Śmiertelna rzeczywistość (2)

Kiedy otworzyłam oczy zobaczyłam leżącego Minotaura przemieniającego się w pył i Jet’a stojącego w pozycji bojowej z mieczem w ręce.

– Jet?- szepnęłam

– Gwen, co to było?

– N-nie mam pojęcia, to stało się tak szybko…- próbowałam wstać, ale od razu upadłam na ziemię.

– Uważaj! Jesteś słaba… Potrzeba Ci nektaru.- wyciągnął z plecaka termos i nalał trochę zawartości do kubka.- Masz. Pij.

Napój był złoty, wyglądał jak sok jabłkowy, ale jak pociągnęłam łyk poczułam smak czekolady i herbatników. Ciepło rozeszło się po moim ciele i odzyskałam siły.

– Czy raczysz mi to wytłumaczyć?!- krzyknęłam podnosząc się szybko z ziemi.

-Nie, jeszcze nie mogę. Teraz musimy iść po twoje rzeczy i złapać jakiś transport.

– Nie! Nigdzie nie jadę!- usiadłam na ziemi i założyłam ręce.

– Gwenny, proszę. To dla twojego dobra. Błagam nie każ mi teraz tego tłumaczyć.- jęknął.- Zrobię to w Obozie…

– Jakim obozie?

– Obozie Herosów.- powiedział i zrobił kilka kroków.- To jak, pójdziesz ze mną?

Zrobił oczy małego pieska i mnie przekonał. Miałam mieszane uczucia co do tego całego „Obozu Herosów” ale Jet to mój przyjaciel i wiem, że chce dla mnie dobrze.

– Dobrze. Idę, idę.

Przeszliśmy przez drzwi domu dziecka, w którym mieszkałam. Przemknęliśmy korytarz na palcach i znaleźliśmy się w moim pokoju. Byłam tutaj najstarsza więc mogłam liczyć na własny kąt. Mieściło się tam łóżko, szafa i biurko. Nie miałam zbyt wiele rzeczy więc pakowanie trwało krótko. Jet spakował wszystko co było pod i na biurku. A ja wyjęłam wszystko z szafy.

Po chwili w pokoju były już tylko meble, dwójka nastolatków i duża oklejona naklejkami z logo kapel, ulotkami, menu z restauracji i starymi fotografiami walizka.

– No to już…- sapnął Jet i usiadł na starym, skrzypiącym łóżku.

– Teraz trzeba stąd wyjść…

Wyjście było o tylko trudniejsze niż wejście zważając na walizkę i panią Jones, która właśnie rozpoczęła dyżur. Musieliśmy wybrać bardziej „sensowne” rozwiązanie. Mianowicie wyszliśmy oknem i zjechaliśmy po rynnie. Nie było to trudnie, przynajmniej dla mnie. Kiedy już stałam twardo na mokrej ziemi Jet rzucił mi walizkę, która o mało co nie zgniotła mnie, po czym odwracając się tyłem do zejścia runął w dół w krzaki pod ścianą. Co za ciele! Żeby nie umieć zjechać?!

– Jak zwykle przy tobie jest śmiesznie!- parsknęłam śmiechem wyszarpując go z zarośli.

– Dzięki!– wyszczerzył zęby.

– Zmywajmy się. Jones’ówna może coś podejrzewać. Nieźle łupnąłeś!

– Teraz muszę złapać te starocie- mruknął, bardziej do siebie niż do mnie.

Wyjął z kieszeni złotą monetę wielkości medalu i rzucił ją na asfalt. Nawierzchnia wchłonęła pieniądz. W miejscu, w którym przed chwilą leżała teraz kłębił się tam ciemnoszary dym, który zaczął przybierać kształt samochodu. Powoli zaczęłam dostrzegać wszystkie szczegóły.

– Co to jest?!- wrzasnęłam na widok trzech staruszek siedzących na przednim siedzeniu.

– To są Graje.- odpowiedział ze spokojem.

– No tak, przecież to takie oczywiste!- parsknęłam sarkastycznie.

– Przepraszam. Zapomniałem, że ty nie ten…- odpowiedział zmieszany.

– Dobra. Jedźmy, chcę to mieć już za sobą.

Wsiedliśmy do środka.

– Tam gdzie zawsze.- rzucił trzem staruszkom Jet.

Mknęliśmy ulicami Nowego Yorku kierując się na Long Island.

Zarzuciło pojazdem u podnóża pagórka, na którym stała wielka sosna. Przy, której… zaraz, zaraz… to jest smok?!

– Ej, J-jet… Czy to j-jest smok?

– Tak. To smok, ale nie bój się, nic Ci nie zrobi. Jest oswojony.

– Dobrze…- byłam strasznie oszołomiona, mój przyjaciel opowiadał o tym tak normalnie.- Czyli mogę zobaczyć tutaj coś jeszcze bardziej dziwnego?

– No jasne. To dopiero początek.- wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

Wspięliśmy się po wzgórzu. Roztaczający się z tamtąd wspaniały widok na całą dolinę. Jet zaczął oprowadzanie mnie od dużego niebieskiego budynku.

– To jest Wielki Dom. Siedziba władz obozu i tymczasowa miejscówka Wyroczni, czyli Rachel.- oznajmił.- Chejron i Pan D. zwykle o tej porze grywają w karty, w remika.

– A co z pogodą?

– A czyli zauważyłaś! Kontrolujemy pogodę, żeby była korzystna dla nas. Ćwiczenia fizyczne wymagają słońca i jakiej takiej temperatury. Tak więc przez cały rok mamy tu lato. Czasami pozwalamy żeby trochę popadało.

Mój przyjaciel opowiadał mi o zwyczajach i historii Obozu.

– Jet?!- ktoś krzyknął.- Co ty tu robisz?! Przecież miało Cię tu nie być!

Odwróciliśmy się. Za nami stała dziewczyna. Miała jasnorude włosy, szmaragdowe oczy, masę piegów na zgrabnym nosie i jasną karnację. Ubrana była w pomarańczową, obcisłą koszulkę z napisem „Obóz Herosów”, szorty koloru khaki i kalosze w kwiatki. Między kosmykami włosów błyszczały złote kolczyki, które pasowały do bransoletek i wisiorków. Włosy spięła w luźny warkocz opadający na lewe ramię.

– Katie?! Cześć!- dziewczyna imieniem Katie rzuciła mu się na szyję, a on ją przytulił.

– Co ty tutaj robisz? Miałeś wrócić dopiero na ferie.

– Przyjechałem wcześniej z powodu przyjaciółki.- wskazał na mnie.

– Cześć, jestem Gwen.

– A ja Katie.- powiedziała i podała mi rękę.

– Idziemy do Chejrona, idziesz z nami?- spytał Jet.

– Nie, mam dużo pracy.- wskazała na narzędzia ogrodnicze.- Potwory wszystko zniszczyły, cały domek pracuje.

– Szkoda, to widzimy się później.- Jet pocałował ją w policzek.

Nareszcie mogliśmy pójść do tego Chejrona, czy jak mu tam… Weszliśmy po drewnianych schodach na werandę i przeszliśmy do jednego z pokoi. Były tam trzy osoby: gruby facet w hawajskiej koszuli z puszką coli light w ręce i talią kart w drugiej; drugą osobą był mężczyzna w średnim wieku w tweedowej marynarce z przerzedzonymi włosami, na wózku inwalidzkim; trzecią osobą był jakiś młodziak z tacą pełną przekąsek w rękach.