Iluzja (Prolog)

Prolog dedykuję Piper oraz Dżanti, bo bez nich zginąłby w morzu niedokończonych tekstów.

„Iluzja”

Żyła kiedyś istota szalona. Jej anormalność objawiała się suchą duszą, drewnianym sercem i zupełnie abstrakcyjnymi myślami podatnymi na wszelkie dziwactwa. Wystarczyła tylko iskierka, aby wzbudzić niebezpieczny pożar, niszczący wszelką logikę.

Iskierką stała się rzecz niekształtna. Drwiła wyraźnymi konturami, wylewając się poza wszelkie granice. Szydziła z ostrych, jednolitych barw, przebierając się w kolory wyjątkowe, tak niezwykłe, że słowa są zbyt kształtne, aby je opisać. Nawet rozum jest zbyt kształtny, aby pojąć te anomalie. Cieszy się tylko z ich istnienia.

O czym mowa?

Iskierką stał się sen, który natchnął szaloną istotę do równie szalonych poszukiwań. Stworzenie, podobno należące do rasy ludzkiej, pragnęło odnaleźć miejsce, gdzie nieustannie trwa walka. Gdzie granica między wyobraźnią, a rzeczywistością jest tak cienka, iż ich siła czasem ją łamie. Miejsce, gdzie radość walczy z nienawiścią, wieczne szczęście z potężnym smutkiem, a blask tęczy próbuje przyćmić trwałą czerń. Miejsce, gdzie śmiech marzeń próbuje zagłuszyć krzyk rzeczywistości.

Niestety nie znalazł się nikt, kto mógł rzucać szaleńcowi kłody pod nogi. Ludzie nie zauważali tego, co się działo. Może nie chcieli zauważyć?

Szalona istota znalazła to, co chciała, niszcząc równowagę. Wyobraźnia i rzeczywistość, do której należało stworzenie, powinny walczyć tylko w snach i w tym Miejscu. Gdy jednak człowiek dostaje się do świata, gdzie wyobraźnia przyjmuje postać krystaliczną, a rzeczywistość zmienia się w pył, to granica pomiędzy nimi wygina się i…pęka.

Tak właśnie wygląda koniec świata.

Aby uniknąć wojny barw, obrazów oraz pragnień postanowiono zamknąć granicę oraz spalić wszystkie informacje o niej. Schować przed łakomymi snami szalonych istot, bo takie bywają niebezpieczne.

Do załatania tej dziury użyto rzeczy praktycznej i na swój sposób fascynującej – lustra. Starego, nieco zakurzonego, zwyczajnego i zdecydowanie brzydkiego.

Lustra, w którym zamieszkałam ja.

Iluzja.

Od autorki:

Tak, wiem, bardzo krótko, ale lubię pisać właśnie skromne prologi. Zależało mi tylko na krótkim wyjaśnieniu niezwykłości lustra. Rozdział pierwszy oczywiście będzie o wiele dłuższy.

Na razie też trudno dostrzec powiązania z mitologią bądź książką, ale takowe wystąpią w następnych częściach.