Beauty (1)

Annabella Mason zawiązała buta, skacząc na jednej nodze, równocześnie myjąc zęby i czesząc włosy.
Cholera. Była spóźniona.
Cholernie spóźniona.
Organizacja czasu nigdy nie była jej najmocniejszą stroną, zdecydowanie. W tym przypadku była czarną owcą w rodzinie roztrzepanych, ale z cała pewnością wkurzająco punktualnych osób.
– Beauty? Wychodzisz już?- usłyszała krzyk siostry z pokoju obok. Amy wyszła na korytarz- była irytująco gotowa. Ubranie jak spod igły, włosy związane w perfekcyjny koński ogon, okulary na nosie, książki pod pachą i do tego perfekcyjny makijaż.
Annabella pomyślała, że to jednak nie był dobry pomysł żeby zamieszkać z Amy w Nowym Jorku. W jednym mieszkaniu.
-Przypomnij mi, dlaczego namawiałam Cię na NYU*, zamiast na Yale?
– Bo mnie kochasz i potrzebujesz kogoś, kto pilnowałby, żebyś wstawała z łóżka na czas i nie spędzała całego dnia w porcie i teatrze. A i żebyś nie wydawała wszystkich pieniędzy na książki i raz na czas coś zjadła. A tak na marginesie- jesteś spóźniona.
– Wiem, wiem. – Beauty porwała torbę z rzeczami (oczywiście przepoconymi… pralka nie pracowała już ze dwa tygodnie, a ona jak zwykle nie miała czasu wyprać ciuchów ręcznie)- Wszystko wiem. Powodzenia na rozkładzie zdania złożonego, czy co tam robisz z tym przystojnym wykładowcą. Osobiście bardziej uwierzyłabym w inny rozkład… konkretnie ubraniowy…
Amy oblała się rumieńcem.
-Przestań, Tom to…
– … kolega, tak tak.- Beauty stanęła na palcach i cmoknęła siostrę w policzek.- Ja już tam swoje wiem, sister. Wrócę koło dwunastej, nie czekaj.
Zbiegła po schodach, uśmiechnęła się do gwizdajacego portiera i nagle zorientowała się , że pada, a ona nie ma parasola.
Cho-le-ra.
Wbiegła na stacje metra, prawie przytrzasnęła sobie rękę zasuwanymi drzwiami pociągu i niemal złamała nogę w kozakach na obcasach. Z westchnieniem ulgi opadła na ławeczkę naprzeciwko ciężarnej kobiety z gęstymi brązowymi włosami w stroju pielęgniarki i czarnoskórego mężczyzny z wykolczykowana twarzą, którzy trzymali się za ręce z uśmiechami na ustach.
– Tylko w Nowym Jorku.- uśmiechnęła się do siebie. Kochała to miasto. Nawet bardziej niż rodzinne Chicago.
I wtedy zadzwonił jej telefon, brzęcząc wesołą melodyjką. Jeśli wesołym można nazwać Nowojorską Filharmonię wykonującą taniec cukrowej wróżki z Dziadka do Orzechów. Annabella miała bardzo miłe wspomnienia związane z akurat tą piosenką- w zeszłym roku grała właśnie tą postać i to było jak dotąd jej największe osiągniecie w dziedzinie nowojorskiego baletu.
Ale w końcu spalała się dla teatru. Wstawała o tej nieludzkiej porze, leciała do teatru, prawie nic nie jadła (bo jedzeniem nie można było nazwać grejpfrutów i marchewki), tańczyła, ćwiczyła, tańczyła, ćwiczyła, znosiła nawet tego idiotę dyrektora, który zawsze gapił się na jej tyłek. Kiedy dostała potwierdzenie, że dostała się do grupy, rzuciła studia bibliotekoznawstwa i pracę w oceanarium w Los Angeles, złapała pierwszy pociąg i przyjechała do Nowego Jorku. Cała rodzina zgodnie twierdziła , że to szaleństwo… No, oprócz babci. Ale babcia też by to zrobiła- rzuciła wszystko dla marzenia. Annabella miała 23 lata i była dumna z tego co zrobiła. Kochała tańczyć, to było wszystko czego chciała-no , może po za dobrą książką i deska surfingową.
A teraz dzwoniła Alyssa. To nie było zbyt dobrze.
– Cześć, Ally. Co tam?
– Beauty, daje ci mamę.
O nie. Błagam, tylko nie to.
– Annabella? Beauty, kochanie, słyszysz mnie?
– Mamo , mamo, zzzadzzwonie do ciebie później. Jestem w metrze i – zasłoniła dłonią usta i odsunęła telefon od ucha.- Coś… przerywa… nie… nie słyszę cie… zadzwonię później, dobrze? Kocham mamuś pozdrów Alyssę, Alice i Aidana, ok.? Pa, pa.
Rozłączyła się , na wszelki wypadek wyłączyła telefon i wrzuciła go do torby, oddychając z ulgą. Metro właśnie zajechało na jej stację.
*New York University