Nieoczekiwane spotkanie z obcą cywilizacją

Z góry uprzedzam: to opowiadanie powstało podczas jednego z moich napadów Głupawki Nieuzasadnionej. W wersji pierwotnej było przeznaczone jako zadanie na język polski.  Nie biorę odpowiedzialności za wszelkiego typu urazy psychiczne lub ich brak po przeczytani tego czegoś. Pozdrawiam wszystkich i życzę zdrowia. Powodzenia!

Ten dzień nie zapowiadał się najlepiej. Osiem lekcji, dwa sprawdziany i trzy kartkówki. I jeszcze same najcięższe lekcje. Zdecydowanie nieciekawa sprawa. W dodatku tego ranka zaspałam. Do szkoły poszłam bez śniadania, częściowo nieprzygotowana.

Był ciepły, grudniowy poranek. Słońce świeciło, od białości śniegu zęby bolały. Wpadłam do szkoły na 4 min przed dzwonkiem. Chemia, geografia, biologia, angielski i Francuzki jakoś przeszły. Kartkówki napisane, może będzie dobrze… Potem przyszła kolej na dwie ostatnie lekcje – matematykę i drugą chemię. Odbębniliśmy i to i z radością udaliśmy się do domów.

Ja postanowiłam wrócić na piechotę. I – jak to ja poszłam sobie przez las. Pobawiłam się w Czerwonego Kapturka i zrobiłam sobie bukiet kwiatów. Tj. z gałązek, (który i tak potem wyrzuciłam). Zdecydowanie musiałam odreagować szkołę, więc zaczęłam sobie przypominać, co ciekawsze fragmenty z przeczytanej niedawno książki.

Kiedy tak sobie szłam, zaczęło mi coraz bardziej odbijać.

Bez szpitala psychiatrycznego w moim przypadku się raczej nie obędzie. Ale cóż…. Doszło do tego, że zaczęłam się bawić w kota, równocześnie podśpiewując „Szła Dzieweczka”.

W ten sposób skacząc po czym popadnie i wyjąc na całe gardło, jakby mnie ze skóry obdzierano, szłam przez las.

– „Szłaa dzieweeczka doo laseeczka, doo zieloonego, aha-ha!”

– Eee.. ja przepraszam, czy ty się dobrze czujesz? – usłyszałam

Zaskoczona rozejrzałam się dookoła, szukając źródła dźwięku.

– O! Odwala mi!  – zauważyłam inteligentnie i spokojnie wróciłam do przerwanych czynności.

A przynajmniej chciałam wrócić, bo po kilku krokach wpadłam na taki fajny czerwony, pokryty łuską i zakończony pazurami Głaz.

Co prawda, dotychczas nie słyszałam, żeby głazy miały łuski i pazury, ale ja potrafię godzinami gadać z umywalką, więc cóż….

– Cześć, Głaz! – przywitałam się i poszłam dalej

Paręnaście kroków dalej natknęłam się na wyraźnie wkurzonego, na oko 17-letniego chłopaka.

– Cześć. – rzuciłam i spróbowałam go wyminąć.

Ale chłopak mi nie pozwolił. Wredny jakiś.

– Zadałem ci pytanie. I żądam na nie odpowiedzi. – warknął

– Musisz iść do spowiedzi? – zbaraniałam – Ja nie ksiądz. Nie udzielę ci rozgrzeszenia. – dodałam

Tamtego zatkało. A ja wyminęłam go i poszłam sobie dalej.

Jakąś minutę później znowu wpadłam na Czerwony Łuskowaty Głaz z Pazurami. A na Głazie siedział ten chłopak co chciał spowiedzi.

– Masz mi ODPOWIEDZIEĆ na moje PYTANIE! – zakomunikował niezadowolony.

Usilnie usiłowałam sobie przypomnieć, jakie pytanie zadał mi Gbur.

– To ty mnie o coś pytałeś? – spytałam się w końcu

– Tak. Pytałem. Czy. Ty. Się. Dobrze. Czujesz? – odparł

Na skroni zaczęła mu pulsować żyłka.

– Ja? Czuję się wyśmienicie. – odparłam radośnie i nie zwracając uwagi na chłopaka poszłam dalej. Po chwili zaczęłam fałszować „King Bruce Lee Karate Mistrz”. Ze mną chyba rzeczywiście jest coś nie tak…..

Po 10 minutach wpadłam….. tak dla odmiany na Wielki Czerwony Łuskowaty Głaz z Pazurami i dla odmiany na stojącego obok niego Tego Wrednego Typa Który Nie Pozwala Mi Spokojnie Dojść Do Domu.

Ten Wredny Typ Który Nie Pozwala Mi Spokojnie Dojść Do Domu bezceremonialnie złapał mnie za nadgarstek, unieruchamiając rękę i uderzył mnie w głowę. Na jego nieszczęście moimi sąsiadami jest moich dwóch kuzynów – starszych ode mnie – którzy za punkt honoru postanowili nauczyć mnie samoobrony. Tak więc zamiast paść nieprzytomna na ściółkę leśną…. Ugryzłam Tego Wrednego Typa Który Nie Pozwala Mi Spokojnie Dojść Do Domu w rękę.

Wredny Typek wrzasnął i mnie puścił.

Po chwili jednak doszedł do siebie (niestety).

Już się miał zamachnąć, kiedy wrzasnęłam:

– Stój! – spojrzał na mnie oburzony

Uśmiechnęłam się jak wariatka (którą zresztą byłam) i wyjęłam z plecaka….. słownik ortograficzny!

Temu Wrednemu Typowi Który Nie Pozwala Mi Spokojnie Dojść Do Domu opadła szczęka, a ja śmiejąc się szaleńczo, wrzasnęłam:

– Strzeżcie się wrogowie polskiej ortografii!!!!!!!!

Z tym oto okrzykiem lekko/mocno uderzyłam/walnęłam (zbędne wykreślić) Typa w łeb.

Ku mojemu zdumieniu chłopak osunął się bez przytomności na ziemię. Dziwny jakiś. Przecież ten słownik nie jest wcale taki ciężki….. prawda?

– COŚ TY ZROBIŁA?! – ryknął Wielki Czerwony Łuskowaty Głaz z Pazurami

– Głazy nie mówią. – odparłam uprzejmie i poszłam w świat. To znaczy do domu.

Po kolejnych kilkudziesięciu krokach i odwyciu „Jesteś Szalona”, „Cztery razy po dwa razy” i mojego hymnu na cześć sprzątania – „Przewróciło się (niech leży)” Elektrycznych Gitar.

Jak więc wspomniałam po tych wszystkich wyżej wymienionych czynnościach natknęłam się…. na Wielki Czerwony Łuskowaty Głaz z Pazurami i Tego Wrednego Typa Który Nie Pozwala Mi Spokojnie Dojść Do Domu.

Do jasnej Anielki! Zaczynało mnie to wkurzać!

Nagle… na łeb Tego Wrednego Typa Który Nie Pozwala Mi Spokojnie Dojść Do Domu spadł listek.

Widząc to, zaraz zaczęłam fałszować „Człowiek z liściem na głowie”.

– Dość! – ryknął Typ

Spojrzałam na niego oburzona, a potem rozpłakałam się.

– Ale ja chcem sobiem pośpiewać… tzn. pofałszować! – rozpaczałam

Wredny Typ spróbował mnie uciszyć i dla odmiany uderzył mnie w łebek.

Zrozpaczona, w ramach pocieszenia (siebie samej oczywiście) walnęłam Typa w nos. Oczywiście był to cios Słownikiem.

I akurat wtedy na domiar dobrego zaczęło padać.

Wtedy przypomniała mi się piosenka z „Sam-Sama” – bajki, którą ogląda mój młodszy brat. W ten oto sposób zaczęłam „śpiewać” taki oto tekst:

– „Łóżko sikaczy ty się bój! Bój się, bój! Chroń materac swój!” – moknąc, fałszowałam dalej aż….

Wpadłam na Wielki Czerwony Łuskowaty Głaz z Pazurami i Tego Wrednego Typa Który Nie Pozwala Mi Spokojnie Dojść Do Domu.

Spojrzałam na nich spode łba .

– Skończyłaś? – burknął

W odpowiedzi zawyłam:

– Jesteś szalony, mówię ci!

Ten Wredny Typ Który Nie Pozwala Mi Spokojnie Dojść Do Domu zaczął walić głową w Wielki Czerwony Łuskowaty Głaz z Pazurami.

Zadowolona z siebie fałszując „ A ja wolę Coca-Colę” poszłam do domu. Ten Wredny Typ Który Nie Pozwala Mi Spokojnie Dojść Do Domu przeszkodził mi (czy raczej próbował) po kilku minutach.

Żeby go zagłuszyć zaczęłam wyć „Dzieci (Wszyscy mamy źle w głowach)”, „Włosy” Elektrycznych Gitar… i z najgłębszych zakamarków pamięci znalazła, jeszcze „Nastolatkę” i „Soviet National Anthem”.

Ten Wredny Typ Który Nie Pozwala Mi Spokojnie Dojść Do Domu zrezygnowany dreptał obok mnie.

Po jakimś czasie (czyt. po 10 minutach) złapał rytm i razem odwyliśmy cały repertuar od początku.

Kiedy doszliśmy do mojego domu Ten Wredny Typ Który Nie Pozwala Mi Spokojnie Dojść Do Domu A Który Okazał Się Być Spoko Chłopem z szerokim ucieszem uścisnął mi łapkę i ponownie zabłysnął zębolami.

– Jestem Leo Valdez. A to Festus. – wskazał na Wielki Czerwony Łuskowaty Głaz z Pazurami.

– Ja żem być (J)Asiek. – odparłam odsłaniając klawiaturę (dla nierozumiejących: uśmiechając się).

Ten Wredny Typ Który Nie Pozwala Mi Spokojnie Dojść Do Domu A Który Okazał Się Być Spoko Chłopem I W Dodatku Leo Valdezem i jego Wielki Czerwony Łuskowaty Głaz z Pazurami Który Zwał Się Festusem zaprosili mnie do swojego (zabawne) lasu. I tak spotykamy się często wyjąc czasem w duecie, czasem w trio różne „mądre” piosenki.