policzku został ślad mojej dłoni. Nie powiem, ręka mnie zabolała. A córka Eris bez słowa opuściła mój domek. Niestety wiem, co to oznacza: krwawą wojnę.

A na samym początku tej oto wojny, kaseta zaczęła migrować z domku do domku. Z dnia na dzień stałem się pośmiewiskiem całego obozu. Dzięki Eir, jesteś podła! Jedynym miejscem, gdzie czułem się bezpieczny był domek Hypnosa. Tylko tam ze mnie nie szydzili. Bo spali.

ALE JA JEJ JESZCZE POKAŻĘ!